Μετα-ελευθερία, ο ευφημισμός της υποδούλωσης

Σ’ έναν κόσμο που βρίσκεται πέραν της πολιτικής και πέραν της δημοκρατίας, η ελευθερία και τα συλλογικά εν γένει δικαιώματα, όπως η εθνική και η λαϊκή κυριαρχία, τίθενται υπό αμφισβήτηση. Η πτώση των κυβερνήσεων Μπερλουσκόνι και Παπανδρέου και η αντικατάστασή τους από δύο τεχνοκράτες, που επέβαλλε το διευθυντήριο της τρόικα, θέτει το ερώτημα της ανεξαρτησίας τόσο της Ελλάδας όσο και της Ιταλίας. Ομοίως, τίθεται το ερώτημα του κατά πόσο μία χώρα όπως η Ελλάδα είναι ελεύθερη όταν επιβάλλεται στους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων η ενυπόγραφη δέσμευσή τους ότι δεν θα ακολουθήσουν άλλη πολιτική πέραν αυτής που επιβάλλουν τα υπερεθνικά κέντρα; Ποια δημοκρατική νομιμοποίηση, αλήθεια, έχουν οι Βρυξέλλες, το Eurogroup και το ΔΝΤ ώστε να επιβάλλουν σε μία χώρα τους ίδιους τους πρωθυπουργούς τους αλλά και οικονομικές πολιτικές, ασκώντας ωμούς εκβιασμούς; Κάποιοι θεωρούν ότι βρισκόμαστε στον αστερισμό της μεταπολιτικής και της μεταδημοκρατίας, δηλαδή σ’ έναν κόσμο της μετα-εθνικής κυριαρχίας όπου η κοινωνική πράξη και η πολιτική υπερκαλύπτονται από την ίδια την οικονομία στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της. Ότι ο κόσμος κυβερνάται επί τη βάση τεχνικών(επικοινωνιακοί μηχανισμοί και έλεγχος των μίντια, ευφημισμοί των βάρβαρων πολιτικών λιτότητας κ.ά.), με την απαξίωση και την περιθωριοποίηση της πολιτικής και των πολιτικών από τους ειδικούς και τους τεχνοκράτες. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα και στην Ιταλία επιβλήθηκαν δύο ειδικοί που όντας στους μεγα-τραπεζικούς οργανισμούς εφάρμοσαν εκείνες τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές που οδήγησαν στη σημερινή κρίση. Η επιβολή, όμως, των τεχνοκρατών και της τεχνικής αντίληψης της οικονομίας καταστρέφει τη δημοκρατική ουσία τόσο της εθνικής όσο και της λαϊκής κυριαρχίας, διευρύνοντας το χάσμα μετά κυβερνώντων και κοινωνίας. Έτσι, κάποιοι πολιτικοί, παρασυρόμενοι από το επείγον της έκτης δόσης, δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο από τους εκβιασμούς για την «υπογραφή», δεν καταλαβαίνουν ότι το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από τα 8 δις ευρώ και την χρεοκοπία, καθώς αποδέχονται την επιβολή των τεχνοκρατών της οικονομίας επί της πολιτικής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η οικονομία αποδεσμεύεται από κάθε πολιτικό περιορισμό και οι περίφημες «αγορές» αναγορεύονται σε ουσία της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας! Μάλιστα, κάθε προσπάθεια επανεύρεσης της ολοκληρωμένης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας μοιάζει πλέον μάταιη. Γιατί βρισκόμαστε, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, στον κόσμο της μεταπολιτικής, της μεταδημοκρατίας και της μετα-εθνικής κυριαρχίας, καθώς ζούμε σ’ έναν κόσμο αλληλεξάρτησης των οικονομιών και εκχώρησης μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι τον ολοκληρωτισμό, την πλήρη εθνική υποδούλωση και την ατομική ανελευθερία η απόσταση είναι μεγάλη. Άρα, χρειάζεται να επανεφεύρουμε την πολιτική, τη δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία, ρυθμίζοντας με τέτοιο τρόπο την αλληλεξάρτηση ώστε να σέβεται το δικαίωμα της κάθε χώρας και της κάθε μίας ανθρώπινης ύπαρξης να συμμετέχει σ’ έναν ελεύθερο και δημοκρατικό κόσμο. Σ’ αυτή την κατεύθυνση απαιτείται η δημιουργία ενός παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων που θα βαρύνει τη ζυγαριά υπέρ τη πλειονότητας των ανθρώπων και όχι υπέρ του 1%.