Η εμβληματική εικόνα των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου είναι εκείνη όπου ο κουβανός αθλητής του τάε κβο ντο Μάτος χτυπάει τον διαιτητή. «Για πράξη βίας που δεν συνάδει με τα ολυμπιακά ιδεώδη» μιλάει η παρουσιάστρια των ειδήσεων της ΝΕΤ. Άραγε, όμως, η αδικία συνάδει με τα εν λόγω ιδεώδη; Ή μήπως η αδικία, η δόλια κλοπή της πολύχρονης προσπάθειας ενός αθλητή, δεν είναι μια μορφή βίας; Κι όμως κάποτε η βία -το να ενεργεί κανείς χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες (ισόβιος αποκλεισμός)- είναι ο μόνος τρόπος να ισορροπήσει ξανά η πλάστιγγα της δικαιοσύνης. Όταν με άλλα λόγια η ΔΟΕ και η κορεάτικη ηγεσία της παγκόσμιας ομοσπονδίας του τάε κβο ντο επιβάλλουν την εξουσία τους πέρα από το δίκαιο αγώνα, ο κουβανός αθλητής δεν έχει άλλο τρόπο παρά να σπάσει τα μούτρα του διαιτητή. Η οργή και η αντίδραση των «κάτω» απέναντι στη βία της αδικίας των «πάνω» είναι «φυσική» στο βαθμό που κάποιος παραμένει ζωντανός άνθρωπος και όχι ένας συναισθηματικά ευνούχος.
Βέβαια, σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη αλλά και απόψεις όπως αυτής του Ρωλς (περί «ακριβοδικίας») δεν είναι απαραίτητη η βία, αφού οι θεσμοί των δημοκρατικών κοινωνιών διατηρούν μια εσωτερική ικανότητα για αλλαγή μέσω της ειρηνικής διαμαρτυρίας, όπως συνέβη με την ένσταση της Βρετανίας στις γυναίκες. Αλλά η Βρετανία είναι μία μεγάλη δύναμη και ο επόμενος οργανωτής των Ολυμπιακών Αγώνων. Άρα, όλα λειτουργούν επί τη βάση των διαφόρων συσχετισμών δύναμης και συνεπώς η «ακριβοδικία» ισχύει μόνο μεταξύ ίσων, δηλαδή για τους «πάνω». Αντίθετα, η βία προκύπτει από το γεγονός ότι οι φιλελεύθερες δημοκρατικές αρχές δεν είναι παρά μία ιδεολογική επίφαση της εξόφθαλμα ετεροβαρούς δικαιοσύνης. Γι’ αυτό ανάμεσα στην απογοητευμένη ηλικιωμένη γυναίκα που η αμερικάνικη τράπεζα της πήρε το σπίτι και παίζει για τελευταία φορά στο πιάνο το The impossible Dream, ανάμεσα στην κομφορμιστική καρτερία και το θυμό του Μάτος, του κουβανού αθλητή στο τάε κβο ντο, προτιμώ τον δεύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου