Θέαμα η ζωή του, θέαμα κι ο θάνατός του. «Ο μιντιακός φασισμός κλαίει τον σταρ του»(ο τίτλος άρθρου στο AgoraVox). Η φωνή του 11χρονου κοριτσιού αυθόρμητη, τσακισμένη, τρυφερή απευθύνεται στον «μπαμπάκα», ραγίζοντας τα σίδερα, γι’ αυτό και θα πουληθεί καλύτερα στην αγορά του πλανητικού θεάματος, που αποκτά για πρώτη φορά συναίσθημα, αποκτά πόνο. Η κουλτούρα της αγοράς είναι ολοκληρωτική. Παράγει αυτούς τους άντρες με τα μαύρα γυαλιά κι αυτές τις γυναίκες με τα μαύρα καπέλα. Μα πάνω απ’ όλα παράγει κατευθυνόμενο και πλήρως ελεγχόμενο συναίσθημα. Τα δάκρυα θα κυλήσουν στο «Πάμε πακέτο», όπως και στο σόου-κηδεία του Τζάκσον, αλλά κανείς δεν θα δακρύσει για τα 75.000 παιδιά που θα πεθάνουν από πείνα σε όλο τον κόσμο τις επόμενες τρεις μέρες. Στην πρώτη περίπτωση ο πόνος είναι λυτρωτικός, επικυρωτικός, στη δεύτερη ανατρεπτικός, ακυρωτικός γι’ αυτό πρέπει να αποσιωπηθεί, να εξαφανιστεί μαζί με τα άψυχα σώματα των φτωχών παιδιών.
Τελικά, οι κοινωνικές και ανθρώπινες σχέσεις συμβαίνουν πλέον με τη διαμεσολάβηση των εικόνων. Ανταλλάσσουμε μεταξύ μας τις εικόνες μας! Έτσι, το θέαμα έχει εισχωρήσει και έχει απορροφήσει τα πάντα, την οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία ολόκληρη, τις σχέσεις μας, τους εαυτούς μας, τις μεγάλες ουτοπίες, ακόμη και την επιμέρους, περιφερειακή κριτική. Το θέαμα έχει διαφθείρει ακόμη και τη… διαφθορά, αφού την έχει καταστήσει θέαμα, αποπροσανατολίζοντας από την ουσία της. Αλλά γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Ήδη από τον 19ο αιώνα ο Αμερικανός ποιητής και φιλόσοφος Ραλφ Ου. Έμερσον (1803-1882) που μαζί με τον Ν. Χώθορν και Χ. Μέλβιλ συμμετείχαν στον λογοτεχνικό κύκλο της Μπρουκ Φαρμ, έλεγε ότι «Πρέπει να εκπαιδεύουμε το λαό έτσι ώστε να μη μας αρπάξει απ’ το λαιμό». Υπάρχει, άραγε, εναλλακτική απάντηση στην άθλια και αυτοκαταστροφική κατάσταση, που βιώνουμε σήμερα; Η εισαγωγή της ποίησης μέσα στη ζωή που πρότεινε ο Ντεμπόρ φάνηκε ότι δεν αρκεί. Το ίδιο και η αλλαγή του κόσμου με την αλλαγή των λέξεων που πρότεινε ο Φλωμπέρ. Ούτε η γητειά αρκεί (Μπένγιαμιν). Η Πράξη, τέλος, είναι εξουδετερωμένη. Τι απομένει; Ίσως ένα τυχαίο γεγονός, όπως η φυσική καταστροφή τόσων και τόσων πολιτισμών, όπως σημείωνε ο ιστορικός Μπρωντέλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου