Ρατσισμός

Το παράδοξο τίθεται κατ’ ιδίαν, συζητιέται, καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, επιχειρείται να αναλυθεί πλην επί ματαίω. Τελικά, γιατί ενώ «βρίζουμε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στην κάλπη τα ψηφίζουμε»; Το ερώτημα τίθεται και επανατίθεται, χωρίς να μπορεί να απαντηθεί. Και τούτο γιατί στην πραγματικότητα δεν θυμώνουμε, αλλά κάνουμε τους οργισμένους, όπως ακριβώς οι «ηθοποιοί» των δελτίων των «Οκτώ». Ο θυμός μας τελειώνει όταν η παρέα σκορπίζει, όταν η συζήτηση-χαβαλές λαμβάνει τέλος, όταν τα φώτα σβήνουν. Γιατί απλώς κάνουμε τους θυμωμένους. Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο με το θυμό των «κάτω», τον άγριο θυμό των underdog, αυτών που βρίσκονται στο έλεος κάθε μορφής βίας, πραγματικής-οικονομικής και συμβολικής, και προορίζονται να πεθάνουν μ’ ένα σπασμό, έτσι χωρίς κανένα λόγο, παράλογα. Μιλώ για τους φτωχούς, μιλώ για τους άνεργους, τους νέους, τους «λιωμένους» σ’ ένα κουταλάκι ηρωίνης, μιλώ γι’ αυτούς που δεν έχουν άλλο κεφάλαιο να διαθέσουν παρά μόνο το σώμα τους, για το παιδί που «ψωνίζονταν» προκλητικά διαθέτοντας τον εαυτό του ως εμπόρευμα στα σκοτάδια της Ομόνοιας, για την νεαρή αφρικανή, που δήλωνε την ποιότητα της πραμάτεια της («πάρε με, είμαι καλή»), μιλώ για τους μετανάστες που, μην έχοντας άλλο τρόπο παρά να ρίξουν στα σκυλιά του δρόμου το σώμα τους, δεν έχουν πρόβλημα να σφαχτούν μεταξύ τους. Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης είναι εδώ, στην Αθήνα. Η Αμερική, τελικά, είναι παντού. Το ίδιο και ο ρατσισμός. Αλλά για ποιους συνιστούν απειλή οι μετανάστες; Μα για τους γηγενείς εργαζόμενους, που χάνουν τις δουλειές τους από την πολύ φτηνότερη προσφορά εργασίας των μεταναστών. Εξυπακούεται ότι απ’ αυτό ωφελούνται οι «πάνω». Το χειρότερο, όμως, όλων είναι ότι με βάση αυτή την πραγματικότητα γίνεται μια μετάθεση της κεντρικής πολιτικής σύγκρουσης στην περιφέρεια, δημιουργώντας τους «εμφύλιους των κάτω». Ο ρατσισμός είναι η σχεδιασμένη απόκρυψη των αιτιών της μετανάστευσης, η υπερδιόγκωση των διαφορών των «κάτω» (οι εμφύλιοι των «κάτω» στις ΗΠΑ συνεχίζονται μέχρι σήμερα). Οι μετανάστες ως «νέοι βάρβαροι» γίνονται, τελικά, τα εξιλαστήρια θύματα που θα καλύψουν την ιδεολογική αδυναμία του ολοκληρωτικού, νεοφιλελεύθερου συστήματος να δικαιολογήσει τη φτώχεια και τη δυστυχία.