Η κρίση αλλάζει τον κόσμο. Τα χαρτιά στο γεωοικονομικό και γεωπολιτικό πόκερ ξαναμοιράζονται. Η Κίνα είναι πλέον δεύτερη παγκόσμια οικονομία μετά τις ΗΠΑ και πριν από την Ιαπωνία. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση η Γερμανία ισχυροποιείται σημαντικά και η Ισπανία καθώς και ολόκληρος ο ευρωπαϊκός νότος αποδυναμώνεται, αναγεννώντας την αντίθεση Βορράς-Νότος. Οι αναδυόμενες αγορές που εξαρτώνται από το εξωτερικό αυξάνουν το δημόσιο χρέος τους, ενώ εκείνες που στηρίζονται σε μια τεράστια αγορά, όπως η Κίνα, η Βραζιλία, αλλά και η γειτονική μας Τουρκία καταφέρνουν να πετύχουν διψήφιο ρυθμό ανάπτυξης. Όσο για τις χώρες που εξαρτώνται από το εξωτερικό και βρίσκονται σε παρακμή, όπως η Ελλάδα, αυτές τείνουν να μεγιστοποιήσουν το δημόσιο χρέος τους. Όμως, κάτι ανάλογο συνέβη και μετά το 1930, όταν η οικονομική κρίση της Ευρώπης ήταν μία κρίση χρέους έναντι των ΗΠΑ και χρειάστηκε η αλλαγή στάσης της Ουάσινγκτον για να ισορροπήσει η κατάσταση. Σήμερα, στη θέση των ΗΠΑ, που έχουν αποβιομηχανοποιηθεί, βρίσκεται η Κίνα, η οποία συγκεντρώνει το ¼ του παγκόσμιου πληθυσμού, με ένα χαμηλότατο κατά κεφαλή ΑΕΠ αλλά τεράστια χρηματοπιστωτικά περιθώρια(σ.σ. Ως γνωστόν η Κίνα κατέχει μεγάλο μέρος αμερικανικών ομολόγων). Πως, λοιπόν, θα κινηθεί η Κίνα, στον μετα-μερικανικό κόσμο μας; Η αλλαγή στην ηγεσία του κόσμου από τις ΗΠΑ στην Κίνα θα γίνει ομαλά, όπως έγινε από τη βρετανική στην αμερικανική αυτοκρατορία, ή με παγκόσμιο πόλεμο και δη πυρηνικό, που «βλέπει» ο Φιντέλ Κάστρο; Πως θα αντιδράσουν οι ΗΠΑ;
Το πλέον δύσκολο για την Ουάσινγκτον είναι η μετάβαση χωρίς σύγκρουση στη νέα εποχή. Ήδη χαράσσονται οι νέες διαχωριστικές γραμμές, ή αλλιώς τα νέα γεωπολιτικά ρήγματα. Όλοι ήδη διακρίνουν τον μεγάλο αντίπαλο, την Κίνα! Και οι Ηνωμένες Πολιτείες εκτός από την εξωτερική αδυναμία, έχουν και την εσωτερική, καθώς τώρα έχουμε μια αντίστροφη κίνηση από αυτή της εκβιομηχάνισης, δηλαδή την αποβιομηχάνηση και μια διάλυση των όποιων άμεσων κοινοτικών θεσμών και δεσμών της αμερικανικής κοινωνίας. Ενώ, δηλαδή, η εκβιομηχάνιση λειτούργησε κατά την απογείωση της οικονομίας των ΗΠΑ ως χωνευτήρι των τεράστιων ρευμάτων μεταναστών, τώρα η Αμερική οπισθοδρομεί σ’ ένα μεγαλύτερο φυλετικό και κοινωνικό διαχωρισμό, παρά το γεγονός ότι έχει έναν έγχρωμο πρόεδρο. Το τεράστιο ρεύμα μεταναστών, το οποίο αυτή τη φορά προέρχεται από τη Λατινική Αμερική και την Ασία είναι αδύνατο να ενσωματωθεί στην πάλαι ποτέ «αμερικανική σαλατιέρα», και ενισχύει τις διαφορετικές κουλτούρες καθώς και τις κοινωνικοπολιτικές διαφορές Βορρά-Νότου. Η πόλωση μεταξύ των διαφόρων εθνοτικών ομάδων είναι πλέον εμφανής και οι άνθρωποι βρίσκουν την ταυτότητά τους στις χώρες προέλευσής τους. Το ίδιο συνέβη και στη Γαλλία, όπου η εκδίωξη των Ρομά δείχνει ότι ο φασισμός και ρατσισμός μεταξύ των διαφόρων εθνοτικών ομάδων μιας κοινωνίας είναι μία αρχαία λύση, καθώς αλληλοεξουδετερώνονται σ’ έναν αιματηρό εμφύλιο δίχως τέλος. Εξάλλου, οι ίδιοι οι μετανάστες ήταν το πρώτο κρέας για τα κανόνια του αμερικανικού εμφυλίου, του πρώτου και του δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου με αντάλλαγμα την υπηκοότητα της χώρας υποδοχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου