Γνωρίζουν το πρόβλημα. Η διάγνωση της βαρύτατης περιβαλλοντικής βλάβης και η επείγουσα ανάγκη λήψης μέτρων είναι σε όλους γνωστή. Μέτρα, όμως, σημαίνει όρια και ο μανιακός καπιταλισμός έχει ξεχάσει να σταματά, δεν ξέρει πια τι σημαίνουν όρια, η κερδοσκοπική συσσώρευση δεν μπορεί να λειτουργήσει με κανόνες και περιορισμούς, ο καπιταλισμός έχει χάσει τα φρένα του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, γι’ αυτό τα μέτρα της Κοπεγχάγης θα είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου. Για να αποδειχθεί ότι το πιο επικίνδυνο και παράλογο ον αυτού του πλανήτη είναι ο άνθρωπος, ο άνθρωπος της ταπείνωσης της φύσης, της απροσδιοριστίας του υποκειμένου και του χάους, της εξουδετέρωσης όλων των αξιών, του θανάτου του πολιτισμού, του τέλους του πλανήτη. Ναι, οι πάγοι λιώνουν, η φύση πεθαίνει, χιλιάδες είδη ζωντανών οργανισμών χάνονται και μαζί 854 εκατομμύρια άνθρωποι που λιμοκτονούν! Το πρόβλημα είναι γενικευμένο και γι’ αυτό η λύση ή θα είναι συνολική ή η καταστροφή θα είναι ολική.
«… βλέπουμε τροποποιήσεις στο ρυθμό των εποχών. Τα ψάρια δεν έρχονται τη στιγμή που τα περιμένουμε, (κι όταν έρχονται) είναι δηλητηριασμένα (…) παντού υπάρχουν μάχες, εμφύλιοι πόλεμοι… Αρχίζουμε να βλέπουμε πρόσφυγες λόγω των κλιματικών αλλαγών… Για μας η γη είναι η μητέρα μας. Παντού στον Ειρηνικό η ταυτότητα είναι ριζωμένη μέσα στη γη». Λόγια της Ulamila Kurai Wragg, συντονίστριας της γυναικείας οργάνωσης Pacific Wave, που δραστηριοποιείται στα νησιά Κουκ του Ειρηνικού. Φωνή βοόντος εν τη ερήμω; Όχι. Και ο Μπάρακ Ομπάμα έλεγε πριν λίγο καιρό ότι η κατάσταση είναι σοβαρή και «οι πλούσιες χώρες να δώσουν το παράδειγμα». Μόνο που οι ίδιες οι ΗΠΑ δεν το δίνουν, αφού μειώνουν μόνο κατά 4% τις εκπομπές ρύπων. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο πρόβλημα, γιατί αν δώσει πρέπει να χαθεί. Τελικώς, μπορεί να σωθεί ο πλανήτης; Μπορούμε να σώσουμε τη ζωή; Όλα είναι ανοιχτά. Και αυτή ή η άλλη έκβαση θα εξαρτηθεί από το συσχετισμό δυνάμεων, που αυτή τη στιγμή είναι καταφανώς υπέρ των «πλανητικών πάνω», υπέρ του καπιταλισμού. Οι τελευταίοι δρουν χωρίς αντίπαλο αφού ένα δυναμικό, πλανητικό κίνημα των «κάτω» δεν υφίσταται. Καμία νέα «πίστη», κανένα νέο ιδεολογικό όχημα δεν υπάρχει που να αντιπαρατίθεται ισχυρά στο αξιακό σύστημα των «πάνω». Η ισορροπία μεταξύ οικονομίας και κοινωνίας με τη διαμόρφωση «ορίων συσσώρευσης» είναι μία πλάνη, όπως έχουν σήμερα τα πράγματα. Συνεπώς, ή θα υπάρξει ένα παγκόσμιο κίνημα που δεν θα αμύνεται απλώς αλλά και θα προτείνει, αντιπαραθέτοντας ένα νέο είδος ανθρώπου στο σημερινό εγωτικό κανίβαλο, ένα είδος που θα βρίσκει τον εαυτό του και την πλήρωσή του στο Εμείς, που θα επανεφεύρει την Αγάπη ως αρμό των διυποκειμενικών σχέσεων σε βάρος της δύναμης και της απληστίας, που θα προτείνει μία προοπτική της εργασίας που δεν θα είναι άχθος αλλά δημιουργία, ή η σημερινή ιλιγγιώδης κίνηση του κανιβαλικού καπιταλισμού προς την άβυσσο θα συνεχιστεί αδιατάρακτα. Με άλλα λόγια, χρειάζεται ένα παγκόσμιο κίνημα της διευρυμένης πολιτικής και κοινωνικής «οικολογίας», που θα περιλαμβάνει τη σχέση μας με τη φύση. Αυτό σημαίνει μια νέα φιλοσοφία και στάση ζωής, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος δεν είναι εκτός αλλά εντός της φύσης.
