Ατομικισμός

Σε καιρούς βίαιης αναταραχής οι πρωτόγονοι καθιέρωναν νέες θεότητες, νέους διαμεσολαβητές (Homo Ludens, Γιόχαν Χουϊζίνγκα). Όμως η διαμεσολάβηση του θεού λαμβάνει χώρα μέχρι το μεσαίωνα. Από την αναγέννηση κι ύστερα έχουμε τη λατρεία του Ατόμου και της ατομικότητας, η οποία διαμορφώθηκε από το ριψοκίνδυνο πνεύμα εκείνης της εποχής, από την περιπέτεια, το ρίσκο, το άλμα πέραν των ορίων, τον τιτανισμό των αισθημάτων. Ο ατομικισμός, η ιδεολογία που νίκησε κατά κράτος τη συλλογικότητα, πεθαίνει, σήμερα, από ακραία διάταση-συσσώρευση και υπερβολική χυδαιότητα, από αυτανάφλεξη. Στη θέση του απολύτως τίποτα. Μόνο οι απόπειρες κάποιων να επαναφέρουν τις μεσαιωνικές θεϊκές διαμεσολαβήσεις(μέσω της θεοποίησης πολιτικών ηγετών). Το ΝΕΟ έχει ανάγκη τη Μορφική Επινοητικότητα, ένα νέο είδος ποίησης. Αλλά η ποίηση έχει τεθεί υπό απαγόρευση από την εποχή του Πλάτωνα, που την χαρακτήριζε ίδιο των σαλών. Ομοίως οι θεσμοί της παλιάς συλλογικότητας έχουν χαθεί μαζί με την Πόλη και το Χωριό. Η διέξοδος απαιτεί μία νέα Γλώσσα. Προς το παρόν έχουμε μόνο αυτή του Συνδικάτου του Εγκλήματος που δεν είναι μια νέα γλώσσα αλλά μία μεταγλώσσα. Για να έχουμε μια νέα ποίηση και μια νέα γλώσσα απαιτείται να γίνεται σαφής η οπτική μας γωνία, η θέση απ’ όπου βλέπουμε τον κόσμο(από το μέρος των «κάτω» ή των «πάνω»). Γιατί ούτε ο κόσμος μπορεί να γίνει κατανοητός, ούτε να εμπνευσθεί, ούτε μία ανατροπή να διαρκέσει αν δεν έχει τη δική της Ποίηση. Δεν είναι τυχαία η αυτοκτονία του Μαγιακόφσκι. Αλλά ποιος θα «τραγουδήσει» σήμερα τη φτώχεια, ποιος ποιητής, ποιος Δάντης θα μιλήσει γι’ αυτό το «χάνι του πόνου»; Ποιοι θα είναι οι ρινηλάτες ενός νέου κόσμου; Αν ο Αυγουστίνος είπε «Είμαι, με γνωρίζω, με αγαπώ», εισάγοντας την ατομικότητα, ποιος νέος Απολλινάριος θα πει ότι «στον άνθρωπο η αρχή τη ενέργειας είναι το εμείς, το ύψιστο κομμάτι του είναι, το υπέρ την ψυχή και το σώμα»; Πως θα συναρτηθεί το Εμείς με την ελευθερία της ατομικής «εντοπιότητας»; Είναι αυτό δυνατό στον κόσμο που ζούμε, στον κόσμο όχι του Είναι αλλά του κατέχειν;