Ο ηρωισμός της λογικής

Μία νέα τάξη πραγμάτων δημιουργείται στην Ευρώπη. Η επικυριαρχία του γαλλογερμανικού άξονα και των Μερ-Κοζί επί των υπολοίπων χωρών της ΕΕ είναι πλέον γεγονός. Αυτή η νέα τάξη σαρώνει την παραμικρή υποψία αμφισβήτησης του νεοφιλελεύθερου δόγματος, του σημερινού πολιτικο-ιδεολογικού πλαισίου της Ευρώπης, ειδικά αν εκδηλώνονται από τα αποκαλούμενα «κράτη-παράσιτα»(πρώην PIGS). Μάλιστα, οποιαδήποτε διαφωνία με τη γαλλο-γερμανική διοίκηση, όπως απεργίες, μη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ασυμφωνία με τους εκπροσώπους της τρόικα, δημοψήφισμα, τιμωρούνται σκληρά. Με άλλα λόγια, η χειρότερη πολιτική παθογένεια στην Ελλάδα σύμφωνα με τους Γάλλους και τους Γερμανούς είναι η αίσθηση ανεξαρτησίας των Ελλήνων και η αδιανόητη τόλμη της αντιπολίτευσης να διαφωνεί με την αντιαναπτυξιακή πολιτική άγριας λιτότητας του πρώτου μνημονίου, που αναμένεται να συνεχιστεί και στο δεύτερο μνημόνιο. Αλλά γιατί αυτός ο παραλογισμός; Γιατί οι Γερμανοί αντιμετωπίζουν την Ελλάδα κατά το ανάλογο της Ανατολικής Γερμανίας, όπου και σήμερα ακόμα η φτώχεια και η ανεργία είναι μεγάλες. Το γερμανικό μοντέλο περιλαμβάνει στοιχεία από το παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο παράδειγμα, δηλαδή τη μείωση των δημόσιων δαπανών(εκτός των στρατιωτικών) και του κράτους πρόνοιας, αλλά και τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, τις ευέλικτες σχέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και μεγάλες μειώσεις μισθών και συντάξεων καθώς και την αυτοκρατορική ιδέα ότι όλοι οι λαοί πρέπει να αποποιηθούν τις ταυτότητές τους και τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά αντικαθιστώντας τα με τα αντίστοιχα γερμανικά.
Εν προκειμένω ισχύει η ιστορική μεταφορά του Μπούχενβαλντ, του στρατοπέδου συγκέντρωσης των ναζί, όπου οι φυλακισμένοι δεν πέθαιναν στον θάλαμο αερίων αλλά με εξοντωτικά καταναγκαστικά έργα. Η Ελλάδα, η Ευρώπη και ο κόσμος όλος γίνονται σήμερα ένα απέραντο Μπούχενβαλντ. Το πρότυπο αυτό πρέπει να έχει την πολιτική συναίνεση ακόμη και των θυμάτων. Γι’ αυτό τίθεται σε λειτουργία μία σειρά μηχανισμών που επιτηρούν(τρόικα, οίκοι αξιολόγησης) και ελέγχουν μέσω πιέσεων, εκβιασμών και ωμών παρεμβάσεων τόσο στα πολιτικά συστήματα όσο και στους λαούς. Στην κατεύθυνση αυτή εκτός από τα κόμματα πρέπει να ελέγχονται και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Έτσι, αυτή την ώρα στην Ελλάδα γίνεται μία προσπάθεια ξεκαθαρίσματος του μιντιακού τοπίου μέσω του κλεισίματος εφημερίδων( πιστωτικός αποκλεισμός «Ελευθεροτυπίας» αλλά και κατάργηση δημοσίευσης ισολογισμών) έτσι ώστε τα μέσα ενημέρωσης που θα απομείνουν να κινούνται στη γραμμή της νέας τάξης πραγμάτων. Υπάρχει άραγε, εναλλακτική λύση;
Θα αναστραφεί αυτή η εξέλιξη από την αντίδραση των πολιτών; Θα λειτουργήσει, άραγε, «ο ηρωισμός της λογικής», τον οποίο επικαλούνταν το Μάιο του 1935 ο γερμανός φιλόσοφος Ε. Χούσερλ ώστε να αντιμετωπιστεί η κρίση εκείνης της εποχής, που οδήγησε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Ίσως, όμως πρέπει αυτός ο αφηρημένος «ηρωισμός» να καταστεί συγκεκριμένος, να απευθυνθεί σε εκείνους από τους «πάνω» του πολιτικού συστήματος και της οικονομίας, που υπεράνω του ατομικού κέρδους θέτουν την ιδέα της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ειρήνης. Αυτές οι αρχές, που εντάσσονται στην παράδοση του ευρωπαϊκού διαφωτισμού και της αστικής δημοκρατίας πρέπει να τεθούν και πάλι στην ημερήσια διάταξη. Συνεπώς, το δίλημμα είναι αν η Ευρώπη θα γίνει το ανάχωμα στο νέο ολοκληρωτισμό, ή αν θα καταστεί ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης.