Πιστεύω εις...

Ο Μπάρακ Ομπάμα και ο Τζων Μακέην «εξομολογούνται» δημοσίως (τηλεοπτικά) σ’ έναν πάστορα των ευαγγελικών για τα λάθη(αμαρτίες) τους, για την ηθική, για την αποκήρυξη του «κακού» και προπάντων για την πίστη τους στο θεό, που ως γνωστόν είναι «Αμερικανός»! Το γεγονός καθ’ εαυτό επιβεβαιώνει πως η πολιτική στις ΗΠΑ εξακολουθεί να νομιμοποιείται από τη θρησκεία και δη την προτεσταντική. Στην αμερικανική ιστορία μόνο ένας πρόεδρος ήταν μη προτεστάντης(ο δολοφονηθείς Κέννεντυ που ήταν καθολικός). Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ στο αμερικανικό ομοσπονδιακό Σύνταγμα το κράτος φαίνεται να διαχωρίζεται από τη θρησκεία, αυτό δεν συμβαίνει στα Συντάγματα των Πολιτειών όπου η θρησκεία είναι πανταχού παρούσα. Γι’ αυτό μία από τις ιδιοτυπίες της αμερικανικής πολιτικής είναι η σύσταση της δημοκρατίας ως θρησκευτικής και ως πολιτικής θρησκείας ταυτόχρονα. Η δύναμη αυτής της διαλεκτικής εδράζεται στην καταγωγή της από την εποχή των Πατέρων του Έθνους, όπου η λογική (λόγος) και η αποκάλυψη(μεταφυσική) δεν αποκλείονται αμοιβαία αλλά διατάσσονται στην εθνική ιδέα. Γι’ αυτό οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρείται ότι είναι η μόνη χώρα στην οποία ο φονταμενταλισμός πέτυχε να συγχωνευτεί με τη δημοκρατική ιδεολογία και να δημιουργήσει από αυτή μια πολιτική πίστη. Έτσι, η πίστη στο Θεό, η πίστη στη δημοκρατία, η πίστη στην Αμερική, όλα ισχύουν ως μία και ενιαία ομολογία πίστεως. Γενικά, η πίστη συνενώνει, είναι ο κεντρικός δεσμός, η «ιερή ένωση» όλων (δουλοκτητών και δούλων πριν, πλούσιων και φτωχών σήμερα) έναντι της έξωθεν απειλής. Γι’ αυτό χρειάζεται πάντα να εφευρίσκεται ένα εξωτερικός εχθρός, μία απειλή (ο Μπιν Λάντεν πριν, ο Πούτιν σήμερα). Αυτός είναι ο λόγος που οι φτωχοί αντί να ψηφίζουν με κριτήριο την οικονομική τους κατάσταση, ψηφίζουν με κριτήρια όπως η θρησκευτική πίστη, η ηθική, οι αμβλώσεις, η ομοφυλοφιλία κ.ά. (πρωτεύοντα κριτήρια τα δευτερεύοντα ζητήματα σύμφωνα με τον Τσόμσκι). Όσο για τον Ίρβιν Γιάλομ που αναρωτιέται γιατί οι θρησκευόμενοι Αμερικανοί διαβάζουν τους «αθεϊστές» Ντώκινς και Χίτσενς, την απάντηση έχει δώσει προ πολλού ο Ντοστογιέφκι που μιλούσε για τους «θρησκευόμενους άθεους».