Νέα μεταπολίτευση

«Η βία δεν συνάδει με τη δημοκρατία» δήλωσε ο πρωθυπουργός Παπαδήμος, λησμονώντας πως δεν είναι δυνατόν ένα δημοκρατικό καθεστώς να ρίχνει βίαια στον Καιάδα πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους -ένας στους δύο νέος-, να φτωχοποιεί πάνω από τρία εκατομμύρια Έλληνες, να εξαθλιώνει τη ζωή και να τσακίζει τα όνειρά τους. Η ασκηθείσα αγριότητα με το πρώτο Μνημόνιο και τώρα με το δεύτερο, όπως προειδοποιούσαμε, θα προκαλέσει κοινωνική έκρηξη. Προχθές, βέβαια, δεν επρόκειτο περί αυτού, καθώς οι χιλιάδες που κατέβηκαν να διαδηλώσουν το έκαναν ειρηνικά πλην των γνωστών προβοκατόρων. Αλλά, παρεμπιπτόντως, γιατί η αστυνομία δεν παρενέβη στη Νομική, που είχε γίνει εργοστάσιο πυρομαχικών, παρά την έγγραφη αίτηση του πρύτανη Πελεγρίνη; Το ερώτημα εμπεριέχει και την απάντησή του. Όμως, σήμερα, μιλάμε για τη βία αλα καρτ του κυρίου Παπαδήμου. Αλήθεια κύριε πρωθυπουργέ από πού έλκεται τη νομιμοποίησή σας εσείς ένας υπάλληλος των τραπεζών; Η επιλογή σας ακόμη κι αν προκύπτει από την πλειοψηφία της Βουλής δεν συνιστά βιασμό της δημοκρατίας και του συντάγματος, ή έστω -πιο ήπια- δημοκρατική παρέκλιση; Γι’ αυτό είστε ο μόνος που δεν δύναται να ομιλεί για τη μη σχέση της βίας με τη δημοκρατία. Πέραν τούτου και με αφορμή το πρωτοφανές γεγονός της διαγραφής 45 βουλευτών από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης πολλοί τεκμαίρουν ότι οδηγούμαστε στη «νέα μεταπολίτευση». Πολύ φοβόμαστε ότι απλώς έχουμε μία σοβαρή κρίση του πολιτικού και δη του κομματικού συστήματος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουμε κάτι το καινοφανές. Είναι ενδιαφέρον ότι ένας ικανός αριθμός βουλευτών «άκουσε» την λαϊκή του βάση και δεν υπάκουσε στην πειθαρχία των αρχηγικών κομμάτων, αλλά πέραν τούτων ουδέν. Με άλλα λόγια, αμφισβητήθηκε ο «ιερός» και απαραβίαστος λόγος των αρχηγών υπέρ της πίστης στις πολιτικές αρχές και τις ιδέες, αλλά μέχρι εκεί. Η νέα μεταπολίτευση αργεί ακόμη, καθώς τα κόμματα εξακολουθούν να έχουν δημοκρατικό έλλειμμα, να παραμένουν αρχηγικά, ενώ η διαμεσολάβησή τους με το εκλογικό σώμα εξακολουθεί να γίνεται μέσω των διαπλεκόμενων μίντια και του πελατειακού συστήματος –τόσο για τους «πάνω» όσο και για τους «κάτω». Οι τελευταίοι, δηλαδή οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί, μπορεί να δοκιμάζονται απίθανα σκληρά αλλά εξακολουθούν να κινούνται με βάση την ανταλλαγή της ψήφου τους με μία οικονομική εξυπηρέτηση, όπως εξάλλου έχουν διαπαιδαγωγηθεί πολιτικά. Κι ενώ θα υπέθετε κανείς ότι η κρίση έχει στενέψει τα περιθώρια πελατειακών παροχών, αυτές εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα με διαφορετικό τρόπο(μη απόλυση από το Δημόσιο κ.ά.). Εκτός από αυτό, η νέα μεταπολίτευση δεν μπορεί να υπάρξει «από τα πάνω» καθώς το πολιτικό σύστημα όσο κι αν κατακερματισθεί θα εξακολουθεί να κινείται στο ασφυκτικό πλαίσιο του Μνημονίου και της επιτήρησης των ξένων. Η τελευταία έχει ως συνέπεια να παρεισφρύει στην πολιτική και κοινωνική κρίση ο ακρωτηριασμός της εθνικής ταυτότητας και ανεξαρτησίας κάνοντας το όλο μίγμα εκρηκτικό. Γι’ αυτό η νέα μεταπολίτευση δεν φαίνεται να προκύπτει με ομαλό τρόπο, δυστυχώς…