Ο κοινωνικός φασισμός

Ρατσιστές χαράκωσαν το πρόσωπο ενός 14χρονου αφγανικής καταγωγής. Πολιτικοί της Χρυσής Αυγής υμνούν στο Κοινοβούλιο το ναζισμό. Στις οθόνες της τηλοψίας δοξάζεται αδιαλείπτως το «λάιφ στάιλ», καταδεικνύοντας ότι στην κοινωνία της λιτότητας παραμένει κυρίαρχος ο πολιτισμός της καταναλωτικής κοινωνίας. Αυτή η αντίθεση μεταξύ ανέχειας και επιδεικτικού πλούτου καθιστά πιο οδυνηρή την πρώτη, καθώς η αυτοεικόνα εξακολουθεί να βασίζεται στα αγοραία πράγματα, στην καταναλωτική δαπάνη και λιγότερο στο πρόσωπο, δηλαδή στις μη υλικές αξίες. Γι’ αυτό η απώλεια των υλικών πραγμάτων σημαίνει και απώλεια του εαυτού, καθώς στο οντολογικό δίλημμα συσκευασία ή περιεχόμενο(η προσωπικότητα ως ψυχική και πνευματική συγκρότηση) εξακολουθούμε να προτιμάμε τη συσκευασία(λάιφ στάιλ), ήτοι το διαρκές κυνήγι μιας άπιαστης εικόνας μέσω του άκρατου καταναλωτισμού. Όμως πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι πρέπει να επιστρέψουμε στη μη αγοραία ουσία της ζωής, στη συλλογικότητα, στη φιλία, στο ήθος και την εντιμότητα καθώς και στην κουλτούρα της «οικονομίας» με αξιοπρέπεια. Όχι, ασφαλώς, για να αποδεχθούμε τη σημερινή κατάντια μας, αλλά για να ξαναβρούμε την ουσία του βίου, την αλέγρα εκδοχή του, εκείνο το πνεύμα που ζει παραδομένο στους κυκλώνες και τους ανέμους του πλανήτη. Αυτά, όμως, είναι τα στοιχεία της κουλτούρας των οποίων φορείς πρέπει να είναι συγκεκριμένοι κοινωνικοί και πολιτικοί θεσμοί. Αλλά κανένας πολιτικός θεσμός, σήμερα, δεν μπορεί να οργανώσει την απελπισία στη βάση της μη βίας. Έτσι, ο νόμος της ζούγκλας και της φυσικής επιλογής συνιστούν τη μεγάλη πολιτιστική οπισθοδρόμηση των σύγχρονων κοινωνιών μαζί και της ελληνικής. Που είναι αλήθεια οι αντιστάσεις; Που είναι τα δρώντα πνεύματα που αγωνιούν γι’ αυτό που υπάρχει κι εκείνο που θα όφειλε να υπάρχει, οι ιδρυτές ενός νέου πάθους που θα διαφοροποιείται τόσο από το σύγχρονο δυτικό ιμπέριουμ και τον νεοναζισμό όσο κι από τους γιακωβινισμούς της Ανατολής; Εξακολουθούν, δυστυχώς, να είναι αναμενόμενοι. Γι’ αυτό κανείς δεν αντικρούει πειστικά τον έκδηλο πολιτικό και περισσότερο τον άδηλο κοινωνικό φασισμό. Κανένας νέος λόγος δεν διατυπώνεται, καμία οδηγητική πρόταση. Κανείς δεν μιλάει για έναν κόσμο χωρίς αποκλεισμένους και όπου οι νέοι δεν θα κουβαλούν έναν τόνο αλυσίδες για ένα κομμάτι ψωμί. Κανείς δεν προβάλει ένα νέο τρόπο σκέψης που θα συνδέει τον ανθρωπισμό και τις κατακτήσεις των επιστημών μέσω της διαμόρφωσης ενός ουσιαστικά κριτικού πνεύματος. Ούτε για μία νέα πόλη όπου οι άνθρωποι όλων των χρωμάτων και των φυλών θα συναντιούνται ξανά στις πλατείες, αναζητώντας τη δυνατότητα του αδύνατου σε αυτοοργανωμένους ομίλους συλλογικής πράξης. Αντίθετα, η μόνη δυναμική οργάνωση που συμβαίνει είναι αυτή του μίσους κατά του μεγάλου "Άλλου", του αλλοεθνή, του ξένου. Τελικά, μισούμε και φασίζουμε αδιαλείπτως για να μην κοιταχτούμε στον καθρέφτη και δούμε τον άθλιό μας εαυτό που ευθύνεται για την κατάντια μας.