Έβο Μοράλες

Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής; Η διαιώνιση της ζωής, έλεγε ο ποιητής Τζιάκομο Λεοπάρντι. Γι’ αυτό ας ζούμε ως εική, αφού ο βασικός λόγος της ύπαρξής μας είναι η συνέχεια της ίδιας της ζωής, η αναπαραγωγή της. Ακριβώς αυτό διακυβεύεται σήμερα εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Στην Κοπεγχάγη οι ηγέτες του κόσμου δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν στα μέτρα εκείνα που θα αποτρέψουν το θάνατο, όχι μόνο των ανθρώπων αλλά όλων των έμβιων όντων. Και τούτο διότι οι πλούσιες χώρες επέλεξαν να αναλύσουν τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής και όχι τις αιτίες. «Οι αιτίες της υπερθέρμανσης του πλανήτη οφείλονται στην ανορθολογική και χωρίς όρια εκβιομηχάνιση από τις μεγάλες δυνάμεις…» λέει ο πρόεδρος της Βολιβίας Έβο Μοράλες(πηγή AgoraVox), ο οποίος συγκαλεί τον Απρίλιο του 2010 μία Παγκόσμια Συνάντηση Κορυφής των Λαών. Αυτή η εναλλακτική συνάντηση Κορυφής δεν αφορά εκπροσώπους κρατών αλλά εκπροσώπους κοινωνικών κινημάτων, ειδικούς και πανεπιστημιακούς και έχει ως σκοπό να ασκήσει πίεση στη νέα συνάντηση Κορυφής των ηγετών όλου του κόσμου στο Μεξικό το Δεκέμβριο του 2010. Για τον Μοράλες η οικολογική κρίση είναι κυρίως μία πολιτισμική κρίση, που δεν εδράζεται στην τεχνολογία (πράσινη ανάπτυξη) αλλά στην αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος. Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι είναι άλλο η πολιτιστική κρίση και άλλο η πολιτισμική. Δεν είναι σωστό να λέμε, όπως ισχυρίζονται κάποιοι οικολόγοι, ότι η κλιματική αλλαγή είναι αποτέλεσμα γενικώς της ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλά ότι οφείλεται στον τρόπο που σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε(πολιτιστική διάσταση), και, συγχρόνως, σ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής του πλούτου και της φτώχειας, ένας τρόπος ανάπτυξης που οδηγεί στην άβυσσο. «… ο μανιακός καπιταλισμός έχει ξεχάσει να σταματά, δεν ξέρει πια τι σημαίνουν όρια, η κερδοσκοπική συσσώρευση δεν μπορεί να λειτουργήσει με κανόνες και περιορισμούς, ο καπιταλισμός έχει χάσει τα φρένα του…» γράφαμε στις 9 Δεκέμβρη. Μόνο η αλλαγή του οικονομικού συστήματος μπορεί να σώσει τη ζωή στον πλανήτη. Αλλά μπορεί να αλλάξει ο καπιταλισμός; Κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται προς το παρόν. Όμως στη Λατινική Αμερική κάτι συμβαίνει. Οι δραματικές εξελίξεις ενδέχεται να αλλάξουν με επίσης δραματικό τρόπο το συσχετισμό δυνάμεων, που αυτή τη στιγμή είναι καταφανώς υπέρ των «πλανητικών πάνω», υπέρ του καπιταλισμού. Γιατί, ή θα υπάρξει ένα παγκόσμιο κίνημα που δεν θα αμύνεται απλώς αλλά και θα προτείνει, αντιπαραθέτοντας ένα νέο είδος ανθρώπου στο σημερινό εγωτικό κανίβαλο, ένα είδος που θα βρίσκει τον εαυτό του και την πλήρωσή του στο Εμείς, που θα επανεφεύρει την Αγάπη ως αρμό των διυποκειμενικών σχέσεων σε βάρος της δύναμης και της απληστίας, που θα προτείνει μία προοπτική της εργασίας που δεν θα είναι άχθος αλλά δημιουργία, ή η σημερινή ιλιγγιώδης κίνηση του κανιβαλικού καπιταλισμού προς την άβυσσο θα συνεχιστεί αδιατάρακτα, ως την τελική εξαφάνιση της ζωής.

Εφήμερα

Άκουγα στο κρατικό ράδιο έναν δημοσιογράφο να λέει με έπαρση πως «ό,τι φέρνεις, παίρνεις». Μόνο που ο κύριος αυτός αγνοεί ότι ο ρόλος του δημόσιου ραδιοφώνου δεν είναι εμπορικός, όπως των ιδιωτικών. Ακολούθησε η συνομιλία του δημοσιογράφου με έναν καθηγητή ονόματι Κουκιάδη(αν άκουσα καλά), ο οποίος, με την ιδιότητα του συμμετέχοντος σε κάποια επιτροπή, έλεγε με ύφος αυθεντίας ότι κανένα κόμμα και κανένας εργαζόμενος δεν αντιδρά στις «ευέλικτες μορφές εργασίας». Δεν ξέρουμε αν τον άκουσε κάποιο κόμμα, αλλά εμείς διαφωνούσαμε και διαφωνούμε με τις «ευέλικτες μορφές εργασίας», αυτόν τον απάνθρωπο ευφημισμό που οδηγεί την εργασία στο καθεστώς των αρχών του προηγούμενου αιώνα.


Θετικό το μέτρο απόδοσης ιθαγένειας στα αόρατα παιδιά, στους μετανάστες δεύτερης γενιάς, που τελειώνουν το ελληνικό σχολείο και πολλές φορές και το πανεπιστήμιο, αλλά είναι απάτριδες, αφού η χώρα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν δεν τους αναγνωρίζει, ενώ τα ίδια δεν γνωρίζουν τη χώρα των γονιών τους. Χαιρόμαστε ακόμα πιο πολύ διότι γράφαμε επ’ αυτού στις αρχές του Δεκέμβρη.

Ε, λοιπόν, δεν υπάρχει μόνο «ο φόβος του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι», αλλά και ο φόβος του εκτελεστή. Οι Άγγλοι γνωστοί «χασογκόλιδες» από τη βούλα των 11 μέτρων στα παγκόσμια κύπελλα έκαναν σχετική έρευνα (πανεπιστήμιο Έξετερ) και να τι ανακάλυψαν: Το άγχος του ποδοσφαιριστή που εκτελεί το πέναλτι επηρεάζει τις κινήσεις των ματιών του που επικεντρώνονται στον τερματοφύλακα και άρα στο κέντρο της εστίας. Γι’ αυτό τα χτυπήματα γίνονται, ανακλαστικά, στο κέντρο του τέρματος και ο τερματοφύλακας τα πιάνει εύκολα. Προτείνουν συνεπώς ο εκτελεστής να μη κοιτάει τον τερματοφύλακα και να στέλνει τη μπάλα εκεί που έχει προεπιλέξει. Όλα αυτά όμως φαίνονται πολύ εγκεφαλικά. Το θέμα είναι να έχεις τάλαντο και νηφαλιότητα και να παίζεις για το παιχνίδι.