Σφαγείο

Η πολιτική πολυφωνία είναι μία από τις κατακτήσεις της δημοκρατίας, την οποία κάποιοι, σήμερα, αμφισβητούν. Για «εξουθενωτική πολυφωνία» μίλησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος, και διερωτάται κανείς, τι σημαίνει αυτό; Τι μπορεί, άραγε, να καταστήσει την πολυφωνία μη «εξουθενωτική»; Μόνο η περιστολή της, δηλαδή η εξουδετέρωση κάποιων φωνών που καθιστούν τη δημοκρατική πολυφωνία ανυπόφορη και ενδεχομένως ασύμφορη για κάποιους. Αλλά τότε δεν έχουμε πολυφωνία μήτε δημοκρατία. Ίσως, κάποιοι Έλληνες πολιτικοί εκτιμούν ότι δεν χρειάζονται όλες οι «φωνές», ότι ο πληθυσμός είναι εξημμένος, τείνοντας να καταστρέψει είτε το πολιτικό σύστημα είτε την κοινωνία! Αυτό εκτιμά και η υπουργός Παιδείας, Άννα Διαμαντοπούλου, η οποία αντί να κατανοήσει τον τρόπο αντίδρασης των μαθητών στα Γιάννενα κατά των "επισήμων", δίνει «γραμμή» για παραδειγματικές τιμωρίες! Όμως κανείς δεν τιμωρήθηκε για το γεγονός ότι τα βιβλία δεν πήγαν φέτος στα σχολεία. Είναι πρόδηλο, συνεπώς, ότι υπάρχει μία διάχυτη κατεύθυνση για σκληρή αντιμετώπιση των λαϊκών αντιδράσεων και τον έλεγχο των αντισυστημικών «φωνών και των αντικαθεστωτικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ήδη μία μεγάλη και ιστορική εφημερίδα, η «Ελευθεροτυπία» σταμάτησε την έκδοσή της. Ένας τηλεοπτικός σταθμός έκλεισε. Και ακολουθεί η μεγάλη «σφαγή» των μικρών εφημερίδων με την κατάργηση δημοσίευσης των ισολογισμών. Αυτή είναι μία μορφή λογοκρισίας στη βάση της βοναπαρτίστικης αντίληψης του κυβερνάν και σ’ ένα σχήμα εξουσίας που περιλαμβάνει δολιότητες, εκβιασμούς, πελατειακές σχέσεις διαπλοκής, χειραγώγηση, προσομοίωση της δημοκρατικής διαδικασίας και εν τέλει απολιτικοποίηση. Η δημοκρατία στην Ελλάδα πλήττεται. Αυτό επισήμανε ακόμα και η επικεφαλής του ΔΝΤ, Λαγκάρντ. Κάποιοι τίθενται εκτός του δημοκρατικού παιγνίου, αλλά και εκτός της κοινωνίας δίκην «καταραμένου αποθέματος», όπως συμβαίνει με τους αντιφρονούντες πολιτικά καθώς και με τους άνεργους ή τους πάμπτωχους στο κοινωνικό πεδίο. Αυτός ο πολιτικός και κοινωνικός αποκλεισμός δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα, το οποίο αν εκραγεί θα δημιουργήσει καταστάσεις χαοτικές. Κάποιοι νομίζουν ότι η αντιμετώπιση της κατάστασης θα γίνει με αυταρχικές μεθόδους. Οδεύουμε, λοιπόν, σ’ ένα είδος περιορισμένης και κηδεμονευόμενης από το εξωτερικό δημοκρατίας, η οποία υπηρετείται με ζέση από τους εγχώριους πολιτικούς, και μπλοκάρει την ομαλή –ενίοτε και δημιουργική- εκτόνωση της απελπισίας των «χαμένων», των ανέργων, εντέλει των απόκληρων. Γι’ αυτό οι βοναπαρτίσκοι θέλουν την μακροημέρευση της κυβέρνησης Παπαδήμου, μιας κυβέρνησης που συνιστά παρέκκλιση από το δημοκρατικό καθεστώς. Γι’ αυτό απαιτούνται άμεσα εκλογές. Και η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει οφείλει να αναπτύξει τη δημοκρατία, ενεργοποιώντας την κοινωνία των πολιτών στην κατεύθυνση της οικονομικής αλλά και της κοινωνικής ανάπτυξης, δηλαδή των ποικίλων μορφών συλλογικότητας και αλληλεγγύης. Μόνο που χρειάζονται «παραδείγματα». Χρειάζονται εκείνοι οι ηγέτες, οι «παραδειγματικοί», όπως έλεγε ο συγγραφέας του «Σφαγείου», Κουρτ Βόνεγκατ. Αλλιώς η Ελλάδα θα γίνει ένα απέραντο «σφαγείο»…