Συντεχνιακή αντίληψη

Χρειάστηκε να κλείσει ο ΕΤ και το ράδιο city για να γίνει αντιληπτό από τους δημοσιογράφους ότι η δική τους μοίρα δεν αφίσταται από αυτή των λοιπών εργαζομένων. Ασφαλώς δεν ομιλούμε για τους δημοσιογράφους-επιχειρηματίες, ούτε για τους πρώην γιαπίσκους, νυν γκόλντεν μπόις και εν γένει χαμαιλέοντες με τις τρεις δουλειές, τις τρεις τουλάχιστον αργομισθίες στο δημόσιο και άλλα τινά, αναφερόμαστε στο πολυπληθές δημοσιογραφικό προλεταριάτο. Το τελευταίο θεωρώντας ότι κατέχει προνομιακή θέση έναντι των άλλων εργαζομένων έπεσε θύμα της συντεχνιακής αντίληψης κάποιων, που το εμπόδισαν να προείδει έγκαιρα την κρίση. Γι’ αυτό και ο αιφνιδιασμός. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δημοσιογράφοι και το συνδικαλιστικό τους όργανο δεν τοποθετήθηκαν ποτέ σε θέματα πολιτικού ενδιαφέροντος, τα οποία σχετίζονται με τη δημοσιογραφική λειτουργία. Και τούτο διότι οι εκατό «μεγαλοδημοσιογράφοι» καθορίζουν το πεδίο, χρησιμοποιώντας ως κάλυψη το δημοσιογραφικό προλεταριάτο. Γιατί εντέλει δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι. Έχουμε σημειώσει κατ’ επανάληψη ότι εν προκειμένω ισχύει ότι με τον υψηλόβαθμο και τον χαμηλόβαθμο κλήρο του 18ου αιώνα, καθώς από τη μια πλευρά βρίσκονται οι πολυάριθμοι ρεπόρτερ που υποφέρουν και έχουν μικρή βαρύτητα κι από την άλλη «η δικτυωμένη και συμπαγής ελίτ» των αρθρογράφων και των λεγόμενων διαμορφωτών της κοινής γνώμης που είναι μια δράκα άνθρωποι. Αν κάποιοι, δημοσιογράφοι κολακεύονται όταν επισκέπτονται τα κότερα και τα σαλόνια των ανθρώπων της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας και νομίζουν ότι ανήκουν κι αυτοί στο σαλόνι των Γκερμάντ, ε, δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι κόλακες, κουλάκοι, κολαούζοι και εκμαυλισμένοι. Αν υπάρχουν οι μεγάλες δημοσιογραφικές μετριότητες που επιβάλλονται από τους ανθρώπους του χρήματος λόγω μιας ματαιόδοξης, εκτός της προώθησης των συμφερόντων τους, επιθυμίας επίδειξης της παντοδυναμίας τους, ε, δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι μαϊμούδες. Η άποψη ότι δεν υπάρχουν «αδιάφθοροι» δημοσιογράφοι επιβάλλεται σκόπιμα για να μην αισθάνονται ενοχές οι διεφθαρμένοι. Πάντως, η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δημοσιογράφων είναι ικανή να αντισταθεί στη σύγχρονη «βιομηχανία της συνείδησης» που δεν περιορίζεται απλώς στην ενημέρωση, αλλά επιδιώκει να καθορίζει και το πλαίσιό της.