Η μετάβαση

Η προϊούσα σήψη του ελληνικού πολιτικού συστήματος σε συνδυασμό με την οικονομική αλλά και την πολιτισμική κρίση δημιουργούν αυτό το οποίο στην πολιτική επιστήμη αποκαλείται «μπλοκάρισμα», καθώς τίποτα πλέον δεν λειτουργεί, τίποτα δεν «ρέει», αφού τα φερτά υλικά δημιούργησαν μία «δέση», που φουσκώνει όλο και περισσότερο. Το φράγμα αυτό ή θα σπάσει ελεγχόμενα με την κατασκευή νέων βαλβίδων ασφαλείας ή θα σπάσει απότομα, παρασύροντας και καταστρέφοντας τα πάντα, ήτοι το πολιτικό σύστημα, την κοινωνική συνοχή, την ίδια την ελληνική κοινωνία και πολιτεία. Ποια «στοιχεία» αντιστέκονται διαμορφώνοντας τις συνθήκες για να ισχύσει η δεύτερη, καταστρεπτική εκδοχή της διάζευξης; Το σημερινό πολιτικό προσωπικό σε συνδυασμό με τους οικονομικώς δρώντες, με τους οποίους διαπλέκεται. Υπάρχει ενδεχόμενο να έχουμε μία ειρηνική μετάβαση σε μία νέα κατάσταση γενικά αποδεκτή; Αυτό θα συμβεί μόνο αν το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δεχθεί να αποχωρήσει(μέσω εκλογικών ή άλλων διαδικασιών) κι αν υπάρξουν κανόνες στην οικονομία. Τέτοιου είδους αλλαγές, που ήδη είναι προ των πυλών της ελληνικής κοινωνίας, προκαλούν σε κάποιους σοκ, ακριβώς όπως συνέβαινε με τους αρχαίους Ελεάτες. Γιατί από την αρχαιότητα είχαμε τη διαμάχη μεταξύ των Ελεατών(Παρμενίδη και Ζήνωνα) που πίστευαν στην ακινησία και του Ηράκλειτου, σύμφωνα με τον οποίο «Μόνο η μετάβαση από ένα αντίθετο (ή αντιφατικό) στο άλλο γεννάει την ενότητα». Μόνο συνεπώς η μετάβαση από μία δυσκίνητη –και ακίνητη- πελατειακή διοικητική οργάνωση, από τη γραφειοκρατία και τις τεχνοκρατικές, κρατικές οργανώσεις είναι ικανή να γεννήσει μια νέα ενότητα, μια νέα κοινωνική συνοχή και μια νέα πολιτική νομιμοποίηση. Για τους Ελεάτες-συντηρητικούς κάθε αναβρασμός θεωρείται εκτροπή και δυσλειτουργία, ενώ για τους οπαδούς του Ηράκλειτου είναι αναγκαίος όρος για τη μεταβολή. Τελικά, οι σύγχρονοι Ελεάτες ξορκίζουν το χρόνο όπως οι αρχαίοι. Βάζουν τέλος στην ιστορία. Εξοστρακίζουν τις απειλές του γίγνεσθαι, ομνύοντας στην τάξη και την ασφάλεια. Στο πολιτικό και διανοητικό επίπεδο, πάντως, διακρίνει κανείς τους ανθρώπους του πνεύματος που επιχειρούν να «βουλώσουν τις τρύπες», τις ρωγμές, τα κενά, να ενισχύσουν τους αδύνατους κρίκους του συστήματος, έναντι εκείνων που κάνουν εμφανή τα αδύνατα σημεία. Παρ’ όλα αυτά ο ελεατισμός (ακινησία) εξακολουθεί να υποστηρίζεται από θεωρίες όπως αυτές της επικοινωνίας σε συνδυασμό με τις νέες τεχνολογίες αλλά και την επιστροφή του αστυνομικού κράτους.