Πειραματόζωα και τότε και τώρα

Η Ελλάδα ήταν το «πειραματόζωο» του ψυχρού πολέμου(εμφύλιος). Και τώρα το «πειραματόζωο» της μετα-αμερικανικής εποχής, ενός χωρίς προηγούμενο οικονομικού πολέμου. Αλλά αν ο εμφύλιος ήταν πρωτίστως ένας αγώνας για τον έλεγχο τα ων ερμηνειών του Ελληνισμού, ο τωρινός «πόλεμος» για τι είναι; Ποια όπλα και για ποιον δοκιμάζονται στο πεδίο της ελληνικής κοινωνίας; Οι περικοπές μισθών και συντάξεων, οι ανατροπές των εργασιακών σχέσεων, οι αλλαγές στο ασφαλιστικό, οι αυξήσεις των φόρων, ο αυταρχισμός, η λιτότητα είναι τα «όπλα» εναντίον των εργαζομένων. Αυτοί είναι τα πειραματόζωα, των οποίων θα μετρηθεί ο βαθμός αντοχής και αντίδρασης. Αυτό υπό τον όρο ότι το οικονομικό «φάρμακο» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα αποδεικνυόταν «φαρμάκι» για την ελληνική αγορά και κοινωνία. Γιατί με την ανεργία ενός εκατομμυρίου ανθρώπων έχουμε και τη νέκρωση της αγοράς με το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων, που δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα ικανό να διαλύσει κυριολεκτικά την ελληνική αγορά και κοινωνία. Ήδη οι κυβερνώντες έχουν απολέσει τη νομιμοποίησή τους λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης των πολιτών. Ακριβώς, αυτή την αναξιοπιστία επικαλέστηκε ο Αντώνης Σαμαράς για δικαιολογήσει την εναντίωση της ΝΔ στο Μνημόνιο, καθώς έτσι, όπως είπε, οι πολίτες που εναντιώνονται στο Μνημόνιο θα καταφύγουν στη ΝΔ και όχι στο δρόμο! Συνεπώς, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εναντίον του Μνημονίου όχι γιατί αυτό είναι «λάθος» αλλά γιατί αυτό επιβάλλει η θεσμική του θέση ως αντιπολίτευση! Αυτό, όμως, είναι εκείνο που καθιστά την αναξιοπιστία δομική, καθώς άλλα «λέει» ένα κόμμα όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση και άλλα όταν είναι στην κυβέρνηση. Αλλά εμπιστοσύνη σημαίνει ότι ένας πολίτης μπορεί να προβλέψει τη συμπεριφορά ενός κόμματος από το πρόγραμμα, τις αρχές και την ιδεολογία του. Σήμερα, όπως διαπιστώνουμε, η συμπεριφορά ενός κόμματος εξαρτάται από το αν είναι στην αντιπολίτευση ή στην κυβέρνηση. Αυτό αυξάνει την έλλειψη εμπιστοσύνης εκ μέρους των πολιτών. Τούτο οξύνεται κε του γεγονότος ότι τα κόμματα παύουν να είναι κόμματα προγραμματικών αρχών ώστε να μπορούν να «αλλάζουν» εύκολα θέσεις. Επίσης, το πολιτικό σύστημα δεν καθορίζεται από τα κόμματα αρχών αλλά από «προσωπικότητες». Εξ ου και οι εύκολες αποχωρήσεις και διασπάσεις. Εν άλλοις λόγοις, τώρα τα πρόβατα υπάρχουν κυρίως εκτός στάνης, αφού η τελευταία δεν υφίσταται προγραμματικά και θεσμικά, καθώς η συλλογικότητα που βασίζεται στην πίστη των ατόμων ότι ανήκουν(αίσθημα του ανήκειν) σε ένα ιδιαίτερο σύνολο με υποκειμενική και συλλογική ταυτότητα, όσο και στο αίσθημα αλληλεγγύης, δεν υπάρχει. Η ελληνική κοινωνία από πάνω μέχρι κάτω και αντιστρόφως χρειάζεται μια εμπνέουσα πίστη, ένα «φως» που να τη συνέξει και να την κινήσει. Έτσι ώστε το σημείο της κρίσης να μετατραπεί σε εφαλτήριο για την αποκάλυψη μιας νέας Ελλάδας και γιατί όχι ενός νέου ανθρώπου κενωμένου από το υπερτροφικό Εγώ του καταναλωτικού ατόμου.