Τσακίζουμε την ψυχή των παιδιών

Ο μαθητής από το Αγρίνιο ήταν «κλειστός χαρακτήρας», λένε οι περίφημοι «αυτόπτες» μάρτυρες! Δεν είχε, επιμένουν, πολλούς φίλους. Αλλά πολλά παιδιά και πολύ περισσότερο ενήλικες είναι «κλειστοί τύποι». Ας μην προσπαθούμε, λοιπόν, να εξηγήσουμε την παράκρουση του παιδιού μέσω μιας δήθεν αδήλωτης ψυχικής παθογένειας. Γιατί ο βασικός παράγοντας είναι οι πανελλαδικές εξετάσεις. Όποιος δεν έχει περάσει είτε σαν γονιός είτε σαν εξεταζόμενος τη φοβερά ψυχοφθόρα διαδικασία δεν καταλαβαίνει απολύτως τίποτα. Τον Μάιο του 2008, τότε που έδινε ο μεγάλος μου γιος εξετάσεις, περιέγραφα ως εξής την κατάσταση. «Βλέποντας τα παιδιά να ντοπάρονται με βιταμίνες, να ξερνάνε από το άγχος και να κοιμούνται με ηρεμιστικά προκειμένου να αντέξουν τη δοκιμασία των εξετάσεων, λέω δεν μπορεί, σίγουρα έχουμε σχέση μ’ εκείνο τον μυθικό βασιλιά της Θήβας που επιχείρησε να σκοτώσει το γιο του, τον Οιδίποδα, για να μη του πάρει το θρόνο! Αυτές δεν είναι εξετάσεις αλλά επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου, που στέλνει τα παιδιά κατευθείαν στην παράκρουση. Γιατί δεν μπορεί να αφορά την κριτική σκέψη η εξέταση ότι ο Πόντος στις αρχές του 20ου αιώνα είχε 697.000 Έλληνες με «1.890 εκκλησίες, 22 μοναστήρια, 1647 παρεκκλήσια και 1.401 σχολεία με 85.890 μαθητές»(Ιστορία σελ. 248). Αυτό είναι κλήρωση του Τζόκερ! Δεν μπορεί να έχει σχέση με τη λογική η παράγραφος που λέει πως «Στον ιστορικό Πόντο όμως το τέλος της ιστορίας και του πολιτισμού των Ποντίων ήταν εξαιρετικά τραγικό και σταμάτησε βίαια με την ανταλλαγή των πληθυσμών…» (σελ. 253)! Μα ποιοι αγράμματοι επέλεξαν ένα τόσο «αγράμματο» κείμενο; Τι «σταμάτησε βίαια» ω αστοιχείωτοι; Το τραγικός τέλος της ιστορίας των Ποντίων; Μα σταματάει και μάλιστα βίαια το τέλος;! Εκτός κι αν σκέφτονται με το μυαλό του… Φουκουγιάμα. Ε, λοιπόν, με βάση αυτά τα βιβλία θα εξετασθούν και θα κριθούν τα παιδιά μας. Με ποια λογική, λοιπόν, να ελεγχθούν οι ραφές και οι εφηβικοί νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου; Ο μόνος τρόπος είναι ο χημικός ζουρλομανδύας, δηλαδή τα χάπια. Εμείς οι ίδιοι, με άλλα λόγια, χαπακώνουμε τα παιδιά μας από την εφηβεία. Τα εξοικειώνουμε στη ντόπα και στα ηρεμιστικά. Σκοτώνουμε την αναζήτηση, την περιπέτεια, το μυστήριο, τη μεγαλοσύνη που συνιστούν την «Αγωνία των παιδιών»(Κίρκεγκωρ). Τα εξαναγκάζουμε να δεχθούν ότι το κριτικό πνεύμα δεν είναι παρά η οργανωμένη νοημοσύνη, η δεξιοτεχνία, η άσκηση, η ευτελής χρησιμοθηρική εξυπνάδα και η καπατσοσύνη. Ότι η κουλτούρα ως καλλιέργεια δεν είναι παρά μια επίφαση, ένας άκριτος εγκυκλοπαιδισμός που χρησιμεύει ως άλλοθι για να μας διακρίνει από τους... βαρβάρους. Ακόμη και η πλούσια παιδική φαντασία χάνει τις αποχρώσεις της και παύει να είναι φαντασία. Εντέλει, εμείς οι ίδιοι «καίμε» τα παιδιά μας». Δεν είναι ευρέως γνωστό ότι Ο 17χρονος από το Αγρίνιο έχασε τις αισθήσεις του τη Δευτέρα, όταν δόθηκαν τα θέματα των μαθηματικών. Δεν έγραψε καλά. Ήταν αγχωμένος. Θόλωσε. Οι ραφές του εγκεφάλου τσάκισαν. Κι έγινε ό,τι έγινε. Αυτό το σύστημα, συνεπώς, είναι ο ηθικός αυτουργός του εγκλήματος. Αυτό το σύστημα εξοντώνει τα παιδιά μας. Και κάποτε κι εμάς. Κάποια καταφέρνουν να ξεπεράσουν το πρώτο στάδιο. Για να τα βρει στη συνέχεια η ανεργία. Το τελειωτικό χτύπημα θα το δώσει η ξενιτιά, το ξερίζωμα.