Εφήμερα
Τι ντροπή! Να βλέπεις τον Ηλία Κανέλη από την τηλεόραση της ΝΕΤ να μέμφεται σκαιότατα και με απερίγραπτο ύφος, δίκην «γυμνασιάρχου» άλλων εποχών, τους μαθητές ενός υπό κατάληψη σχολείου της Καλλιθέας. «Διαβάζεται εξωσχολικά βιβλία;» ρωτάει ο δημοσιογράφος. «Διαβάζουμε και ξένα» απαντά ήπια ο ένας εκ των δύο μαθητών. Δύσπιστος ο κ. Κανέλης: «Ποιο, να μας πεις τ’ όνομά του» ξαναρωτά με ύφος… ανακριτή. «Δεν θυμάμαι τώρα να σας πω». Έξαλλος, ο… καλός συνάδελφος φωνασκεί: «Δεν θυμάσαι; Δεν μπορεί να μη θυμάσαι κάτι που αγαπάς». Με λίγα λόγια ο Κανέλης αποκάλεσε ούτε λίγο ούτε πολύ τον μαθητή «ψεύτη». Μόνο που ο μαθητής δεν γνωρίζει τους τηλεοπτικούς κώδικες και τα δημοσιογραφικά κόλπα κι έτσι δεν το αντιλαμβάνεται. Το φοβερό είναι ότι πριν ο «προοδευτικός» Ηλίας Κανέλης, ο υπερσυντηρητικός Νίκος Δήμου και ο βουλευτής του ΛΑ.ΟΣ. Πλεύρης συμφώνησαν ότι είναι «κατά της βίας». Μόνο που στη συνέχεια «ξέσκισαν» τα παιδιά! Γιατί αγαπητέ Ηλία το να αποκαλείς κάποιον «ψεύτη», το να τον αποδοκιμάζεις με γελάκια και μπλαζέ γκριμάτσες τύπου «παντογνώστη» είναι από τις πλέον σκληρές μορφές βίας. Το συμπέρασμα ήταν πως για όλα τελικά φταίνε τα «κακομαθημένα»! Τι κρίμα Ηλία. Κι εσείς κύριοι Λυριτζή και Οικονόμου οφείλατε να προστατέψετε τα παιδιά.
Με αφορμή την αστυνομική βία να θυμήσουμε στον κ. Χρυσοχοΐδη ότι ένα δημοκρατικό καθεστώς αξιολογείται με κριτήριο το «βαθμό πολιτικής βίας που υπάρχει ακόμα σ’ αυτό(σ.σ. αστυνομικό κράτος)…» (Ν. Μόμπιο). Δεν είναι το μοναδικό κριτήριο αλλά είναι το βασικό. Η ελληνική δημοκρατία συνεπώς, όπως τουλάχιστον την εννοεί ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, αποκλίνει σοβαρά από την κλασική έννοιά της. Βέβαια, για τούτο δεν ευθύνεται μόνο ο κ. Χρυσοχοΐδης. Αυτός απλώς εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τις ανησυχίες και τις θέσεις τόσο των νοικοκυραίων όσο και της μιντιακής διαπλοκής, η οποία παραδόξως δεν είχε «ζωντανές, απευθείας συνδέσεις»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου