Η έκλειψη της ιδέας της επανάστασης, της ανατροπής, της προσδοκίας ότι «θάρθει άσπρη μέρα και για μας», η χρεοκοπία της κυβερνητικής αριστεράς, η απονομιμοποίηση των συνδικαλιστικών και άλλων πολιτικών ελίτ, οδηγεί στην ατομική διέξοδο, στην αυτοχειρία στο χώρο εργασίας(Τέλεκομ) ως σύμβολο της «επαναστατικής απελπισίας»(Marsel Gauchet). Κατά τη γνώμη μας, ο Δεκέμβρης της Αθήνας ήταν ένας ισχυρός σπασμός, μία απελπισμένη αλλά συλλογική αντίδραση απέναντι στην ατομική αυτοκτονική διέξοδο. Γι’ αυτό και η απήχηση της «εξέγερσης» σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένα μικρό παιδί, δολοφονημένο από τη θεσμισμένη κρατική βία έγινε το παγκόσμιο σύμβολο όλων όσων υφίστανται τη βία αυτή στο πετσί τους. Τι, όμως, διαφορετικό συνέβη στην Αθήνα; Βλέπω τους νέους να πληθαίνουν τις γραμμές των αντιεξουσιαστών, των τροτσκιστών, των αναρχικών, ακόμη και των χούλιγκανς, αισθανόμενοι την ανάγκη να εντάξουν την απελπισία τους σε κάτι συλλογικό, αλλά όχι συστημικό.
Και με αφορμή την εισβολή στο Ρεσάλτο, πληροφορούμε τον κ. Χρυσοχοΐδη ότι ανάλογα στέκια νέων υπάρχουν παντού. Είναι, μάλιστα, τα μόνα ζωντανά «κύτταρα» αυτοδιαχείρισης, όπου λαμβάνουν χώρα πολιτικές συζητήσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Σ’ αυτούς τους χώρους εξακολουθεί να συντηρείται το παλαιό συγκριτικό πλεονέκτημα της αριστεράς που ήταν «οι δυνατές αναλύσεις» και οι ιδεολογικές απαντήσεις(όποιες κι αν είναι αυτές) στην κρίση της αστικής κοινωνίας. Και τούτο διότι η συστημική αριστερά έχει πλέον «στεγνώσει» ιδεολογικά, έχει απολέσει τα αναλυτικά της εργαλεία και έχει περιορισθεί στην αναπαραγωγή της μικροεξουσίας των ισοβίων επαγγελματικών της στελεχών. Γι’ αυτό η απελπισία των αποκλεισμένων και των νέων δεν βρίσκει απάγκιο σ’ αυτή και αναγκαστικά ωθείται πιο ακραία. Με άλλα λόγια, η ιδεολογική «προσφορά» σε σχέση με τη μεγάλη ζήτηση που προκαλεί η κρίση, είναι μηδενική στο χώρο της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Αλλά και στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς τα πράγματα δεν είναι καλύτερα, καθώς η «τυφλή βία» τείνει να καλύψει κάθε άλλη ιδεολογική και πολιτική ανάλυση και πρόταση. Γι’ αυτό οι διαδηλώσεις δεν διαρκούν. Γιατί η διάρκεια έχει ανάγκη από το οξυγόνο της συνεχούς «ιδεολογικής προσφοράς» που αναπαράγεται στους δημόσιους χώρους μέσω του συνεχούς δημοκρατικού πολιτικού διαλόγου. Ένας τέτοιος δημόσιος χώρος για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά είναι τα Εξάρχεια. Εκεί επιχειρείται η παραγωγή πολιτικού λόγου και ιδεολογίας αλλά με τον τρόπο των προτεσταντών, καθώς δεν επιχειρείται σύνθεση απόψεων αλλά οι διαφωνούντες σχηματίζουν τη δική τους «αίρεση», το δικό τους «κλάδο», τη δική τους «σέχτα» και απέρχονται! Έτσι, μέσα από μία διαρκεί «μίτωση» ο χώρος έχει κατατμηθεί σε μικρές ομάδες που απαρτίζονται από τους «αρχηγούς» και μερικούς οπαδούς τους. Οι ομάδες αυτές ενισχύονται από νέα παιδιά, καθώς η κρίση προκαλεί μεγάλη ζήτηση ιδεολογίας και τα Εξάρχεια εξακολουθούν να την παρέχουν, καθώς προσφέρουν την ουτοπία του ανεξάρτητου από τους Ρωμαίους χωριού του Αστερίξ. Γι’ αυτό ο μεγάλος στόχος είναι η άλωση από το ρωμαϊκό στρατό του κ. Χρυσοχοΐδη των Εξαρχείων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου