Βαρύγδουπη και με ύφος εκατό καρδιναλίων η ραδιοφωνική συνομιλήτριά μου θεώρησε παραδοξολογία το ενδεχόμενο να επιλεγεί (από τις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ) ο Μπαράκ Ομπάμα ως πρόεδρος των ΗΠΑ για λόγους «εικόνας» και μόνο. Το γεγονός ότι ο ίδιος ο υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ αναφέρθηκε στην ανάγκη αλλαγής της εικόνας των ΗΠΑ στον κόσμο επιβεβαιώνει τη μεγάλη σημασία της, αυτή που η δημοσιογράφος αδυνατεί να αντιληφθεί. Αλλά γιατί είναι τόσο σημαντική η εικόνα της Αμερικής; Διότι όταν ένας κυρίαρχος πολιτισμός απολαμβάνει το θαυμασμό των άλλων, τότε δεν χρειάζεται να επιβάλλεται με σκληρή αλλά με ήπια βία (ήπιο δεσποτισμό τον ονομάζει ο ιστορικός Α. Τόυνμπη). Αντίθετα, σήμερα, επειδή οι ΗΠΑ «έχουν χάσει τη λάμψη τους» (Φρίντμαν) η Ουάσινγκτον είναι υποχρεωμένη να επιβάλλεται στον κόσμο με στρατιωτικό και άκρως βίαιο τρόπο, ήτοι με «σοκ και δέος». Αλλά η απώλεια της λάμψης έχει συνέπειες και στο εσωτερικό. Οι αμερικανοί δεν είναι υπερήφανοι πλέον για τη χώρα τους και γι’ αυτό η κοινωνική και εθνική συνοχή δοκιμάζεται. Η δοκιμασία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη αφού συνοδεύεται από μία ιστορική ανασφάλεια που δημιουργήθηκε πρώτα από το χτύπημα στους δίδυμους πύρους, ύστερα από τον τυφώνα Κατρίνα και τέλος από τη μεγάλη οικονομική ύφεση, που προκάλεσε η κατάρρευση των πιστωτικών οργανισμών ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων. Με άλλα λόγια, ακόμη και η οικονομική ασφάλεια των αμερικανών έναντι του υπόλοιπου κόσμου χτυπήθηκε καίρια. Γι’ αυτό τώρα απαιτείται ένα νέο «νιου ντηλ», όπως αυτό της φριχτής δεκαετίας του 1930, ένας νέος Ρούσβελτ και η επάνοδος στο «κράτος πρόνοιας». Ποιος είναι ο ιδανικός για να κάνει τη δουλειά; Μάλλον ο Ομπάμα. Γιατί οι αμερικανοί χρειάζονται ένα νέο «όραμα», ένα νέο μύθο, τέτοιο που να επιτρέπει τη συνύπαρξη κάτω από την ίδια σημαία των «σκλάβων» και των «δουλοκτητών», όπως συνέβαινε παλαιότερα μέσω του προτεσταντισμού, προκαλώντας τον θαυμασμό από τους ιστορικούς όλου του κόσμου. Ο ιστορικός Α. Τόυνμπη μάλιστα απορούσε πως ο αμερικανικός προτεσταντισμός κατάφερνε να συγκεντρώνει κάθε Κυριακή δούλους και αφέντες στην ίδια Εκκλησία.