Τυφλό μίσος

Η θεμελιώδης διαφορά των παλαιών τρομοκρατών με τους τρομοκράτες νέας κοπής, είναι ότι οι δεύτεροι χτυπούν τους «κάτω», δόκιμους αστυφύλακες ή το πολύ κάποιον αρχιφύλακα, σε αντίθεση με τους πρώτους που είχαν ως στόχους, πρωτίστως, τους «πάνω», ήτοι επιχειρηματίες ή πολιτικούς. Με άλλα λόγια, ελλείπει πλέον η ταξική λογική που νομιμοποιούσε τη βία ως απάντηση στην κρατική βία, ή τη «βία των αφεντικών». Το μίσος δεν είναι πλέον ταξικό αλλά αφηρημένο, δηλαδή αταξικό. Γι’ αυτό τώρα η τρομοκρατική βία είναι άναρθρη και σκέφτεται μόνο με πυροβολισμούς, χωρίς να έχει την ανάγκη της αποδοχής των «κάτω», τους οποίους δεν επιθυμεί πια να γοητεύσει αλλά να τρομοκρατήσει, να φοβίσει. Τελικά, η νέα τρομοκρατία, όπως αυτή που χτύπησε τυφλά στην Αγία Παρασκευή, είναι αυτοαναφορική, εγωτική, ναρκισσιστική, εγκλωβισμένη στο δόκανο της μόδας και του στυλ, αδυνατώντας να αποδυθεί σε εμβαθύνσεις και να ενδυθεί έναν επεξεργασμένο πολιτικό λόγο. Η πατρίδα που προσφέρει δεν είναι παρά ο φόβος. Ο στόχος είναι να κερδίσει στο πεδίο του τρόμου, είναι η αλλαγή του συσχετισμού του φόβου υπέρ της. Γι’ αυτό τροχοδρομείται εύκολα σε «γραμμές» όπου συγχέονται οι ιδεολογίες και τα ιδεολογήματα τόσο μιας παρωχημένης αριστεράς όσο και του φασισμού. Και τούτο γιατί συμπληρώνει την τρομοκρατία των «κάτω». Λειτουργεί δηλαδή σαν τη Μαφία που εκφοβίζει από τα κάτω, εκείνους που ήδη τρομοκρατούνται από τους «πάνω». Το επικίνδυνο, όμως, στην παρούσα φάση είναι ότι ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης κινείται σαν «ταύρος σε υαλοπωλείο», αναπτύσσοντας περίεργες θεωρίες για τους πιθανούς στόχους και τα Εξάρχεια και δημιουργώντας συνθήκες πολέμου, όπου ο ίδιος λειτουργεί σαν μικρός Ναπολέων! Θα το ξαναπούμε, τη βία την τρέφει η ανεργία και ο αποκλεισμός. Αυτές είναι οι βασικές αιτίες της. Αν αυτά σύμφωνα με τον κ. Χρυσοχοΐδη είναι ιδεολογήματα, τότε ακόμα και όταν ο υπουργός θα επιτυγχάνει, θα αποτυγχάνει, γιατί η τρομοκρατία θα αναγεννάται από το σύστημα που την πολεμά, από την αναδουλειά, την ανεργία(25% είναι η ανεργία των νέων), την κρατική βία και τον αποκλεισμό. Βέβαια, ο πολιτικός δεν θα είναι εσαεί «Προστάτης του Πολίτη», γι’ αυτό επιδιώκει να πιάσει ένα παιδί που βάζει γκαζάκια, ή να του τύχει πάλι ένας ακόμη Ξηρός, για τους άλλους ας φροντίσουν οι άλλοι. Αυτός τα πολιτικά «γαλόνια» του θέλει. Γι’ αυτό δεν θα αντιληφθεί ποτέ το passage a l’ acte των νέων, που είναι το αποτέλεσμα της υπερχειλίζουσας οδύνης και της παρελκόμενης οργής, και είναι απαραίτητα ώστε να μην οδηγήσουν σε μια αβάσταχτη ηθική ακαμψία που θα επιφέρει η απώθηση. Υπ’ αυτήν την οπτική, μάλιστα, μία ορισμένη βία, η βία των νέων ως αντίδραση είναι σωτήρια για την ίδια την κοινωνία. Αλλά όχι αίμα. Είμαστε αντίθετοι στην καζουιστική του αίματος. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το αίμα, από την αφαίρεση μιας ζωής. Κανείς δεν έχει τέτοιο δικαίωμα και για κανένα δίκιο.

Εφήμερα
Πέθανε στα 89 της χρόνια η Έλλη Παππά, γυναίκα του Νίκου Μπελογιάννη. Θυμάμαι το ενδιαφέρον προτελευταίο της βιβλίο «Μακιαβέλι ή Μαρξ;». Το τελευταίο βιβλίο ήταν οι σημειώσεις που βρέθηκαν στο «σοβατεπί» του σπιτιού της Εταιρίας Συγγραφέων. Ανεξάρτητα από τις πολιτικές ή ιδεολογικές διαφορές εκείνο που σε γοήτευε στην Έλλη Παππά ήταν ο λόγος της και η εκφορά του. Ως γνωστόν είχε διαφωνήσει με την εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων στην Τσεχοσλοβακία. Πάντως, με ενδιαφέρον αναμένεται και το άνοιγμα της πολιτικής της διαθήκης όπου λέγεται ότι αναφέρει και τα ονόματα εκείνων που τους κατέδωσαν τόσο αυτή όσο και τον σύντροφό της.
Ο κ. Λάκης Λαζόπουλος επιμένει να ζητάει από τους δημοσιογράφους να πουν ποιος συνάδελφός τους έχει δέκα φρουρούς αστυνομικούς. Καλούμε την ΕΣΗΕΑ να απαντήσει στον καλλιτέχνη ή να ενημερώσει τα μέλη της ώστε να γνωρίσουμε το θέμα και να απαντήσουμε εμείς. Πάντως, ο καλός καλλιτέχνης μάλλον εμπάθεια και πίκα «βγάζει» προς τους τηλεοπτικούς «μεγαλοδημοσιογράφους». Γιατί όσον αφορά στην πλέμπα, εμάς δηλαδή, δεν φαίνεται να μας υπολογίζει καν ως δημοσιογράφους άξιους να αναφερθεί η μεγαλειότης του.