Αόρατοι

Να ζεις και να μην υπάρχεις. Ζωές χωρίς νόημα και νήμα, χωρίς εαυτό, χωρίς μία προσδοκία, μια ελπίδα, μια μαγική αρχή της ζωής για να ταξιδέψουν στο σώμα του κόσμου. Είναι τα παιδιά των μεταναστών. Οι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, αυτοί που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, πήγαν σχολείο, μπορεί και πανεπιστήμιο στην Ελλάδα. Αλλά η Ελλάδα δεν τους αναγνωρίζει. Γι’ αυτό δεν έχουν χαρτιά, δεν έχουν ταυτότητα, ούτε πατρίδα, αφού κι αυτή των γονιών τους ξένη είναι. Ξένοι, συνεπώς, παντού, αόρατοι παντού, ανέστιοι, απάτριδες, ζωές χωρίς ύπαρξη. Ζωές που μετρούν λεπτό λεπτό την επιβίωση. Διαφανείς κι αόρατοι. Και από την άλλη, οι αδιαφανείς, τα υπερ-εγώ, οι κύριοι όλος ο κόσμος, οι κανίβαλοι του φωτός και του χρόνου, οι μανιακοί του χώρου και του χρήματος, οι ληστοβαρόνοι, οι πολιτικοί της «μαύρης πολιτικής», οι πωλητές της ελπίδας, συσκευασμένης σε λέξεις συμπάθειας, αλληλεγγύης και συλλογικότητας. Είναι αυτοί που μέσα από τις ΜΚΟ αλληλεγγύης τους παρέχουν ένα κόμπο ορατότητας τυλιγμένο στο μαντήλι, ένα ξερολούκουμο για να ξεθυμάνει την πίκρα των μεν και τις ενοχές των δε. Κι ύστερα πάλι αόρατοι, καταφρονεμένοι, φάσματα και φαντάσματα. Κάποτε οι αόρατοι είχαν μία ευκαιρία στην ορατότητα, ενώνοντας τη βία της συλλογικής τους «νύχτας» στα συνδικάτα, σε πολιτικά κόμματα. Τώρα ξεπουλημένοι και ξεμοναχιασμένοι στο ατομικό τους σκοτάδι, έχουν χάσει την προοπτική της ανόδου στο φως. Εξ ου και η απελπισία. Οι αόρατοι δεν ενώνουν πια το μαύρο τραγούδι του. Τώρα αλληλοκαταβροχθίζονται. Να, στον Ασπρόπυργο κάποιοι ληστεύουν ένα ψιλικατζίδικο ομοίων τους από την πρώην Σοβιετική Ένωση, ένας δεκαεξάχρονος προσπαθεί να υπερασπισθεί την αγαπημένη του και τον γαζώνουν. Τα κάλαντα εδώ τα ψέλνουν τα καλάσνικοφ.



Αόρατοι παντού. Θυμάται κανείς όταν η Χίλαρι Κλίντον μιλούσε για τα 18 εκατομμύρια αόρατους (invisibles), αμερικανούς πολίτες; Τώρα ούτε η Κλίντον τους θυμάται. Ασφαλώς οι αόρατοι αμερικανοί είναι πολύ περισσότεροι αφού η Κλίντον αναφερόταν μόνο στους ψηφοφόρους της. Αλλά γιατί δεκάδες εκατομμύρια αμερικανών είναι αόρατοι; Γιατί, απλώς, δεκάδες εκατομμυρίων αμερικανών είναι χωρίς φωνή και πολιτική έκφραση, είναι χωρίς δικαιώματα, χωρίς ταυτότητα, είναι δηλαδή μετανάστες όπως και στην Ελλάδα και αλλού. Τα παιδιά των εξαθλιωμένων προαστίων-γκέτο, θα επιχειρήσουν να βρουν την ατομική αλλά και τη συλλογική τους ταυτότητα στο πλαίσιο της εθνοτικής συμμορίας. Οι υπόλοιποι θα αρκεστούν στις σποραδικές στιγμές ορατότητας, που παρέχουν οι κυρίες του ελέους. Αλλά κι από εκεί κάποιοι θα προσπαθήσουν να αποφύγουν το φονικό βλέμμα +οικτιρμού, το άγριο ξέσκισμα της ψυχής τους μέσω της δήθεν φιλανθρωπίας των «πάνω». Αυτό το βλέμμα που οικτίρει, δίνει τη χαριστική βολή στα τελευταία απομεινάρια αξιοπρέπειας. Η ψυχική ή η νοητική αποδόμηση και το παραλήρημα, η τρέλα κι ο φόνος δεν είναι παρά μια τελευταία προσπάθεια για τη διατήρηση της συμβολικής ακεραιότητας, της αυτοεικόνας, της προσωπικότητας ως όλον.

Εφήμερα

Ναι, η Ελλάδα είχε και έχει προβλήματα, αλλά αυτά επιδεινώθηκαν από τις συνεχείς δηλώσεις των κυρίων Γιούνκερ, Τρισέ, Αλμούνια(βεβαίως και των δικών μας όπως ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου). Αυτοί έστειλαν στο γκρεμό την Ελλάδα σύμφωνα με την «Ντέιλι Τέλεγκραφ». Μάλιστα, οι πιέσεις που ασκούν στην Ελλάδα οδηγούν εκ προοιμίου στη καταστροφή. Η εφημερίδα και κανείς δεν λέει ότι από τους νεοφιλελεύθερους των Βρυξελλών κανείς δεν προέβλεψε την κρίση. Ακόμη χειρότερα, κανείς δεν άκουγε τις φωνές όσων προειδοποιούσαν. Μάλιστα, ο κ. Τρισέ της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας συνέχιζε να ανεβάζει τα επιτόκια ενώ η κρίση κάλπαζε. Αλήθεια, αυτούς τους κυρίους ποιος θα τους ελέγξει; Ή μήπως είναι ανεξέλεγκτοι;

Πάντως, η σύγκρουση της κυβέρνησης Παπανδρέου με τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών δεν είναι επί του δημοσιονομικού αλλά για τη μέθοδο και το μοντέλο. Οι κύριοι των Βρυξελλών επιμένουν στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο τους και στην αρχή της ενίσχυσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ενώ η κυβέρνηση Παπανδρέου εμμένει στην Κεϊνσιανή λογική. Ο μόνος τρόπος να δεχθεί η χώρα μας το νεοφιλελεύθερο παραλογισμό των Βρυξελλών είναι να επιδοτηθεί η κρίση μας από αυτούς που επιμένουν στο νεοφιλελευθερισμό.

Οι πλούσιες χώρες θέλουν να «σκοτώσουν» το Κιότο κατήγγειλαν οι αφρικανικές χώρες που συμμετέχουν στη σύνοδο της Κοπεγχάγης για το κλίμα και εγκατέλειψαν τις διαπραγματεύσεις. Το γράφαμε από το Σάββατο ότι οι πλούσιες χώρες του Βορρά επιχειρούν να μεταθέσουν το κόστος της περιβαλλοντικής κρίσης στις φτωχές χώρες. Το ίδιο κάνουν και με την οικονομική κρίση. Αυτή την ώρα κάποια ειδησεογραφικά πρακτορεία μιλούν για επιστροφή των αφρικανικών χωρών στις διαπραγματεύσεις. Η πληροφορία θα διασταυρωθεί τις επόμενες ώρες. Φαίνεται, πάντως, ότι κάποιοι νομίζουν πως αυτοί δεν θα υποστούν τις συνέπειες από την… καταστροφή του πλανήτη!