Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008
Ο Ισμαήλ
Η σκιά –ίσως της «Φόνισσας», ή μήπως είναι ιδέα μου;- εμφανίζεται στιγμιαία και χάνεται στα χαλάσματα του κάστρου της Σκιάθου, τη στιγμή που ένας τεράστιος φαλλός –ό,τι μας απόμεινε από τον Αριστοφάνη- υψώνεται στο Θέατρο των Βράχων (Βάτρα-Χ). Είναι η ώρα που γεμίζει το φεγγάρι, ο Νέλσον Μαντέλα κλείνει τα 90 του και το αμερικάνικο Κογκρέσο με απόφασή του, ίσως ως δώρο γενεθλίων, τον διέγραψε από τη «μαύρη λίστα» των τρομοκρατών. Μόνο με απόφαση του Κογκρέσου μπορεί να ξαναγίνει κάποιος «καθαρός»! Όλα τούτα όμως, μοιάζουν μηδαμινά όταν αγναντεύεις το Αιγαίο. Και είναι περίεργο που αυτή η θάλασσα μου ανακαλεί τον Καμύ παρά τον Παπαδιαμάντη. Τον Καμύ ακούω κάθε καλοκαίρι να μου αφηγείται την αντίφαση του κόσμου και των ανθρώπων: «Ένας άνθρωπος παρατηρεί με θαυμασμό τον κόσμο κι ένας άλλος σκάβει τον τάφο του: πώς να τους ξεχωρίσω; Τους ανθρώπους και τον παραλογισμό τους; Αλλά να το μειδίαμα του ουρανού. Το φως δυναμώνει και μήπως έρχεται το καλοκαίρι; (...) Ανάμεσα σε τούτη την καλή και την ανάποδη του κόσμου, δε θέλω να επιλέξω...». Ανάμεσα στην Σκιάθο και την Αλγερία, την Άρτα και το Δουβλίνο, το Λονδίνο και το Νταφούρ, την τραγικότητα των χωρών της ομίχλης και των χωρών του μεσογειακού ήλιου, δεν θέλω να διαλέξω. Γιατί πάντα υπάρχει η χλιδή της φτώχειας με θάλασσα και η αβάσταχτη μιζέρια της γκριζωπής και χωρίς θάλασσα πολυτέλειας. Ανάμεσα, όμως, στη ζωή και στο θάνατο, αυτές τις δύο σκιές που σχηματίζουν ορθή γωνία, ένα παιδί δεν «βλέπει» ακόμα τίποτ’ άλλο πάρεξ τον ορίζοντα των απροσδιοριστιών που αργότερα θα σχηματοποιήσει σε μορφές. Πρώτα ριζώνεται ο χώρος μέσα στην ύπαρξη και ακολουθεί η εγγραφή του σώματος της ύπαρξης στον κόσμο. Μόνο που αυτό το παιδί, ο Ισμαήλ είναι ένα από τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά-στρατιώτες της Αφρικής. Ο οικείος τόπος του είναι το στρατόπεδο και τροφή του το μίσος. Ο Ισμαήλ από τα δώδεκά του χρόνια σκοτώνει με την ίδια ευκολία που «πίνει κανείς ένα ποτήρι νερό». Στην παραλία τα παιδιά φτιάχνουν κάστρα. Το κύμα τα διαλύει. Φτιάχνουν άλλα. Ο Ισμαήλ δεν ξέρει τι είναι να είσαι παιδί.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Ο ΤΡΑΜΠ, ο ΜΑΣΚ, το διαδίκτυο και ο "νέος φασισμός"
«Δεν πρέπει να προκαλεί μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι ένα Δημοκρατικό Κόμμα που έχει εγκαταλείψει τους ανθρώπους της εργατικής τάξης θα διαπ...
-
Τώρα το τίποτα. Πριν ν’ ανθίσει η ομορφιά. Προτού η αθωότητα προλάβει να αμαρτήσει, πριν να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια του έρωτα χάθηκε σ...
-
Η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ δήλωσε, χθες, ότι δεν αποκλείει ένα μελλοντικό «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους. Γιατί τότε δεν...
-
Δεν θα μιλήσουμε σήμερα, τελευταία ημέρα του 2012, ούτε για τη λίστα Λαγκάρντ, ούτε για το «σωματίδιο του θεού»(ή αλλιώς το μποζόνιο του Χιγ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου