Εμπόριο ελπίδας

Για κρίση πεσιμισμού των Ελλήνων μιλάει εντός και εκτός Ελλάδας ο πρωθυπουργός. «Ελπίδα, πούλα ελπίδα», συμβουλεύει ο ειδικός της επικοινωνίας, την ώρα που το ακροδεξιό «κόμμα του τσαγιού» στο εσωτερικό των Αμερικανών ρεπουμπλικάνων κερδίζει έδαφος, ενώ ο μύθος Ομπάμα αρχίζει να ξεφουσκώνει σε Ευρώπη και Αμερική. Ελπίδα πουλάει και το ρεπορτάζ για τις φαβέλες του Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου «το αύριο έρχεται τραγουδώντας» σύμφωνα με τον ποιητή, καθώς οι έμποροι ναρκωτικών έχουν εκδιωχθεί από την αστυνομία. Γι’ αυτό το μέλλον τραγουδά! Μόνο που το ναρκεμπόριο αντικαταστάθηκε από τις κλοπές. Γιατί στις τενεκεδουπόλεις εκείνο που εξακολουθεί να τραγουδά είναι η φτώχεια και το στομάχι των ανέργων καθώς και η οργή των πεινασμένων. Οι δρόμοι στο Ρίο, στην Αθήνα, παντού γεμίζουν από τέτοιες κραυγές, από βόγκους και φωνές που διαμαρτύρονται για τη μεγάλη έκλειψη της ανθρωπιάς στο μέτωπο του κόσμου.
Ναι, η απελπισία δεν αντέχεται. Η ζωή δεν υποφέρεται χωρίς την υγρασία της ελπίδας και χωρίς εκείνο τον τραγουδισμένο καημό απ’ όπου δραπετεύει ο πόνος.
«Πούλα ελπίδα» ξαναλέει ο ειδικός, όπως εκείνος που πουλάει σαπάκια στην αγορά του κόσμου. «Πούλα ελπίδα» λένε και στον πρωθυπουργό, «η μιζέρια είναι αντιπαραγωγική» και η οργή αντισυστημική. Μόνο που η ελπίδα του κ. Γ. Παπανδρέου και των κυβερνώντων δεν στηρίζεται στην πραγματικότητα αλλά στον αέρα, σε αστήρικτες υποσχέσεις και σε σύμβολα. Και η διαψευσμένη ελπίδα είναι χειρότερη και πιο εκρηκτική από τη μόνιμη απελπισία και τον πεσιμισμό. Γιατί όταν το ΔΝΤ θέτει το δίλημμα «ή πάταξη της φοροδιαφυγής ή νέα μέτρα», όλοι γνωρίζουμε ότι τα νέα μέτρα έρχονται όχι τραγουδώντας αλλά μουγκρίζοντας σαν τίγρης που έρχεται για να ξεσκίσει ό,τι έχει απομείνει. Ακόμη και η πρόσληψη του κόσμου μέσω ενός ακραίου συμβολισμού μπορεί να δημιουργήσει μία μυθιστορηματική ελπίδα, αλλά συγχρόνως μπορεί να οδηγήσει ή στην ακραία εξωτερίκευση της βίας ή στον αυτοχειριασμό. Γιατί ποια ελπίδα να θρέψει μία γενιά που είναι τελεσίδικα αποκλεισμένη από την εργασία και οριστικά, συνεπώς, χαμένη; Πώς να μην οδηγήσει η διαψευσμένη ελπίδα στην εκτράχυνση των αισθήσεων, στην αναισθητοποίηση με συνέπεια η χαρά να γίνεται εγκεφαλική, τα ίδια τα όργανα των αισθήσεων να γίνονται άτονα κι αδύναμα και το συμβολικό να καταλάβει όλο και περισσότερο τη θέση του υπαρκτού, όπως συμβαίνει με τον «παράδεισο» των ναρκωτικών ουσιών; Πώς να βρει τόπο και χώρο ν’ ανθίσει η ελπίδα, όταν όλα καθίστανται απελπισία, όταν η ευφωνία γίνεται αφωνία, όταν η ματαιότητα γίνεται το νόημα της ζωής και όλα γίνονται μονότονα, μονόχρωμα και πρωτίστως άδικα; Γι’ αυτό η ψυχική καθήλωση των νέων, γι’ αυτό η κατάρρευσή τους και η άγρια βία τους. Γι’ αυτό η υπόκωφη βουή που ακούγεται είναι από τον κοινωνικό σεισμό που έρχεται.