Λέξεις σαν παπούτσια

Το παπούτσι, που εκσφενδόνισε ο ιρακινός δημοσιογράφος εναντίον του Μπους στη Βαγδάτη κάτι ήθελε να πει. Το ίδιο και το παπούτσι του γιατρού στη Θεσσαλονίκη εναντίον του πρωθυπουργού. Αγανάκτηση, οργή, αποδοκιμασία οι λέξεις που συνδηλώνονται στη ρήψη. Για ανεπίτρεπτη βία μίλησε ο κ. Γ. Παπανδρέου, συνδέοντας το… παπούτσι με τις συνομωσίες ξένων κερδοσκοπικών funds! Μόνο που η ενέργεια ήταν μία απολύτως ήπια έκφραση της οργής, όπως τα «γιούχα» που εισέπραξαν οι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού που μόλις παρήλθε. Από την άλλη πλευρά, ένα παπούτσι κατέστρεψε δεκάδες εργατοώρες των επικοινωνιολόγων και των στελεχών της κυβέρνησης. Αλλά παρά τις προσπάθειες επικοινωνιακής ανάταξης του προφίλ του κ. Γιώργου Παπανδρέου από την απόπειρα με το παπούτσι, έρχεται το μαρτύριο της βενζίνης σε συνδυασμό με τις φασιστικές επιχειρήσεις λιντσαρίσματος του προέδρου του ΕΒΕΑ, έρχεται η ανεργία που σκοτώνει και η ανέχεια που πληγώνει, καθιστώντας αναξιόπιστες τις κατηγορηματικές αρνήσεις του Γ. Παπανδρέου ότι δεν θα ληφθούν νέα μέτρα. Τα νέα μέτρα είναι βέβαιο ότι θα έρθουν για να σπάσουν τη ραχοκοκαλιά των μικρομεσαίων και των μισθωτών μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Για την ώρα, όλοι οι Έλληνες προσπαθούν να μάθουν τι σημαίνει fast track(γρήγορη κυκλοφορία) ή τι σημαίνει invest in Greece, ή ακόμα τι σημαίνει «διαφανοποίηση»! Άγνωστο αν οι νέες διαδικασίες θα επιταχύνουν τις επενδύσεις. Το γνωστό είναι οι λέξεις ή οι φράσεις που χρησιμοποιεί κάποιος ανταποκρίνονται σ’ έναν ορισμένο τρόπο θέασης του κόσμου, δηλαδή σε μία ιδεολογία. Γι’ αυτό ήταν… δικαιολογημένος ο δημοσιογράφος που διαδήλωσε πλειστάκις, χθες, τον ενθουσιασμό του «για τον καλύτερο πρωθυπουργό όλων των εποχών»! Ο δημοσιογράφος(Σκάι) δεν αναφερόταν σ’ αυτά που είπε ο Γ. Παπανδρέου αλλά στο πως τα είπε, αφού τουλάχιστον φέτος απέφυγε φράσεις όπως το περίφημο «μηδέν στο πηλήκιο»! Αλλά και πέρυσι δεν έλειψαν τα επιχειρήματα υπέρ του πρωθυπουργού. «Δεν μ’ ενδιαφέρει αν ξέρει ελληνικά ο Γιώργος Παπανδρέου. Μ’ ενδιαφέρουν οι ιδέες του», έλεγε γνωστή δημοσιογράφος πριν ένα χρόνο. Όμως, οι λέξεις δεν είναι κενές περιεχομένου. Είναι και φορείς ιδεών. Μάλιστα, με τη μεταφορική τους διάσταση ως τελεστές γοητείας, κινητοποιούν. Συνεπώς, η γλώσσα με την οποία επικοινωνούμε, αγαπιόμαστε, ερωτευόμαστε, απελπιζόμαστε, ελπίζουμε, λυπόμαστε, χαιρόμαστε, αγωνιζόμαστε, πολιτευόμαστε, γενικώς ζούμε, καθρεφτίζει και τον τρόπο που σκεφτόμαστε, εντάσσοντας το γοητευτικό παιχνίδι με τις λέξεις, τη γλώσσα και τις ιδέες τόσο στη λογική του παιχνιδιού της γητειάς όσο και στη λογική της κινητοποίησης. Η έλλειψη γοητείας σημαίνει και την αδυναμία κινητοποίησης. Αντίθετα, η γοητεία, όπως συνέβαινε με τον Ανδρέα Παπανδρέου ή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ήταν μία πρόκληση, καθώς δημιουργούσε μία μορφή(«όραμα») που πάντα έτεινε να διαφοροποιήσει την ταυτότητα και το νόημα της ζωής κάποιου. Αυτή τη γοητεία (και συνεπώς την κινητοποίηση) επιχειρούν να δημιουργήσουν μέσω του Γιώργου Παπανδρέου και τις ενέσεις θετικοποίησης της κατάστασης οι επικοινωνιολόγοι της κυβέρνησης.
Όμως η σκέψη πρέπει να είναι ανατρεπτική, γοητευτική, όχι ως χειραγωγητική κολακεία, αλλά ως εκτροπή ταυτότητας, ως εκτροπή του είναι. Κι αυτό δεν μπορεί να επιτύχει ο πρωθυπουργός παρά τις προσπάθειες.