Το σκάνδαλο της Ζίμενς θέτει με αποδείξεις πλέον το ερώτημα για το τι είδος δημοκρατίας έχουμε. Έχουμε δημοκρατία ή ολιγαρχία; Τα κόμματα παίζουν ισότιμα το παιγνίδι του πολιτικού ανταγωνισμού ή όχι; Είναι το πολιτικό σύστημα, για την ακρίβεια τα κόμματα εξουσίας, όμηρο της οικονομίας ή όχι; Δυστυχώς, οι απαντήσεις στα ερωτήματα είναι επιβαρυντικές για τη δημοκρατία. Η Ζίμενς είναι ένα σκάνδαλο «μαύρου χρήματος», που αποκαλύφθηκε στη Γερμανία και όχι στην Ελλάδα. Απομένει να αποκαλυφθούν πολλές ακόμη χρηματοδοτήσεις από εγχώριες επιχειρήσεις. Αλλά θα συμβεί άραγε αυτό κάποτε στη χώρα μας; Αμφιβάλλουμε. Κάποιοι εκπλήσσονται για τους εκσυγχρονιστές και τον τότε πρωθυπουργό Κ. Σημίτη για το πως ανέχθηκε τέτοιες πρακτικές. Ξεχνούν ότι ο κ. Σημίτης έλεγε το Νοέμβρη του 2003 «Εγώ πιστεύω ότι οι κακές έξεις δεν αποβάλλονται»! Αλλά θα ήμασταν άδικοι και λανθασμένοι αν περιορίζαμε το φαινόμενο στο ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη. Και στη ΝΔ παρά τις εκκλήσεις του Κ. Καραμανλή το ίδιο συνέβη. Τελικώς, όλα τα κόμματα εξουσίας και οι πολιτικοί σε ολόκληρο τον κόσμο «τα παίρνουν». Αυτό οφείλεται στα τεράστια πλέον κόστη του πολιτικού μάρκετινγκ και των προεκλογικών εκστρατειών, στη θεαματικοποίηση και την εμπορευματοποίηση της πολιτικής διαδικασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι στις ΗΠΑ, στενοί συνεργάτες του Μπους και του Τσέινι καταδικάσθηκαν για συλλογή «μαύρου χρήματος».
Οι μελετητές του φαινομένου μιλούν για κρίση της πολιτικής, για κρίση της δημοκρατίας, για κρίση της αντιπροσώπευσης. Είναι πλέον κοινός τόπος πως τα πολιτικά κόμματα δεν εκφράζουν πλέον την κοινωνία αλλά τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Στο εσωτερικό των κομμάτων, μάλιστα, υφίστανται ομαδοποιήσεις που εκφράζουν με φατριαστικό τρόπο συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα.
Γι’ αυτό τίθεται το θέμα αν μπορούμε να μιλάμε πλέον για δημοκρατία ή για ολιγαρχία. Βεβαίως, δεν ισχυριζόμαστε ότι οι οικονομικά ισχυροί επιβάλλουν την κυβέρνηση που θέλουν, λέμε όμως ότι έχουν τη δυνατότητα να «αγοράζουν» ψήφους και να κατέχουν πολύ περισσότερους από έναν (σύμφωνα με τον σύμβουλο του Κλίντον, Λέστερ Θάροου) κάτι που αντιστρατεύεται την ισότητα της ψήφου και την έννοια της δημοκρατίας. Διότι αποδεδειγμένα πλέον το « μαύρο πολιτικό χρήμα» επιβεβαιώνει πως το πλαίσιο του πολιτικού ανταγωνισμού είναι η αλληλοεξυπηρέτηση «διαφθορέων» (οικονομικά συμφέροντα, ομάδες πίεσης) - «διεφθαρμένων» (πολιτικά κόμματα και πρόσωπα).
Άραγε υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι; Αμφιβάλλουμε.
«Όλοι γνώριζαν για το μαύρο πολιτικό χρήμα», λένε οι κυνικοί, τώρα «απλώς υπάρχουν αποδείξεις»! Για να δειχθεί για άλλη μια φορά ότι για τους κυρίους αυτούς το πρόβλημα (έγκλημα) δεν είναι η κλοπή, εν προκειμένου η νοθεία της εκλογικής διαδικασίας με τον αθέμιτο πολιτικό ανταγωνισμό, αλλά η σύλληψη του «κλέφτη»! Για την ακρίβεια όχι του δωρολήπτη αλλά του δωροδόκου. Κι όμως δεν κουνιέται φύλλο. Ο πληθυσμός απαξιώνει το πολιτικό σύστημα, αλλά μέχρι εκεί, μέχρι την αποχή από τις εκλογές. Έτσι, η λειτουργία της «διαπλοκής» οικονομίας-ΜΜΕ-πολιτικής συνεχίζεται χωρίς καμία ανάσχεση. Δεν θα αργήσει, μάλιστα, ο καιρός που ο επιβλαβής παράγοντας για τη δημοκρατία δεν θα είναι το «μαύρο πολιτικό χρήμα» αλλά το… εκλογικό σώμα, ο λαός!
Και τούτο διότι στην μεταπολιτευτική Ελλάδα η πολιτική των κομμάτων εξουσίας αιωρείται μεταξύ των δύο πόλων που είναι ο «ήπιος βοναπαρτισμός» (προσωποπαγή κόμματα) και ο «ελιτισμός» (περιφρόνηση κοινωνίας). Μέχρι σήμερα, η απαξίωση της κοινωνίας αποκρύπτονταν με την καταδίκη των «συνομωσιολόγων», που μιλούσαν για τις άδηλες οικονομικές συναλλαγές. Τώρα, οι… συνομωσιολόγοι επιβεβαιώνονται και αποκαλύπτεται όλο το παρασκήνιο του «θεάτρου» που λέγεται ολιγαρχική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Μπορεί η κατάσταση αυτή να αλλάξει; Ασφαλώς. Αλλά για συμβεί αυτό απαιτείται ο εκδημοκρατισμός όλων των θεσμών πολιτικής αντιπροσώπευσης και την απεξάρτηση της πολιτικής από την οικονομία αλλά για να συμβεί αυτό χρειάζεται ένα σοκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου