Τα δύο πρόσωπα των αγορών

Κρίσιμη κρίνεται για τη σωτηρία του ευρώ η Σύνοδος Κορυφής, που αρχίζει σήμερα στις Βρυξέλλες. Απαισιόδοξο, όμως, παρουσιάζεται το Βερολίνο που έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι στην ΕΕ. Και διερωτάται κανείς, προς τι αυτές οι επίσημες ή ανεπίσημες δηλώσεις που έχουν ως συνέπεια τις νέες επιθέσεις από τους οίκους αξιολόγησης και τις περίφημες αγορές; Ποιος ωφελείται απ’ όλη αυτή την χαοτική κατάσταση; Η απάντηση είναι: Οι αγορές. Σ’ αυτές συγκαταλέγονται ασφαλώς και οι μεγάλες γερμανικές τράπεζες. Γενικά, οι τράπεζες έχουν το διπλό πρόσωπο του Ιανού. Ένα εμφανές και υποτίθεται διαφανές κι ένα σκοτεινό και κρυφό. Πρόκειται με άλλα λόγια για τα διπλά βιβλία, δηλαδή το επίσημο και το άλλο στο οποίο σημειώνονται οι παράνομες συναλλαγές. Ο ειδικός οικονομικός συντάκτης και συγγραφέας Marc Roche, προσθέτει και ένα τρίτο πρόσωπο, το «γκρίζο», αυτό που ελίσσεται και βρίσκεται με το ένα μάγουλο στο σκοτάδι και το άλλο στο φως. Οι περισσότεροι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί έχουν αυτό το γκρίζο πρόσωπο καθώς κινούνται μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας. Το νόμιμο «πρόσωπο» υπακούει στους κανόνες. Το παράνομο δεν υπακούει και έχει ως πρώτο μέλημα τη φοροδιαφυγή, η οποία αποκαλείται κομψά «φορολογική βελτιστοποίηση» και αποσκοπεί στην επίτευξη όσο γίνεται μεγαλύτερων κερδών. Από εκεί εξαπολύονται οι άγριες επιθέσεις σε χώρες και λαούς μέσω των ειδικών εταιρειών που επονομάζονται special purpose vehicles(σχήματα ειδικού τύπου) και δεν είναι παρά «κενά κελύφη», που επιδιώκουν τη χειραγώγηση των συναλλαγών, στεγάζοντας κάθε είδους επιχείρηση που θέλει να αποφύγει τη φορολόγηση. Το SPV όταν κάνει την ad hoc δουλειά για την οποία δημιουργήθηκε, αυτοκαταστρέφεται και εξαφανίζεται! Κάνοντας μία παρέκβαση, θα λέγαμε ότι στο πολιτικό πεδίο οι κυβερνήσεις Μόντι και Παπαδήμου παραπέμπουν σε αυτά σχήματα ειδικού τύπου! Το ζήτημα είναι αν μετά την επιτέλεση του σκοπού για τον οποίο δημιουργήθηκαν θα διαλυθούν. Κάποιοι, που δεν ξέρουν από κενά κελύφη, θέλουν τη μονιμότητά τους. Εκτός κι αν ξέρουν και θεωρούν ότι αυτά χειραγωγούνται καλύτερα, ή αποτελούν καλύτερους τρόπους συγκάλυψης και απόκρυψης.
Αλλά ας επανέλθουμε. Που κατοικοεδρεύουν αυτοί οι «Δούρειοι Ίπποι» των μεγάλων τραπεζών; Ο Roche στο βιβλίο του «Καπιταλισμός εκτός νόμου» έχει χαρτογραφήσει τον παγκόσμιο άτλαντα του off-shore χρήματος σε τέσσερις ζώνες. Η ηπειρωτική Ευρώπη περιλαμβάνει την Ελβετία, το Λουξεμβούργο(του κ. Γιουνκέρ), την Ολλανδία και την Αυστρία, όπου «παίζουν» οι Γερμανοί, και το Μονακό(Γαλλία) καθώς και το Λιχτενστάιν, όπου «κρύβονται» όλοι. Η σημαντικότερη θεωρείται ότι είναι η βρετανική ζώνη που περιλαμβάνει το Σίτι και τις πρώην αποικίες με πρώτο το νησί Κέιμαν. Η αμερικανική ζώνη επικεντρώνεται στη Γουόλ Στριτ, στο Ντελαγουέαρ, στο Γουαϊόμινγκ και στη Φλόριδα καθώς και στα μακρινά προτεκτοράτα. Τέλος τα πολύ μικρά νησάκια στον Ειρηνικό(Βανουάτου, Ναουρού). Σ’ αυτά τα μέρη κρύβεται το πειρατικό κεφάλαιο, που είναι το άλλο πρόσωπο των νόμιμων μεγάλων τραπεζών. Αν, συνεπώς, οι Μέρκελ, Σαρκοζί και οι άλλοι θέλουν πραγματικά την αντιμετώπιση της κρίσης και την πάταξη της φοροδιαφυγής, γιατί δεν ζητούν την κατάργηση των φορολογικών παραδείσων; Δεν το ζητούν γιατί οι τελευταίοι εκλαμβάνονται απολύτως συμβατοί με τη λογική της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας τους, ήτοι την εξάλειψη κάθε κανόνα, καθώς πλέον όλα επιτρέπονται στην κερδοσκοπική τρέλα που τσακίζει τους εργαζόμενους όλου του πλανήτη στη μέγγενη της πιο βάρβαρης λιτότητας.