Μετενέργεια

Ακούς τους Μέρκελ-Σαρκοζί να δηλώνουν από κοινού ότι «Η Ελλάδα δεν έχει επιλογή, ο χρόνος πιέζει» και θυμάσαι τον Αμερικανο-ινδό οικονομολόγο, Bhagwati, που υποστήριζε πως το να φύγεις από μία σύμπραξη, όπως το ευρώ, είναι «σαν θέλεις να ξεφύγεις από τη μαφία»! Οι συνθήκες, όμως, τουτέστιν ο αργός θάνατος των ανθρώπων και η διάλυση της οικονομίας και της κοινωνίας, σε οδηγούν σε μία ακραία στάση και στο γνωστό δίλημμα: «Ελευθερία ή θάνατος». Παρόλα αυτά η χρήση λέξεων και ευφημισμών δημιουργούν ακόμα την ψευδαίσθηση της σωτηρίας, της απροσδιόριστης ελπίδας ότι εμείς θα σωθούμε, ενώ οι άλλοι θα χαθούν. Έτσι, έχουμε διαμορφωθεί, αυτή είναι η ιδεολογία της χυδαίας, της αγοραίας ατομικότητας από την οποία έχουμε εμποτιστεί. Αλλά, όταν έλθει η σειρά μας να χαθούμε, θα μείνουμε ενεοί από βλακώδη έκπληξη. Κι αυτό γιατί δεν φροντίσαμε έγκαιρα να ρωτήσουμε τι κρύβετε πίσω από τις λέξεις. Ακούμε, φερ’ ειπείν, τον όρο «μετενέργεια» και αγνοούμε ότι πίσω από αυτή τη λέξη κρύβεται μία φοβερή αλήθεια, που ζημιώνει τους εργαζόμενους περισσότερο από την κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού. Τελικά, η υποδούλωση των συνειδήσεων γίνεται πρώτα με τις λέξεις και τους ευφημισμούς. Παρατηρούμε ότι κάτι που επικρατεί, που είναι εγγεγραμμένο στην «πραγματική» ζωή, γράφει ο Τζων Κένεθ Γκαλμπρέηθ, δεν είναι «πραγματικότητα»! Άρα άλλο είναι η πραγματική ζωή και άλλο η πραγματικότητα. Η διαφορά τους είναι ο φενακισμός (οι απάτες) της πραγματικότητας. Ο πρώτος φενακισμός-απάτη είναι η μετονομασία του καπιταλιστικού συστήματος σε «σύστημα της Αγοράς». Αυτό συνέβη λόγω των αρνητικών συμπαραδηλώσεων του όρου καπιταλισμός. Άλλος ένας φοβερός όρος, που επιχειρεί να αποκρύψει την ωμή πραγματικότητα της πείνας, είναι η «διατροφική ανασφάλεια», ή ο υποσιτισμός. Στα σχολεία τα παιδάκια λιποθυμούν γιατί υποσιτίζονται, που είναι λιγότερο από το πεινούν ή λιμοκτονούν. Αλλά μήπως υπερβάλουμε; Έχουν ψυχή οι λέξεις; Έχουν. Κάποιες μυστήριες δαιμονικές δυνάμεις κατοικούν τις λέξεις και όταν όλα μαζί τα στοιχειά χτυπούν, τότε ανοίγουν άλλοτε σκοτεινές σπηλιές κι άλλοτε χαμόγελα. Έχουν σχέση οι λέξεις, η γλώσσα με τη ζωή του ανθρώπου, με τις διαπροσωπικές σχέσεις του και την Εξουσία; Έχουν. Γιατί και «οι λέξεις έχουν αφεντικά». Αυτοί που κατέχουν τις λέξεις, την πνευματική εξουσία, επιβάλλουν και τον χαρακτήρα των κοινωνικών σχέσεων, μας υποβάλλουν τον τρόπο να αγαπάμε, να μισούμε, να σκεφτόμαστε και να ονειρευόμαστε. Αυτός που κατέχει τις λέξεις(γιατί τις παράγει), κατέχει όχι μόνο την πολιτική ηγεμονία αλλά και την ηγεμονία των αισθημάτων. Γι’ αυτό η σημερινή λογοτεχνία δεν περνάει ούτε από τη σκέψη ούτε από τη μνήμη ούτε από την καρδιά, αλλά είναι απλώς μια λογοτεχνία του εφησυχασμού, της διατήρησης του status quo, μια λογοτεχνία προορισμένη να αναλωθεί γρήγορα, κι ύστερα να απορριφθεί. Η λογο-τεχνία στις μέρες μας, όπως και πάντοτε, είναι μια τεχνο-λογία, μία από τις τεχνολογίες της εξουσίας, που παραβλέπει τα μεγάλα θέματα των πολέμων, της φτώχειας, της μετανάστευσης, των προβλημάτων της παγκόσμιας κοινωνίας. Όμως, στην Ελλάδα, σήμερα, η φτώχεια και η πείνα είναι πραγματικές πραγματικότητες και ο φενακισμός τους είναι αδύνατος, γι’ αυτό τα επικοινωνιακά τρυκ δεν θα μπορέσουν να γεμίσουν τα κεφάλια των ανθρώπων που τρελαίνονται από το πεινασμένο στομάχι τους. Γι’ αυτό η κοινωνική αναταραχή είναι επί θύραις…