Ο φασισμός είναι παντού σα σκουλήκι μες στο μήλο

«Ο φασισμός προϋπήρχε του Χίτλερ και του Μουσολίνι και εξακολουθεί να υπάρχει, έκδηλα ή άδηλα, και μετά την ήττα τους στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παντού, στον κόσμο, όπου αρχίζουμε με την κατάπνιξη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου και του δικαιώματός του στην ισότητα, ολισθαίνουμε ταχύτατα στο σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης...». Ο συγγραφέας Πρίμο Λέβι, αυτός που έζησε το ναζισμό στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αναφέρει τις πολιτικές αιτίες του φασισμού, καταδεικνύοντας ότι το φαινόμενο δεν είναι νομικό αλλά πολιτικό. Είναι πρόδηλο κατά συνέπεια πως η νομική αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής αποκρύπτει τις πολιτικές αιτίες του φασισμού, όπως είναι η κατάπνιξη των εργασιακών και των πολιτικών δικαιωμάτων, της διεκδίκησης της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Πίσω από την ακραία εκδοχή, άρα, των φασιστικών μορφωμάτων τύπου Χρυσής Αυγής κρύβονται εκείνοι οι πολιτικοί σχηματισμοί που ψηφίζουν τους αντεργατικούς νόμους, ή τα διατάγματα που στέλνουν στην εξαθλίωση 1,5 εκ. ανέργους, αλλά και την γενικευμένη κατάργηση πολιτικών δικαιωμάτων με το «φόβο» δήθεν ενός φασιστικού πολιτικού μορφώματος. Επιτέλους, ο πιο ακραίος φασισμός, σήμερα, χειρότερος κι απ’ αυτόν της Χ.Α. είναι αυτός των γερμανικών ελίτ που θέλουν την Ελλάδα ένα απέραντο Μπούχενβαλντ, εκεί όπου οι άνθρωποι δεν πέθαιναν στους θαλάμους αερίων αλλά στα καταναγκαστικά έργα. Αυτόν τον φασισμό δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει ο «ηρωισμός της λογικής», τον οποίο επικαλούνταν για την αντίστοιχη κρίση του 1935 ο γερμανός φιλόσοφος Ε. Χούσερλ, αλλά η καρδιά. Χωρίς «καρδιά» αυτός ο κόσμος και συγκεκριμένα η ΕΕ θα χαθεί. Γιατί η μεγαλύτερη διαφθορά, που έχει επισυμβεί στις δυτικές κοινωνίες, είναι ο πληθωρισμός από υπερβολικό εαυτό, από υπερδιόγκωση του Εγώ, από υπερσυσσώρευση πλούτου και από μία άγρια ναρκισσιστική ατομικότητα, που καταλήγει στον αυτισμό και στον αντίστοιχο υπερ-εθνικισμό. Γι’ αυτό η απάντηση σ’ αυτή την επίθεση του νεοναζισμού με ανάλογο εθνικισμό θα ήταν σαν να παίζουμε στο γήπεδο του αντιπάλου. Αντίθετα, εμείς οι Έλληνες –δεν συμπεριλαμβάνονται οι κουίσλιγκς και οι λοιποί αλαζόνες και κομπορρήμονες κυνικοί- οφείλουμε να απαντήσουμε με μία νέα συλλογικότητα, μ’ ένα νέο πατριωτισμό συνδυασμένο με έναν νέο ουμανισμό και μια νέα αγωνιστική αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη οφείλει να είναι αγωνιστική και πολιτική και να μην είναι εκείνη η ατομική συμπόνια του φιλόπτωχου ταμείου που ταπεινώνει τον λήπτη και διαφθείρει τον δωρητή. Εν άλλοις λόγοις, ο δημοκρατικός τόπος που ενώνει στον κοινό στόχο της καταπολέμησης της ανεργίας, της πείνας και όλων των άλλων κοινωνικών αδικιών, είναι ο πολιτικός τόπος της κοινής δράσης, εκεί όπου υφαίνεται πιο αποτελεσματικά το αίσθημα του εαυτού μας με το αίσθημα του άλλου, εκεί όπου εξαλείφεται ο μεγάλος φόβος και ανασυστήνεται ο χαμένος εαυτός. Για να υπάρξει, όμως, ο πολιτικός τόπος της κοινής δράσης απαιτείται ένα κοινό πολιτικό πλαίσιο, που θα επιτρέπει τη δημιουργία πραγματικών και διαρκών αποτελεσμάτων και συνεπώς την ολοκλήρωση της «ανθρωπιάς» μας.