Τάσσος Παπαδόπουλος

Εντάξει, με την πολιτική και οικονομική διαφθορά μπορεί κανείς να ξεμπερδέψει, με τη διαφθορά της ψυχής, όμως, τι γίνεται; Πώς να εξηγήσει κανείς την κλοπή του φέρετρου και του λείψανου του Τάσσου Παπαδόπουλου; Ποια τα κίνητρα της κλοπής; Τι να κάνει κανείς ένα νεκρό; Παραλογισμός. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατέστη αγνοούμενος ως… λείψανο. Γιατί; Πόσο μίσος (ή και έρωτα, τα όρια είναι κοντά) μπορεί να κρύβει μια τέτοια μακάβρια ούτως ή άλλως ενέργεια; Ο Ζακ Ντεριντά έλεγε ότι η εκμάθηση του ζην είναι πάντα υπόθεση ναρκισσιστική. Θέλουμε να σωθούμε, να ζούμε όσο μπορούμε. Λογικό. Ο θάνατος είναι η ακραία διαφθορά της ζωής. Εντέλει, το να μάθεις να ζεις είναι να μάθεις ότι θα πεθάνεις απόλυτα, χωρίς σωτηρία, χωρίς ανάσταση κι αυτό να το αποδεχτείς(Μίλαν Κούντερα); Αντιθέτως, «Πιστεύω σ’ αυτή την αλήθεια χωρίς να την αποδέχομαι» έλεγε ο Ντεριντά, διότι ο θάνατος είναι και η άρνηση όσων σε διαμορφώνουν, η άρνηση όλων όσων αγάπησες. Τα παραθέτουμε αυτά και ως απότιση φόρου τιμής στο μεγάλο φιλόσοφο και ως προσπάθεια να εξηγήσουμε την κλοπή του λείψανου του Τάσσου Παπαδόπουλου. Κάποιοι δεν θέλουν τον Παπαδόπουλο ούτε νεκρό. Κάποιοι άλλοι, όμως, δεν τον θέλουν νεκρό, αλλά αυτό από θαυμασμό και λατρεία. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος στις συνθήκες του γνωστού μύθου, μπορεί να μην κλάπηκε από τους οπαδούς του, αλλά να αναστήθηκε! Το παράλογο της πράξης οδηγεί στο παράλογο του μύθου. Ίσως τώρα που κάποιοι θέλουν την «επανένωση» της Κύπρου με νέα ενδεχομένως σχέδια Ανάν, οι αντίθετοι να επιστρατεύουν όλες τις δυνάμεις τους, ακόμα και τους νεκρούς!
Ή μήπως οι «απαγωγείς» θα ζητήσουν λύτρα; Ως γνωστόν όλα σήμερα πωλούνται ακόμα κι ο θάνατος.
Η Jade Goody πούλησε ακόμη και το θάνατό της (για τα παιδιά της!). Ποια ήταν η Goody; Μια παίκτρια ριάλιτι, κάποια που υποδύθηκε (ή μήπως υποκρινόταν;) τον εαυτό της μέχρι θανάτου. Τι πρόσφερε στον κόσμο εκτός από το θέαμα του θανάτου της; Τίποτα. Λένε πως πεθαίνει κανείς μόνος του. Ε, αυτό δεν συμβαίνει πια. Αυτό έδειξε η «παίκτρια». Ακόμη και ο θάνατος έγινε θάνατος-εμπόρευμα. Ο Χάρος δεν είναι πια παρά ένας έμπορος, ένας διαφημιστής, ένα «χρυσό αγόρι». «Η Jade Goody πεθαίνει… θα επανέλθουμε στο δεύτερο μέρος του θανάτου της μετά τα αναγκαία διαφημιστικά». Στην τηλεοπτική οθόνη εμφανίζονται καλλυντικά, προγράμματα λίφτινγκ, μπότοξ και αιώνιας νεότητας. Αντίφαση; Καμία. Η Αγορά όλα τα αλέθει, όλα τα χωνεύει, όλα τα πουλάει, ακόμα και τον εαυτό της, την κρίση της, το θάνατό της. Κι αυτό θα συμβαίνει όσο θα υπάρχουν μαριονέτες-καταναλωτές, αυτές που κινεί με χίλια νήματα ο «μεγάλος Άλλος», ο πολιτισμός του εμφαίνεσθαι και της διασκέδασης μέχρι θανάτου, η κυρίαρχη συμβολική τάξη που επιτάσσει την καταναγκαστική «απόλαυση». Γι’ αυτό δεν είναι περίεργο που «διασκεδάζουμε» ακόμα και με την ανεργία, τη φτώχεια, το φόνο του γείτονα, το θάνατο. Ο πολιτισμός του θανάτου σε πλήρη ανάπτυξη και οι «έμποροι-φονιάδες» του σε παροξυσμό.