Ανέξοδη αυτοκριτική

Τον θυμούνται όλοι να κατακεραυνώνει με ιερό φανατισμό και την αυθεντία του ειδικού όσους ήταν αντίθετοι στην οικονομική πολιτική του Μνημονίου. Τώρα δηλώνει από το βήμα της Βουλής «αδυναμία προσδιορισμού του ελλείμματος». Και δεν παραιτείται, δεν κάνει χαρακίρι ενώπιον των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων, των δεκάδων χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρηματιών, που έβαλαν λουκέτο, των γερόντων, που καταδίκασε σε αναξιοπρεπή γηρατειά. Μάλιστα, ο ίδιος αύριο, θα έρθει να ζητήσει την ψήφο μας. Για να κάνει τι; Ήδη, η ελληνική κοινωνία είναι διαλυμένη, οι άνθρωποι, που αναζητούν στους κάδους σκουπιδιών την τροφή τους, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν εξαθλιωμένοι, γιατί δεν είναι πλέον ανθρώπινα όντα. Γι’ αυτό τα εγκλήματα θα γίνονται όλο και πιο αποτρόπαια. Η εγκληματικότητα θα αυξάνεται όλο και πιο πολύ στις γειτονιές των αθλίων. Στις άλλες, στις ευγενείς περιοχές των πόλεων, δεν θα είναι εύκολο να πλησιάσει κανείς. Αλλά όταν δεν απομείνει τίποτα όρθιο, θα έρθει και η σειρά τους. Γιατί όταν η οργή, η οδύνη και η απόγνωση δεν έχουν τρόπο να οργανωθούν πολιτικά, θα εκδηλώνονται ανεξέλεγκτα, τυφλά, άγρια. Ήδη κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν. Όλοι είναι εναντίον όλων με βάση το νόμο της ζούγκλας: «ο θάνατός σου η ζωή μου». Κι έρχεται ο άλλος υπουργός και υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να δηλώσει ότι «έπρεπε να αποφύγουμε το Μνημόνιο». Γιατί δεν το αποφύγαμε; Ποιος το ψήφισε; Αλλά και ποιος θα τιμωρηθεί για το λάθος αυτό; Ή μήπως η αυτοκριτική εξιλεώνει για το ένα εκατομμύριο συμβολικούς θανάτους ανέργων -ένας στους δύο νέοι-, για τα παιδιά μας που μεταναστεύουν, για τους γέροντές μας που φεύγουν με την απορία και τη θλίψη στα μάτια, για όλους μας; Πως είναι δυνατόν οι ίδιοι, αυτοί που ομολογούν τα λάθη τους, να εξακολουθούν να διευθύνουν την ελληνική οικονομία και να επιμένουν ότι θα μας βγάλουν από την κρίση; Όχι, αυτοί ή πρέπει να αποσυρθούν αυτοβούλως ή ο λαός θα τους εξοστρακίσει πολιτικά. Ειδικά όταν πρόκειται γι’ αυτούς που το υπερτροφικό πολιτικό Εγώ και η απίστευτη αλαζονεία τους δεν τους επέτρεψε να αφουγκραστούν την άλλη άποψη και την αγωνία της κοινωνίας, αυτούς που ενώ κάνουν την αυτοκριτική τους συνεχίζουν την ίδια μνημονιακή πολιτική, που υπακούει στον αυταρχικό γερμανικό νεοφιλελευθερισμό αναμεμιγμένο με πουριτανικά ηθικά στοιχεία, οδηγώντας την Ευρώπη στο γκρεμό. Τώρα, πια, όλοι μιλούν για τη διάλυση της ευρωζώνης ως πολύ πιθανό ενδεχόμενο. Πολλές χώρες, μάλιστα, προετοιμάζονται γι’ αυτό το ενδεχόμενο. Η Ελλάδα; Δυστυχώς, εδώ όλα κινούνται σύμφωνα με τα κελεύσματα του Βερολίνου. Μία πολιτική ανάπτυξης, που θα έχει ως αφετηρία και τέλος(σκοπό) το ελληνικό συμφέρον, εξακολουθεί να είναι κενό γράμμα, καθώς όλα κινούνται με βάση τα συμφέροντα των εγχώριων και των εξωχώριων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και όχι της πραγματικής οικονομίας.