Υποδούλωση

Το δημοψήφισμα του Γιώργου Παπανδρέου ήταν ένας ωμός εκβιασμός. Τι ήταν, όμως, η παρέμβαση του Γαλλο-γερμανικού άξονα επ’ αυτού; Μία ωμή αντιδημοκρατική επέμβαση στα εσωτερικά κυρίαρχου κράτους. Εντούτοις, υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα που θεωρούν ότι αυτές οι παρεμβάσεις είναι νόμιμες από τη στιγμή που επιθυμούμε να είμαστε στη ζώνη του ευρώ. Αλλά οι κύριοι αυτοί σκόπιμα αγνοούν ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη δεν συμμετέχουμε εκχωρώντας κυριαρχικά μας δικαιώματα σε κάποιες άλλες χώρες –εν προκειμένω τη Γερμανία και τη Γαλλία- ούτε ως πειραματόζωα ή είλωτες αλλά ως ισότιμοι εταίροι. Οι ίδιοι προβάλλουν ότι η εν τοις πράγμασι αλλαγή των όρων συμμετοχής των χωρών-μελών στην ΕΕ και στην ευρωζώνη πρέπει να υπακούει στο νεοφιλελεύθερο δόγμα, το οποίο θα ακολουθείται με θρησκευτική ευλάβεια, και στην απόρριψη και των ελάχιστων ιχνών δημοκρατίας τόσο στην ΕΕ όσο και στο εσωτερικό των επί μέρους κρατών. Είναι δε καταφανές ότι οι Γαλλογερμανοί, το αυτοκρατορικό διευθυντήριο(Κομισιόν) και η νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα περιφρονούν τόσο τις κυβερνήσεις των μικρών χωρών όσο και τους λαούς τους όταν δεν αποδέχονται τις ντιρεκτίβες τους. Αυτή η απόρριψη της δημοκρατίας και η δυσπιστία έναντι των λαών είναι η ιδεολογία της σημερινής ΕΕ. Το παραπάνω φαινόμενο εκδιπλώνεται και εντός των διαφόρων χωρών και είναι αυτό που αποκαλείται «μεταδημοκρατία».
Το μεταδημοκρατικό φαινόμενο δεν είναι παρά ένα σκαστό αντιδημοκρατικό φαινόμενο, μια σύγχρονη ολιγαρχία, ένας ολοκληρωτισμός ίσως πιο επικίνδυνος από τους προηγούμενους καθώς οι παλιοί δημοκρατικοί θεσμοί διατηρούνται ως απλές επιφάσεις, ως δημοκρατική… στάχτη στα μάτια των πολιτών. Το φαινόμενο της προσωπολατρείας, της εικονοποιίας και συνακόλουθα της μέγα-εγωπάθειας των πολιτικών και γενικά της πολιτικής ως προσομοίωσης είναι εδώ. Στο «θέατρο» της πολιτικής οι συγκρούσεις μοιάζουν φοβερές, πολιτικά κόμματα φαίνεται ότι είναι υπό διάλυση, κυβερνήσεις μοιάζουν να είναι προς της πτώσης τους, αλλά τελικά ως εκ θαύματος όλοι –και πάντα- θα παράσχουν θετική ψήφο, θα στηρίξουν κόμματα, τις κυβερνήσεις, τα συστήματα. Κάποιοι, που αναλύουν με φροϊδικά εργαλεία, μιλούν για συμπεριφορές «στο όνομα του πατρός» ή για τους εξουσιομανείς μεγα-νάρκισσους, ενώ άλλοι, οι πιο πραγματιστές, εκτιμούν ότι τα σημερινά κόμματα στον ηγετικό πυρήνα τους απαρτίζονται από ένα διαπλεκόμενο δίκτυο συμβούλων και εκπροσώπων διαφόρων συμφερόντων. Γι’ αυτά τα συμφέροντα είπε ο Γ. Παπανδρέου ότι τον πολεμούν, αλλά είναι τα ίδια που τον βοήθησαν καίρια για να ανέλθει στην εξουσία. Αν αυτό το γνώριζε νωρίτερα θα ήταν ενδεχομένως λιγότερο αλαζονικός. Το ίδιο ισχύει και για τους επόμενους κυβερνήτες. Συμπερασματικά, η σημερινή και η αυριανή ελληνική κυβέρνηση θα εισπράττουν ως διαχειριστές μιας αντιδημοκρατικής-αυτοκρατορικής διακυβέρνησης εκ μέρους της ΕΕ την μήνιν των περιφρονημένων και εξαθλιωμένων Ελλήνων. Η οργή και η αγανάκτηση θα παροξύνονται εκ του γεγονότος του περιορισμού της εθνικής ελευθερίας και της δημοκρατίας. Υπ’ αυτές τις συνθήκες και σ’ αυτό το πλαίσιο μπορεί να υπάρξει ένας κοινός τόπος για μία απελευθερωτική δράση σε ελληνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτή η δράση μπορεί να αφορά τους λαούς αλλά και τις κυβερνήσεις των χωρών του νότου και των άλλων μικρών χωρών ώστε να υπάρξει μια αλλαγή στον συσχετισμό δυνάμεων εντός της ΕΕ.