Ουσιαστική αλληλεγγύη

Το μαρτύριο της πείνας είναι σωματικό. Το μαρτύριο του εξευτελισμού είναι ψυχικό. Γι’ αυτό και πιο οδυνηρό. Το καθιστούν, μάλιστα, ανυπόφορο μέχρι θανάτου όσοι διαπομπεύουν τους δυσανεκτούντες. Είναι οι ίδιοι που πίεζαν φορτικά για τη λήψη «φτηνών» καταναλωτικών δανείων. Τώρα κάνουν σεργούνι στις γειτονιές του κόσμου τόσο τον ηλικιωμένο με το δάνειο των 1500 ευρώ όσο και τον φιλόδοξο νεαρό επιχειρηματία. Όσοι ενδοβάλουν τη βία της τρομερής πομπής, όσων η περηφάνια είναι άκαμπτη σαν ατσάλι, αυτοί αυτοχειριάζονται. Κάλλιο ο θάνατος παρά η ξεφτίλα κι ο φόβος της. Γι’ αυτό στην Ελλάδα, μα πιο πολύ στην Κρήτη, έχουν αυξηθεί οι αυτοκτονίες. Με τις τράπεζες, μάλιστα, να υπέχουν ξεκάθαρα και ανοιχτά ρόλο φυσικού αυτουργού. «Ο λαός μας είναι ‘’υπερήφανος’’ δεν του αρέσει να τον προσβάλλουν, οι επιθετικές πολιτικές των τραπεζών και των συνεργατών τους, πίεσαν τους δανειολήπτες του νησιού μας, με αποτέλεσμα να καταγραφεί το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών στην Κρήτη…», λέει μία καταπληκτική γυναίκα η κ. Μελάκη, πρόεδρος της Ένωσης Καταναλωτών Κρήτης. Αλλά εκεί που το πρόβλημα έχει αποκτήσει δραματικές διαστάσεις, εκεί αναπτύσσεται και το μεγαλύτερο κίνημα για τη λύση του. Έτσι, εθελοντές δικηγόροι, οικονομολόγοι, ψυχολόγοι και πολλοί άλλοι με οργανωμένο και συντονισμένο τρόπο μέσω της Ένωσης Καταναλωτών βοηθούν τους δανειολήπτες ποικιλοτρόπως. Και δεν είναι μόνο οι δικαστικές επιτυχίες με τη διαγραφή χρεών που έχουν ενδιαφέρον, αλλά είναι και η προσπάθεια αποβολής του φόβου και των ενοχών των οφειλετών, η οποία δεν σώζει μόνο από τα χρέη αλλά και από τον συμβολικό θάνατο του εξευτελισμού και στη συνέχεια από την αυτοχειρία. Όλα αυτά σε πρακτικό, κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο. Στο πολιτικό πεδίο καθίσταται πασίδηλο ότι οι τράπεζες, αυτές που εν πολλοίς ευθύνονται για την κρίση, επιβάλλουν κι ένα κλίμα εκβιασμών και κοινωνικού θανάτου, τσακίζοντας ανθρώπινες ψυχές, διαλύοντας οικογένειες και τον ίδιο τον κοινωνικό ιστό. Κι ενώ στη Γαλλία από τη δεξιά μέχρι την αριστερά σκέφτονται τη συμφιλίωση της ανταγωνιστικότητας με το κοινωνικό κράτος(Le Monde), στην Ελλάδα στέλνουν τους ανθρώπους στα ψυχιατρεία και στον τάφο. Γι’ αυτό προέχει η προστασία των πολιτών από τις τράπεζες, από αυτές τις ύαινες που ζητούν συνεχώς αίμα χωρίς να ορρωδούν προ ουδενός. Το παράδειγμα της Κρήτης δείχνει ότι μπορεί να αναπτυχθεί παντού ένα οργανωμένο κίνημα αλληλεγγύης για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, τέτοιο που να τα υπερασπίζεται παντοιοτρόπως και λυσιτελώς τους οφειλέτες από τους τοκογλύφους, νόμιμους και παράνομους. Μόνο σ’ αυτή τη βάση μπορεί να οικοδομηθεί ένα κοινωνικό και πολιτικό κίνημα που θα ανακαλύψει τη χαμένη παράδοση της ελληνικής συλλογικότητας και αλληλεγγύης. Για να ξαναχτίσουμε στα ερείπια της κοινωνίας και της ανθρωπιστικής καταστροφής μια νέα κοινωνία αλληλοβοήθειας, όπου θα θάλλουν πρόσωπα όπως αυτό της κ. Μελάκη και όχι των «ανώνυμων διαδηλωτών», όπως θέλουν οι συντάκτες του Time. Γιατί η ανωνυμία στην αρχαιότητα ήταν συνώνυμη με το θάνατο(νώνυμνοι ήταν οι νεκροί).