Διαπλοκή κι απόκρυψη!

Ακρίβεια-ατιμωρησία-αναξιοπιστία. Τα τρία κακά της μοίρας μας. Μόνο που η… μοίρα δεν αφορά όλους. Ποιος υφίσταται την ακρίβεια πιο πολύ; Οι φτωχοί. Ποιος φταίει για την ακρίβεια; Τα… χαμηλά επιτόκια και οι… μετανάστες! Αυτό συμβαίνει όταν η έξοδος από την κρίση επαφίεται στους τραπεζίτες (Τρισέ), στους χρηματιστές(φούσκα πετρελαίου) και σε πολιτικούς που είτε δεν διανοούνται να δουν τον κόσμο χωρίς τα νεοφιλελεύθερα ματογυάλια τους είτε γιατί είναι απολύτως εξαρτημένοι από τα μεγάλα συμφέροντα και η ύπαρξή τους είναι άρρηκτα συνυφασμένη μ’ αυτά. Αυτή η παράνομη συνύπαρξη πολιτικής και οικονομίας, η οποία στην Ελλάδα αποκλήθηκε απαξιωτικά «διαπλοκή», πλήττει καίρια την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος και συμπαρασύρει επικίνδυνα την ίδια την έννοια της δημοκρατίας. Αυτή η τάση ενισχύεται από την ισχυρή εντύπωση απόκρυψης της «παράνομης» επιβολής της οικονομίας επί της πολιτικής και των διπλών βιβλίων της δεύτερης. Η συγκάλυψη και η ατιμωρησία ενισχύουν και παγιώνουν τη σχέση διαφθορέων(οικονομικών συμφερόντων)-διεφθαρμένων(πολιτικών), καθιστώντας την πολιτική από ανταγωνισμό ιδεών και προγραμματικών θέσεων με στόχο το Δημόσιο Συμφέρον σε ανταγωνισμό στο πεδίο της διαφθοράς, στην απόκτηση δηλαδή προνομιακής σχέσης με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, που είναι οι πηγές της «μαύρης» χρηματοδότησης, με αντάλλαγμα τις κρατικές δουλειές ή άλλες εξυπηρετήσεις. Η λειτουργία αυτή είναι πλέον ορατή και αποδεδειγμένη και στο βαθμό που επιχειρείται σπασμωδικά η συγκάλυψή της ή η κυνική αποδοχή της, τότε ενισχύεται όχι μόνο η αναξιοπιστία αλλά και η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Παραδόξως, οι διανοητές οι οποίοι την περίοδο Σημίτη «κατακεραύνωναν» όσους μιλούσαν για διαφθορά, ενώ διακήρυσσαν συγχρόνως ότι αυτά τα λένε «συντηρητικοί ηθικολόγοι», τώρα παραδέχονται την ύπαρξη της «διαπλοκής»! Ίσως γιατί είναι στην αντιπολίτευση και έχουν απολέσει την προνομιακή τους σχέση με την οικονομική εξουσία. Έτσι, όμως, αναρωτιέται ο καθένας μας: Υπάρχει κανείς για να εμπιστευθείς; Αυτή η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι το μεγαλύτερο και το πιο επικίνδυνο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και δημοκρατίας σήμερα.