Συσχετισμός αξιών

Οι πολιτικοί είναι ιδεολόγοι ή επιχειρηματίες; Η πολιτική και δη τα πολιτικά κόμματα είναι επιχειρήσεις ή φορείς πολιτικών συμφερόντων; Τα ερωτήματα έχουν τεθεί πολλές φορές στο παρελθόν και επανατίθενται σήμερα που η πολιτική έχει απολέσει την αυτονομία της έναντι της οικονομίας. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, φερ’ ειπείν, παραπέμπουν σε χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, που επιβιώνουν από τον κρατικό κορβανά, τα τραπεζικά δάνεια πελατειακού τύπου και τις εισφορές επιχειρηματιών ή οπαδών. Αλλά που διατίθενται τα χρήματα αυτά; Στην αγορά, κυρίως, της πολιτικής επικοινωνίας(εκλογικές και πολιτικές καμπάνιες, δημοσκοπήσεις, PR δημοσιογράφων, αγορά διαφημιστικού χρόνου στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο αλλά και στο διαδίκτυο εσχάτως). Από τα παραπάνω καθίσταται κατανοητό γιατί τα κόμματα εξαρτώνται από την οικονομία, αφού τα χρήματα που απαιτούνται για τον πολιτικό ανταγωνισμό είναι πάρα πολλά. Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς. Στους τελευταίους, όμως, υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες, όπως η προσωπικότητά τους, η χαρισματικότητά τους και τα ψυχολογικά εν γένει χαρακτηριστικά τους. Για τη λίμπιντο της εξουσίας (libido dominanti) μίλησε πρώτος ο Μακιαβέλι. Η εξουσία, συνεπώς, προκαλεί ηδονή. Αυτή η παράμετρος δεν εξετάστηκε στο 1ο συνέδριο των ψυχιάτρων όπου κρίθηκε ότι το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικοί μας παρουσιάζουν συμπεριφορές που χρίζουν πιθανότατα «θεραπείας»! Άραγε, μας κυβερνούν «τρελοί»; Η απάντηση είναι πολύπλοκη. Πάντως, είναι γνωστό πως ένας από τους πλέον χαρισματικούς πολιτικούς της πρόσφατης ελληνικής πολιτικής ιστορίας έπασχε από «διπολική διαταραχή»(μανιοκατάθλιψη). Πως μπόρεσε να κυβερνήσει την Ελλάδα; Σ’ αυτό το ερώτημα δεν μας απάντησαν οι ψυχίατροι, γιατί τους διαφεύγει αυτό που έλεγε η Τζούλια Κρίστεβα, ότι δηλαδή οι πολιτικές ελίτ και οι έχοντες δύναμη μπορούν να διαχειρίζονται την «τρέλα» τους, ασκώντας την σε βάρος των άλλων, κυρίως των «κάτω», με θεσμικό και νόμιμο τρόπο. Αντιθέτως, οι «κάτω» καταφεύγουν στο χημικό ζουρλομανδύα ή στην αυτοχειρία. «Δεν διάβασα το Μνημόνιο» επιμένει ο πολιτικός, «απολογούμαι, λογοδοτώ», και μας στέλνει αδιάβαστους καθώς ζητά να του αναγνωρίσουμε τη γενναιότητα της αυτοκριτικής. Αυτός δεν θα χρειαστεί, ενδεχομένως, να εισαχθεί, όπως ο άμοιρος δημοσιογράφος που αυτοκτόνησε στο Δαφνί, γιατί δεν τον επέλεξαν μεταξύ των συμβασιούχων της ΕΡΤ! Βέβαια, αν έχουν κάποιο ενδιαφέρον τα συμπεράσματα των ψυχιάτρων, είναι η επικύρωση των διαπιστώσεων όλων μας για τη διγλωσσία και την αλαζονεία των πολιτικών και, κυρίως, ότι «αυτοεξαπατώνται», κρύβοντας ακόμη κι από τον ίδιο τους τον εαυτό την πραγματικότητα, ενώ κατασκευάζουν μία άλλη. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, όταν ο δημοσκόπος του του είπε ότι χάνει, εκείνος του απάντησε πως κάνει λάθος και ότι οι φίλοι του του μεταφέρουν ένα κλίμα νίκης. Ο Ζισκάρ έχασε πανηγυρικά αλλά και ο δημοσκόπος έχασε τη δουλειά του. Γι’ αυτό οι πολιτικοί περιστοιχίζονται από ανθρώπους που κάνουν την ηχώ τους, λέγοντας αυτά που εκείνοι θέλουν να ακούσουν. Αυτοί ήταν οι σύμβουλοι του Γιώργου Α. Παπανδρέου, που του είπαν ότι «λεφτά υπάρχουν»! Όμως πάνω απ’ όλα βρίσκεται η λιβιδική ορμή για εξουσία. Η κατάληψη της εξουσίας είναι ο μεγάλος στόχος. Και μετά; Μετά γαία πυρί μυχθήτω. Γι’ αυτό οι πολιτικοί παρουσιάζονται κυνικοί και αναποτελεσματικοί, γιατί τίποτα δεν μπορεί να γίνει «βολονταριστικά»(βουλησιαρχικά), τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει σε μία κοινωνία αν δεν κινητοποιηθούν τα μέλη της. Συνεπώς, δεν αρκεί η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά απαιτείται και ένας νέος συσχετισμός αρχών και αξιών εντός της κοινωνίας...