Αλληλεγγύη...

«Είμαστε όλοι Έλληνες», «Η Αθήνα δεν είναι μόνη». Συνθήματα ενός ευρωπαϊκού κινήματος αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό, τον λαό πειραματόζωο της μετα-αποικιοκρατίας, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και των υπηρετών του, των κουίσλιγκς και των γκαουλάιτερς. Η οικονομία των τραπεζών δεν χρειάζεται πλέον τους καταναλωτές, δεν χρειάζεται τους εργαζόμενους και την αγοραστική τους δύναμη, δεν χρειάζεται την πραγματική οικονομία, γιατί απλούστατα «βγάζει» το χρήμα από το ίδιο το χρήμα στους ναούς του τζόγου της Wall Street, του City, της Φραγκφούρτης κ.ά. Γι’ αυτό το ελληνικό πρόβλημα υπάρχει μόνο στο βαθμό που η χρεοκοπία των ελληνικών τραπεζών θα διαταράξει την ισορροπία των ευρωπαϊκών τραπεζών. Οι άνθρωποι ας πάνε στο διάβολο. Κι όμως, ο κ. Σόιμπλε διαμαρτύρεται ότι τον αδικούμε, ότι «δεν είναι ξεροκέφαλος, ούτε σκληρόκαρδος»! Έχει δίκιο. Είναι απλώς ένας άνθρωπος που κάνει το καθήκον του. Το καθήκον τους έκαναν και οι συμπατριώτες του που εκτελούσαν τα γυναικόπαιδα και, ύστερα, έκαιγαν το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, το Κομμένο. Το «σωστό» έκαναν και οι πειθαρχημένοι Γερμανοί στρατιώτες στο στρατόπεδο εργασίας Μπούχενβαλντ, όπου οι άνθρωποι πέθαιναν από εξάντληση. Οι σκληροί, μάλιστα, ναζί μπορεί να γύριζαν στο σπίτι τους και να χάιδευαν τρυφερά τα παιδιά τους, ακούγοντας Βάγκνερ. Όμως, ο Σόιμπλε και η Μέρκελ μπορεί να έχουν το σχιζοειδές ιδεολογικό προσωπείο των ανιόντων τους αλλά έχουν και το πρόσωπο των σύγχρονων Ιανών-πολιτικών, αυτών των «μηχανικών ψυχών», των φορέων της κουλτούρας του νέου καπιταλισμού(Ρ. Σένετ), που κομίζει στον εργασιακό βίο το τέλος της ισόβιας απασχόλησης και την εισαγωγή της «στρατιωτικής ρύθμισης»(Μπίσμαρκ) στην κοινωνική ζωή. Σύμφωνα με την τελευταία, οι εργαζόμενοι θα πηγαίνουν από δουλειά σε δουλειά, αλλάζοντας διαρκώς επαγγέλματα(σ.σ. θυμηθείτε την ανία της μίας δουλειάς του κ. Μόντι!). Κι επειδή δεν υπάρχουν θεσμικές οργανώσεις(οι συνδικαλιστικές οργανώσεις θα είναι απαξιωμένες) από την κοινωνία θα ελλείπει η αλληλεγγύη και η εμπιστοσύνη, δεν θα υπάρχει καμία ενιαία αίσθηση ταυτότητας και δυνατότητα βιοαφήγησης, κανένα μακροπρόθεσμο Εγώ, κανένας εαυτός, μόνο απλά εξαρτήματα, απλά στρατιωτάκια. Αυτό το χαξλεϊκό πολιτισμικό και ανθρωπολογικό εξάμβλωμα θέλουν να επιβάλλουν στην Ελλάδα-πειραματόζωο, σε μία χώρα με εντελώς αντίρροπα πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Θα επιτύχουν; Αν επιτύχουν, τότε το πρότυπο θα επιβληθεί και σε άλλες κοινωνίες με υψηλό δείκτη απειθαρχίας και θερμού ταμπεραμέντου, όπως είναι οι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Τούτων δοθέντων, το ευρωπαϊκό κίνημα αλληλεγγύης υπέρ των Ελλήνων δεν είναι έναν κίνημα ανθρωπιστικού οίκτου, που μας εξαλείφει κάθε αξιοπρέπεια. Αντιθέτως, είναι ένα βαθύτατα πολιτικό κίνημα, που επιχειρεί να αμυνθεί, διατηρώντας τις κατακτήσεις και τους πολιτικούς και τους πολιτιστικούς κώδικες της αστικής δημοκρατίας και κοινωνίας. Έχουμε, συνεπώς σήμερα, μία αντίδραση στην επιχείρηση αλλαγής των πολιτιστικών κωδίκων, αλλά και μία «γιορτή» (ενίοτε καταστροφική μέσω της εκπύρωσης), όπου θυσιάζεται το περίσσιο και η κοινωνία σώζεται από τη βία της συσσώρευσης. Αυτή την υπερβολική συσσώρευση, την ύβρι του υπερσυσσωρευμένου πλούτου, ενώ εκατομμύρια νήπια πεθαίνουν από ασιτία, βιώνουμε σήμερα. Αλλά μέσα από τη σημερινή κρίση έχουμε και την ανάδυση των παραδοσιακών αξιών καθώς και την εξαφάνιση των νεωτερικών. Η φοβερή ατομικότητα των her omnes του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και των γκόλντεν μπόις χάνεται μαζί με τον λακανικό «απάνθρωπο πυρήνα του πλησίον». Ο διπλανός δεν είναι πια ο εχθρός και η «Αγάπη του πλησίον» επανέρχεται, συναντώντας την ελληνική παράδοση του «Αγάπα βαθιά σαν Έλληνας που είσαι»(Χ. Μίλερ). Μέσα από τέτοιες πολιτιστικές και πολιτικές προσμίξεις ίσως ανασυσταθεί η κοινωνία και η ανθρωπιά μας.