Σπείρες έσπειρες...

Η υπόθεση του συνδικάτου του εγκλήματος και των διασυνδέσεών του παραπέμπει στον Μπαλζάκ και το Παρίσι του 19ου αιώνα, τότε που ο χώρος της παρανομίας συνδεόταν με χίλιες δυο υπόγειες διαδρομές με τη... νόμιμη πολιτική και οικονομική εξουσία. Παραπέμπει επίσης στους "ληστοβαρώνους" των ΗΠΑ και τη μαφία. Γι' αυτό ο Αλ Καπόνε έκανε πάντα τη διάκριση μεταξύ παράνομης και νόμιμης παρανομίας. Φαίνεται, εντέλει, ότι όλες οι μαφίες: η αμερικάνικη, η ιταλική και τώρα η ιδιότυπη ελληνική μαφία συνδέονται με χίλια νήματα με την εξουσία, είτε κρατική είναι αυτή είτε πολιτική. Μην ξεχνάμε τις διασυνδέσεις των Ιταλών πολιτικών(Κράξι, Αντρεότι) με τη μαφία. Ομοίως, είναι καταγεγραμμένη ιστορικά η συμφωνία του πατέρα του Τζων Κέννεντυ, Ζόζεφ με τους μαφιόζους για την εκλογή του γιου του. Όμως ο Μπομπ ως υπουργός Δικαιοσύνης δεν τήρησε τις συμφωνίες, με τα γνωστά αποτελέσματα. Πάντως στην Ελλάδα φαίνεται ότι δεν είδαμε ακόμη τίποτα, αν τελικά δούμε. Εκείνο που είναι πλέον βέβαιο είναι πως τα όρια μεταξύ της νόμιμης εξουσίας και της πιο άγριας παρανομίας έχουν καταρριφθεί, δημιουργώντας πρωτοφανή κρίση μεταξύ της κοινωνίας των πολιτών και της πολιτικής εξουσίας, καθώς η τελευταία χάνει κάθε πόρο νομιμοποίησης και αξιοπιστίας της. Και τούτο όταν οι Έλληνες εργαζόμενοι διάγουν όχι μόνο μία περίοδο έντασης και αγωνίας για την επιβίωση, αλλά πληρώνουν και τα σπασμένα της οικονομικής κρίσης, που προκάλεσε η διεθνής (πρωταρχικά η αμερικανική) μαφία του χρηματοπιστωτικού τζόγου. Όλα τούτα δημιουργούν ιδανικές συνθήκες για λαϊκές εξεγέρσεις, κυρίως από την πλευρά του στρατού των πεινασμένων είτε αυτοί είναι ανειδίκευτοι εργάτες είτε μετανάστες. Αυτό δείχνει και η μελέτη του ιστορικού Jean Nicolas σύμφωνα με την οποία οι σημερινές ελίτ με τις ελίτ του 1789(Γαλλική Επανάσταση) ήταν οι ίδιες και το ίδιο τυφλές