Να αλλάξουμε την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μας, να αλλάξουμε την εικόνα της αναξιοπιστίας μας, λέει ο υπουργός στον Πρόεδρο. Εν προκειμένω, υπάρχει η αποδοχή της αλήθειας του βλέμματος των άλλων. Αν, όμως, δεν είναι λάθος η εικόνα αλλά το βλέμμα των άλλων, που μας τιμωρεί επειδή είμαστε διαφορετικοί; Κοντολογίς, είναι οι Έλληνες αναξιόπιστοι, ή μήπως είναι λάθος η αντίληψη των Γερμανών για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης; Μόλις τώρα οι Ευρωπαίοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως ο δρόμος της λιτότητας είναι λάθος, ότι υπάρχει και η κεϋνσιανή οδός της ανάπτυξης με δημόσιες επενδύσεις, όπως συμβαίνει στη Δανία εσχάτως. Όλο και περισσότεροι πλέον φοβούνται τη «γερμανική Ευρώπη». Γιατί, λοιπόν, να αλλάξουμε εμείς «πρόσωπο»(πέραν των γνωστών παθογενειών) όταν όλοι πια, ακόμη και ο Economist, καταλογίζουν βαρύτατες ευθύνες στην καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ για την επιδείνωση της κρίσης; Συνεπώς, δεν πρέπει να αλλάξουμε εμείς εικόνα, αλλά, ενδεχομένως, οι άλλοι το βλέμμα τους. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται μία γιγαντιαία μάχη αντι-μορφής, στην οποία θα κάνουμε γνωστό σε ολόκληρο τον κόσμο ότι δεν ευθύνεται η μικρή Ελλάδα για ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη και στον κόσμο, αλλά η κερδοσκοπική απληστία των χρηματοπιστωτικών οργανισμών και κάποιων κρατών.
Η μη αποδοχή της μάσκας, η αποτίναξη του στίγματος του αναξιόπιστου τεμπέλη και των άλλων στερεότυπων συνιστά κυριολεκτικά ένα είδος απελευθέρωσης από τις αλυσίδες του εξωτερικού κόσμου, από το βλέμμα των άλλων, που μας τιμωρεί οικονομικά, ανεβάζοντας τα spreds! Με άλλα λόγια, το θέμα δεν είναι να αλλάξουμε μόνο εικόνα ή το βλέμμα των άλλων, αλλά να αλλάξουμε τον κόσμο. Γιατί ο σημερινός κόσμος επιβάλλει εικόνες-μορφές δίκην σιδηρών προσωπείων μόνο και μόνο επειδή έτσι καταφέρνει να υποδουλώνει καλύτερα και να κερδίζει περισσότερα. Βέβαια, κάθε εποχή έχει το βλέμμα της, την αισθητική της, με την έννοια της ελληνικής Αίσθησης, δηλαδή μια συλλογική αισθαντικότητα που προσδιορίζεται από μια κλίμακα συγκινησιακών ολοκληρώσεων και μία συγκεκριμένη ιστορικά κλίμακα αξιών, αλλά σήμερα η μόνη κλίμακα αξιών που διαμορφώνει το βλέμμα είναι αυτή του χρηματιστηρίου και των επιτοκίων. Μπορεί να μεταβληθούν τα πράγματα και να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων; Ναι, αν οι «κάτω», αν το 99% των ανθρώπων πάψει να χειραγωγείται από τα μίντια και αρχίσει να σκέφτεται ξανά. Γιατί σκέφτομαι σημαίνει ξαναμαθαίνω να βλέπω, να παρατηρώ, να κατευθύνω τη συνείδησή μου, να αντιλαμβάνομαι πως κάθε οπτική γωνία είναι κι ένας άλλος κόσμος. Ότι η εικόνα αντανακλά, καθρεφτίζει και δεν μας επιβάλλει μια συγκεκριμένη εικόνα για τη ζωή και τον εαυτό μας, ούτε μας εμπεριέχει σε μια κατάσταση προσομοίωσης, δηλαδή ψευδαίσθησης και τεχνικής, όπου ο ορθολογισμός καθίσταται μία χαμερπής και κοινότοπη χρησιμοθηρική εξυπνάδα, ένας χυδαίος ωφελιμισμός. Γι’ αυτό προσοχή στην αλλαγή της εικόνας. Γιατί εν προκειμένω φταίει και το βλέμμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου