Η άποψη ότι η επιθυμία της εξουσίας, άλλως πως του άρχειν, είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση καταρρίπτεται από τη στάση της φυλής των Ινδιάνων Ζούνι, οι οποίοι θεωρούσαν ότι η επιδίωξη της εξουσίας είναι τρέλα και για να κάνουν κάποιον αρχηγό τους έπρεπε να τον ξυλοκοπούν συνέχεια μέχρι να πει το ναι! Παρ’ ημίν τα πράγματα είναι διαφορετικά καθώς όλοι κι όλες διψούν για εξουσία. Που οφείλεται, άραγε, αυτή η θέληση για δύναμη, η αποκαλούμενη και πολιτική, εσχάτως δε και «μεταπολιτική»; Οφείλεται στο γεγονός ότι η ανθρώπινη συνείδηση, ή αλλιώς η πολιτική συνείδηση είναι παράγοντας αλλαγής και δημιουργίας, που σημαδεύει την ιστορία, που χαράζει το όνομα κάποιου στα κατάστιχά της, καθιστώντας τον αθάνατο; Ή μήπως η πολιτική συνείδηση εκτός από απάντηση στη μεταφυσική διερώτηση της έσχατης ματαιότητας είναι προπάντων μια πρακτική συνείδηση, μια ratio, μια τελεστική και ενεργός απάντηση σ’ ένα εκκοσμικευμένο εδώ και τώρα, που επιχειρεί την τροποποίηση τόσο του υλικού κόσμου όσο και της συμπεριφοράς των ανθρώπων και των σχέσεών τους; Κατά τη γνώμη μας είναι και τα δύο μαζί. Είναι και η ματαιοδοξία των «Εγώ Όλος ο κόσμος», είναι και οι πελατειακές διευθετήσεις των μεγάλων οικονομικών παραγόντων αλλά και οι μικροδιευθετήσεις των «νεοψηφοφόρων».
Σε γενικές γραμμές η πολιτική ως εξουσία και πελατειακή δύναμη, όπως την υφίστανται οι «κάτω» σήμερα, είναι μια χειραγώγηση που αυτοκαταγγέλλεται η ίδια, αφού παραμένει η υποκριτική επιδίωξη από τα κυρίαρχα κοινωνικά στρώματα των ιδιαίτερών τους στόχων κάτω από τη μάσκα του γενικού συμφέροντος και με τη χρήση ενός καθολικής φύσεως οργάνου, του κράτους. Αλλά για να χειραγωγήσουν και να φενακίσουν οι πλανητικοί ή οι εγχώριοι «πάνω» την υπόλοιπη κοινωνία με μία ορισμένη ιδεολογία – λαϊκισμός Ομπάμα ή η πράσινη ανάπτυξη Γιώργου- πρέπει την ίδια στιγμή να φενακίζονται και οι ίδιοι. Γιατί σε μία κοινωνία ξένωσης η ίδια η κυρίαρχη τάξη βρίσκεται σε κατάσταση ξένωσης. Η ξένωση(αυτή που ο Μαρξ αποκαλεί «αλλοτρίωση» και η Σ. Βέιλ «ξερίζωμα») παρουσιάζεται πρώτα, σύμφωνα με τον Καστοριάδη, «ως ξένωση της κοινωνίας στους θεσμούς της», οι οποίοι αυτονομούνται έναντι της κοινωνίας. Η αυτονόμηση (ξένωση) είναι το πρώτο βήμα για να καταστεί ένας θεσμός φυτώριο διαφθοράς, αφού παύει να είναι τόπος σύγκρουσης των κοινωνικών δυνάμεων και επιχείρησης αλλαγής των συσχετισμών με δημοκρατικό τρόπο και τίθεται στην υπηρεσία της νομενκλατούρας της γραφειοκρατίας και των λαμόγιων. Μπορεί η πολιτική να γίνει κάτι άλλο από τεχνική και χειραγώγηση της εξουσίας; Ναι, στο μέτρο που θα γινόταν η συνειδητή έκφραση των προσδοκιών και των συμφερόντων της μεγάλης πλειονότητας των ανθρώπων. Αυτό μπορεί να γίνει όταν η πάλη των «αποκάτω» δεν θα είναι η άμυνα των δικών τους μόνο συμφερόντων αλλά μέσω της δικής τους χειραφέτησης θα επιδιώκουν την κατάργηση κάθε εκμετάλλευσης. Όχι στο απώτερο παραδείσιο μέλλον, αλλά εδώ και τώρα.
Εφήμερα
Όταν διανοούμενοι και δη καθηγητές πανεπιστημίου κάνουν επικίνδυνα νοητικά ακροβατικά τότε συμβαίνουν και «πτώσεις». Έτσι, καθηγητής της πολιτικής επιστήμης έγραφε, χθες, για τους «κυνικούς με εύθραυστο ρεαλισμό νεοψηφοφόρους» και την «άρση των ορίων». Αγαπητέ, όταν δεν υφίστανται όρια τότε δεν έχουμε ρεαλισμό αλλά ρομαντισμό, συνδυασμένο με την ηδονή της διακινδύνευσης και όχι με τη «μεταπολιτική του φόβου». Εξάλλου, ο φόβος είναι πάντα ταυτισμένος με τα όρια. Βεβαίως υπάρχει και η… σύγχυσης των ορίων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου