Ο Άγγλος παππούς

Κατάλευκα γένια, ασκητικό πρόσωπο, μπερές στο κεφάλι και γυαλιά πρεσβυωπίας χαμηλά στη μύτη. Στα χέρια του κρατάει σφιχτά ένα πλακάτ: Out of Iraq and Afghanistan. Το Ο στο Out είναι γεμάτο αίμα. Δεν ξέρεις αν είναι από το αίμα του εγγονού του ή από το αίμα κάποιου νεαρού Ιρακινού ή Αφγανού. Σημασία έχει ότι κάποιος σκοτώθηκε, ότι μια καρδιά έπαψε τελεσίδικα να χτυπά. Εδώ επισυμβαίνει η τραγωδία που λέγεται πόλεμος, η αντιστροφή της φυσικής ροής, όπου οι γονείς και οι παππούδες θάβουν τα παιδιά τους. Κι ο Άγγλος παππούς βγήκε στους δρόμους του Λονδίνου για να διαμαρτυρηθεί, για να μην χυθεί άλλο αίμα, για να μπορούν όλα τα παιδιά του κόσμου να απολαμβάνουν τις μουσικές του Έντουαρντ Ντάουνς και όχι τις μουσικές των σφαιρών, των βομβών ή της πείνας. Ο άγνωστος μα τόσο οικείος γέρος με το πλακάτ δίνει νόημα στη ζωή του και τη ζωή μας, έτσι καθώς φωνάζει «Φυσάει!… Εμπρός, λοιπόν, πρέπει να ζήσουμε!». Ο Άγγλος μαέστρος Έντουαντ Ντάουνς, από την πλευρά του, τυφλός, κουφός κι εντελώς ανήμπορος στα 85 του, θα πετάξει μαζί με τη γυναίκα του στην άλλη πλευρά του φαραγγιού(«υποβοηθητική αυτοκτονία» είπαν το δικό του πέταγμα) δίνοντας νόημα στην αξιοπρέπεια. Και στις δυο περιπτώσεις υπάρχει η ίδια κοινή αίσθηση που παραπέμπει στην ίδια ευαισθησία, στην ίδια συγκίνηση. Κι εκεί κι εδώ το θαύμα της ζωής και η συμφιλίωση με το αναπόφευκτο του τέλους, με την κατάβαση που έχει τη γοητεία της, όπως και η ανάβαση. Ο Άγγλος παππούς στην κατάβασή του δεν φθονεί, όπως συμβαίνει με όσους σκοτώνουν τους νέους στα πεδία των μαχών. Αντίθετα αγωνίζεται για τη ζωή, για τη συνέχειά της μέσα από τα παιδιά του, μέσα από τους νέους. Γιατί είναι ένα θαύμα να βλέπεις την προοπτική σου στην προνύμφη που κλώθει εκεί που παίρνουν μορφή τα δάκρυα και να λες «Ας τρέξουμε στο κύμα για ν’ αναβλύσω ζωντανός!».