Οι "κάτω" στο απόσπασμα

Οι εργαζόμενοι δέχονται παντού –όχι μόνο στην Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό νότο αλλά και στη Γαλλία- επίθεση με τα ίδια προσχήματα, τα ίδια ψεύδη, όπως ότι το κόστος εργασίας και το κοινωνικό κράτος ευθύνονται για την χαμηλή ανταγωνιστικότητα, για το χρέος, ακόμη και για την ιλιγγιώδη αύξηση της ανεργίας. Στην προπαγάνδα αυτή βασίζεται το νέο ευρωπαϊκό δόγμα που έχει ως προμετωπίδα του τα συνθήματα: «μειώστε τους μισθούς», «καταργήστε τα επιδόματα» -ακόμα και των ανέργων- «τσακίστε το κοινωνικό κράτος» -μειώστε μέχρι εξαφάνισης την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη-, μηδενίστε τις συντάξεις, φορολογείστε, τέλος, τις αποταμιεύσεις και τα ακίνητα των «κάτω» (εργαζόμενων, συνταξιούχων και μικρομεσαίων επιχειρηματιών) και γενικά ότι δεν δύναται να διαφύγει στους φορολογικούς παράδεισους και στις off shores. Κοντολογίς, για την κρίση ευθύνονται οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι καθώς και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες! Όμως, η εργασία δεν είναι μόνο κόστος, είναι και πηγή, καθώς χωρίς αυτή δεν υπάρχει επιχείρηση, δεν υπάρχει προϊόν, δεν υπάρχει αγορά ούτε κατανάλωση. Ο μισθός, συνεπώς, ως ζήτηση είναι αυτός που κινεί την αγορά και μπορεί να δώσει την ώθηση εξόδου από την κρίση. Αυτό ισχύει απολύτως για την Ελλάδα, ενώ για τη Γαλλία όπου ο Σαρκοζί ακολουθεί την ίδια συνταγή τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Γαλλία έχει ισχυρή εξαγωγική βιομηχανία και ο Γάλλος πρόεδρος θεωρεί ότι η χώρα του θα επωφεληθεί κατά το ανάλογο της Γερμανίας, η οποία έχει τεράστιο εμπορικό πλεόνασμα, από το έλλειμμα, δηλαδή τις εξαγωγές στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, εν οις και η Ελλάδα. Το όλο σύστημα, με άλλα λόγια, στηρίζεται στη νεοφιλελεύθερη συνταγή, σύμφωνα με την οποία η οικονομία κινείται μέσω της άγριας φορολόγησης των «κάτω», της κατάργησης του κοινωνικού κράτους και προπάντων μέσω της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων. Έτσι, την οικονομική κρίση την πληρώνουν τα θύματά της, δηλαδή οι εργαζόμενοι. Μην ξεχνάμε ότι οι τελευταίοι είναι και οι μεγάλοι χαμένοι και κατά την περίοδο της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, όταν η παγκοσμιοποιημένη χρηματοπιστωτική οικονομία επικράτησε της πραγματικής οικονομίας δημιουργώντας τη μεγάλη «φούσκα» που έχει πλέον σκάσει. Όμως, ο καπιταλισμός καζίνο που προκάλεσε τη σημερινή κρίση, είναι ο ίδιος που διαχειρίζεται και την έξοδο από αυτή, την οποία όμως επιδιώκει με τους δικούς του άνισους όρους. Έτσι, οι εργαζόμενοι χάνουν διπλά. Αυτό, όμως, έχει συνέπειες και στην πραγματική οικονομία. Ο Ουίλλιαμ Γκρέιντερ στο βιβλίο του «Ο κανιβαλικός καπιταλισμός», όπου είχε προβλέψει έγκαιρα ότι η κρίση είναι προ των θυρών, καθώς υποστήριζε ότι ο χαμένος της «επανάστασης της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας» η εργασία απαξιώνεται τόσο ώστε σε λίγο η βιομηχανική υπερπαραγωγή θα είναι αδύνατο να απορροφηθεί. Ε, λοιπόν, τώρα θα επιβεβαιωνόταν για ακόμη μία φορά, αφού η χαριστική βολή στους εργαζόμενους θα «σκοτώσει» και την ίδια την αγορά αλλά και τις τράπεζες. Συνελόντι ειπείν, ο καπιταλισμός δεν είναι κανιβαλικός γιατί τρώει μόνο τους εργαζόμενους, αλλά γιατί τρώει και τα παιδιά του!