Κρίση-Καμουφλάζ

Κρίση για ποιόν; Ποιον διασπά, ποιον στέλνει στη ανεργία, ποιον σκοτώνει ψυχικά, ποιον βιάζει και ποιανού τη συνείδηση σαπίζει η περίφημη κρίση; Η ερώτηση είναι ασφαλώς ρητορική. Αλλά χειρότερα και από τον συμβολικό θάνατο είναι η απόπειρα κάποιων να μας πείσουν ότι για την οικονομική κρίση φταίμε όλοι(εσχάτως σ’ αυτούς συμπεριλήφθηκε κι ο Πάγκαλος). Πως γίνεται, όμως, οι εργαζόμενοι να είναι οι μόνοι που πληρώνουν τα σπασμένα και οι κυρίως υπεύθυνοι της κρίσης να γίνονται πιο πλούσιοι; Γιατί ακόμη κι αν η ευθύνη για την κρίση είναι ίδια, δεν την πληρώνουν το ίδιο όλοι. Για τους «πάνω» η κρίση έχει ήδη παρέλθει. Μάλιστα, το 2009 ο αριθμός των εκατομμυριούχων σε δολάρια αυξήθηκε κατά 14%(έκθεση του Boston Consulting Group για το2010). Κι όμως, για τους «κάτω» εξακολουθούν να λαμβάνονται βάρβαρα μέτρα λιτότητας; Τελικά τι είναι η κρίση; Είναι, όπως έχουμε ξαναγράψει, το μεγάλο κόλπο, είναι το πρόσχημα για τη σκανδαλώδη αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, για τη πλήρη διάλυση του κράτους πρόνοιας. Δεν είναι τυχαίο ότι και προ της κρίσης τα μέτρα κατά των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων ήταν στην ημερήσια διάταξη των κυβερνήσεων. Τώρα τα επιβάλλουν ακόμα και οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις με καμουφλάζ την κρίση. Πρόκειται σύμφωνα με πολλούς αναλυτές για έναν «θρίαμβο της ολιγαρχίας», καθώς η κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων σημαίνει και κατάργηση των πολιτικών δικαιωμάτων. Έτσι, οδηγούμαστε σε μία σοβαρή έκπτωση της αστικής δημοκρατίας και επιστροφή στους χρόνους της ολιγαρχίας όταν η πολιτική εξουσία ταυτίζονταν απολύτως με την οικονομική εξουσία. Αλλά γιατί φθάσαμε ως εδώ; Σύμφωνα με την Ισπανίδα συγγραφέα και χρονικογράφο της «Ελ Παΐς» Almudena Grandes: Γιατί δεν μπορέσαμε να εξάγουμε την πρόοδό μας στους εργαζόμενους των μεγάλων αναδυόμενων δυνάμεων, όπως η Κίνα και η Ινδία. Έτσι, τώρα, εισάγουμε τις δικές τους φοβερές συνθήκες εργασίας. Γιατί η Δύση γνωρίζει πλέον ότι ρίχνοντας τους εργαζόμενους σε συνθήκες γαλέρας κερδίζει πολύ περισσότερα χρήματα. Και στο ερώτημα, αν υπάρχει τρόπος αντίδρασης, η Grandes απαντά με τη συμμετοχή του στις σημερινές κινητοποιήσεις, που γίνονται σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη. Γιατί, όπως λέει, εμείς οι εργαζόμενοι είμαστε το μοτέρ της οικονομίας. Γιατί ούτε οι τράπεζες, ούτε τα επικοινωνιακά τρικ των «συμφώνων ρευστότητας», ούτε οι πολυεθνικές, ούτε τα μεγάλα πολυκαταστήματα και οι αλυσίδες μπορούν να επιβιώσουν χωρίς εμάς. Γιατί οι κινητοποιήσεις είναι ο μόνος τρόπος υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας. Οι διαδηλώσεις είναι ο μόνος τρόπος διατήρησης των εργασιακών, των κοινωνικών, ακόμα και των πολιτικών κατακτήσεων. Γιατί, όπως λέει η Ισπανίδα συγγραφέας «δεν θέλω τα παιδιά μου να ζήσουν λιγότερα καλά από μένα».