Η γαλλική εφημερίδα Le Monde από τις αρχές Φεβρουαρίου έθετε το ερώτημα αν οι «κερδοσκόποι» μπορούν να διαλύσουν την Ελλάδα, οδηγώντας την στη χρεοκοπία κατά το ανάλογο της αμερικανικής τράπεζας επενδύσεων Lehman Brothers το 2008. Στη συνέχεια η εφημερίδα προέβλεπε ότι την Ελλάδα θα ακολουθήσουν η Πορτογαλία και η Ισπανία. Η συντηρητική εφημερίδα, όντας στο πνεύμα της νεοφιλελεύθερης αγοράς και της χρηματοπιστωτικής σπέκουλας, γνωρίζει καλά τις συνέπειες που έχουν οι «φήμες», τα «ανορθολογικά στοιχήματα», και η «τρέλα των αγορών» που προκαλείται από τους κερδοσκόπους. Η Le Monde πολύ νωρίς διέβλεψε ότι η Ελλάδα είναι η πύλη εισόδου, η κερκόπορτα απ’ όπου εισέρχεται η χρηματοπιστωτική δικτατορία για να επεκταθεί στη συνέχεια σε όλες τις PIGS(Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία) και τέλος σε ολόκληρη την ευρωζώνη, τσακίζοντας το ευρώ, αφού ήδη θα έχει ισοπεδωθεί κάθε έννοια πολιτικής δημοκρατίας.
Ποια μορφή μπορεί να έχει η αντίσταση σ’ αυτό το είδος δικτατορίας και ολοκληρωτισμού –όπου οι εργαζόμενοι θεωρούνται άχρηστοι και περιττοί; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη και αφορά σε όλες τις κλασσικές μορφές αντίδρασης, όπως οι απεργίες και οι διαδηλώσεις, ό,τι δηλαδή θα νεκρώσει τη λειτουργία της οικονομικής δικτατορίας. Οι εργαζόμενοι κατά συνέπεια αύριο και κάθε μέρα δεν διεκδικούν μόνο τα οικονομικά κεκτημένα τους, που αμφισβητούνται καθολικά, αλλά την ίδια την πολιτική δημοκρατία. Αυτό θα δώσει μία άλλη διάσταση στους αγώνες, καθώς έτσι εξέρχονται από το στενό συντεχνιακό και οικονομίστικο πλαίσιό τους.
Όσο για τις πολιτικές, εκείνες που αντιμάχονται σήμερα είναι ο «θατσερισμός» και ο «Ρηγκανισμός». Ως γνωστόν επί Θάτσερ και Ρέηγκαν, το κράτος κοινωνικής πρόνοιας αποσαθρώθηκε, τα συνδικάτα περιθωροποιήθηκαν και οι κοινωνικές ανισότητες έγιναν τεράστιες. Ακόμη χειρότερα στην Ελλάδα σήμερα έχουμε έναν θατσερισμό που επιβάλλεται έξωθεν μέσω του ΔΝΤ. Έχουμε συνεπώς πλήρη εξάλειψη της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας στο πεδίο των οικονομικών αποφάσεων. Φθάσαμε κατ’ αυτό τον τρόπο στο σημείο να έχουμε ένα αντιδημοκρατικό φαινόμενο, μια σύγχρονη ολιγαρχία, έναν ολοκληρωτισμό πιο επικίνδυνο από τους προηγούμενους καθώς διατηρούνται οι παλιοί δημοκρατικοί θεσμοί ως απλές επιφάσεις, ως δημοκρατική… στάχτη στα μάτια των πολιτών. Αντιθέτως, οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζονται ως μακροοικονομικοί παράγοντες σταθερότητας της κοινωνίας, ενώ ο περίφημος «ανταγωνισμός» τους έχει καταστεί μία «λίστα μέτρων» που αφορούν στους όρους εργασίας, στη μείωση των μισθών και των συντάξεων και στην αύξηση της έμμεσης φορολογίας. Ποια είναι η απάντηση σ’ όλα αυτά; Ο δρόμος… Οι εργαζόμενοι οφείλουν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, αλλιώς τους περιμένει ένας νέος εργασιακός μεσαίωνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου