Το τέλος του ευρώ;

Κάποιοι ισχυρίζονταν πριν λίγο καιρό ότι η ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ τη διέσωσε από τη σημερινή κρίση. Οι εξελίξεις, όμως, αποδεικνύουν ότι η ένταξη στο κοινό νόμισμα αφαιρούν από την Ελλάδα και τις άλλες χώρες(Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία) τη δυνατότητα να αναπνεύσουν λίγο μέσω της υποτίμησης, όπως συνέβαινε παλαιότερα(επί δραχμής). Γι’ αυτό κάποιοι με αφορμή την κρίση μιλούν πλέον για «το τέλος του ευρώ». Και τούτο διότι χώρες-μέλη της ευρωζώνης όπως η Ελλάδα όχι μόνο έχουν απολέσει το νομισματικό εργαλείο τους για την αντιμετώπιση μιας κρίσης(γι’ αυτό πλήττονται περισσότερο από την κρίση), αλλά υφίστανται και το σφίξιμο της θηλιάς από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που αντί να βοηθάει, αντιμετωπίζει τις χώρες-μέλη όπως μια οποιαδήποτε χώρα εκτός της ΕΕ. Έτσι, τα κρατικά ομόλογα της χώρας εντός ολίγου δεν θα γίνονται δεκτά ως εγγυήσεις από την ΚΤΕ. Ακόμη χειρότερα, η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ ζήτησε να τεθεί υπό την κηδεμονία της ΕΕ η Ελλάδα. Πράγμα που σημαίνει την παροχή δυνατότητας στην ΕΕ ή στην Ευρωζώνη να αποφασίζουν ευθέως για τον προϋπολογισμό των υπερχρεωμένων χωρών, όπως η Ελλάδα. Γι’ αυτό ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου μιλούσε για απειλή της εθνικής μας κυριαρχίας. Τι αποδεικνύεται έτσι; Ότι οι ευρωπαϊκές ελίτ εμμένουν στο νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό σχεδιασμό και τη θρησκεία του ευρώ με τρόπο που παραπέμπει σε ιδεολόγημα ή θρησκευτική πίστη και η οποία, ενώ δεν θέτει καμία πολιτική της εν αμφιβόλω, προτιμά να θυσιάσει τους λαούς παρά το κοινό νόμισμα.
Κατόπιν τούτων, τι θα έκανε ένας ηγέτης μιας χώρας όπως η Ελλάδα; Θα επιχειρούσε τη διαμόρφωση συμμαχίας και ομάδας πίεσης με τις άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, κι αυτές είναι αρκετές. Κυρίως, όμως, θα τολμούσε να χτυπήσει στην αχίλλειο πτέρνα τις ευρωπαϊκές ελίτ, να «σπάσει» δηλαδή το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα και να επιστρέψει στη δραχμή. Ασφαλώς, οι ισχυροί, κυρίως η Μέρκελ, θα αντεπιτεθούν με απειλές κυρώσεων. Όμως η θρησκευτική τους πίστη στο ευρώ και ο φόβος από πιθανές συνέπειες ντόμινο να τους κάνει να αλλάξουν ρότα και ή να υποστηρίξουν την Ελλάδα και τις άλλες χώρες ή να την αφήσουν να επιστρέψει στην ευελιξία του εθνικού νομίσματος. Μια τέτοια στάση απαιτεί σκληρή διαπραγμάτευση. Και εάν οι ισχυρές χώρες της ΕΕ επιμείνουν στο κοινό νόμισμα τότε οφείλουν να αλλάξουν την πολιτική του «ο καθένας μόνος του» και να ξαναβρούν τους κανόνες της κοινοτικής αλληλεγγύης.




Εφήμερα

Η ΓΣΕΕ ποιους εκπροσωπεί; Την Τετάρτη το βράδυ η ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας, δηλαδή η παρέα του Παναγόπουλου, αυτού που ως πρόεδρος του ανώτατου συνδικαλιστικού οργάνου των εργαζομένων χειροκροτούσε με πάθος τον πρωθυπουργό στο Ζάππειο(διότι ως γνωστόν η «καλή συμπεριφορά» αμείβεται με βουλευτική έδρα), ο κ. Παναγόπουλος λοιπόν άφησε εκτεθειμένες τις άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις, αποσύροντας τη ΓΣΕΕ χωρίς καμία απολύτως αιτιολογία από την απεργία της 17ης Δεκεμβρίου. Άραγε, δεν υπάρχουν άνεργοι; Δεν αυξάνεται η ανεργία; Δεν απειλούνται τα εργασιακά δικαιώματα; Δεν έχουμε νέα φοροεπιδρομή; Δεν απειλούνται οι ασφαλιστικές κατακτήσεις των εργαζομένων; Δεν υπάρχει τίποτ’ από όλα αυτά σύμφωνα με τον κ. Παναγόπουλο, που επί ΝΔ κήρυττε γενική απεργία(και καλά έκανε) με το παραμικρό; Γι’ αυτό κάποιοι αποκάλεσαν τη ΓΣΕΕ όχι των εργατών αλλά των απεργοσπαστών, γεγονός που θέτει ζήτημα ύπαρξης σ’ αυτή των άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων, καθώς μοιάζει να νομιμοποιούν την απεργοσπαστική και αντιεργατικής δράση της πράσινης ηγεσίας του.

Τα πράγματα στην ΕΣΗΕΑ, τη συνδικαλιστική οργάνωση των δημοσιογράφων είναι τρισχειρότερα απ’ ό,τι στη ΓΣΕΕ. Οδεύουμε στους επτά μήνες μετά τις εκλογές, η κατάσταση των εργαζομένων στον Τύπο είναι άσχημη, οι απολύσεις συνεχίζονται και οι παρατάξεις δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν για το σχηματισμό προεδρείου. Αλλά και κανείς δεν κινείται για δοθεί διέξοδος στο πρόβλημα, ενδεχομένως με νέες εκλογές. Όλοι φαίνεται να βολεύονται στο τέλμα και στις «καρέκλες» τους! Αλλά και οι εργαζόμενοι δεν αντιδρούν. Ισχνότατη η συμμετοχή των δημοσιογράφων στην κινητοποίηση. Λόγω απογοήτευσης άραγε ή λόγω… «διαφθοράς»; Πάντως, τα τσιπουράδικα στέναξαν αρκούντως.