Λαζόπουλος και δημοσιογράφοι

Συσσώρευση ειδήσεων για το ίδιο θέμα: Διαβάζεις τον Ζακ Σεγκελά, το παιδί-θαύμα της πολιτικής επικοινωνίας της δεκαετίας του 1980, τον άνθρωπο του Μιτεράν και του Ανδρέα Παπανδρέου, ηλικιωμένο πια, να λέει ότι «το ίντερνετ είναι η πιο μεγάλη βλακεία, που έχει εφεύρει ο άνθρωπος» και σκέφτεσαι αν αυτό είναι η απάντηση στη διαδικτυακή διαβούλευση σχετικά με τα κρατικά αυτοκίνητα του Παπανδρέου του νεώτερου. Την ίδια στιγμή μια φωτογραφία των «πράσινων» στο ευρωκοινοβούλιο(Στρασβούργο), ντυμένων με… ομοιόμορφη στολή, καθώς ψηφίζουν για τον πλουραλισμό και τη συγκέντρωση στα ΜΜΕ αλλά και η έκθεση των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα σύμφωνα με την οποία «Η ελευθερία του Τύπου έχει υποχωρήσει στην Ευρώπη», προβληματίζουν. Αλλά εκείνος που με βάζει κυριολεκτικά στο λούκι του θέματος είναι ο Λάκης Λαζόπουλος, ο οποίος για μία εισέτι φορά καταγγέλλει συλλήβδην τους δημοσιογράφους, γιατί δεν δημοσιοποιούν τα ονόματα των συναδέλφων τους που έχουν φρουρούς-αστυνομικούς. Ο καλός καλλιτέχνης μ’ αυτή του γενίκευση βάζει στο ίδιο σακούλι τους μεγαλοδημοσιογράφους των εκατομμυρίων, που κακώς «φυλάσσονται» με χρήματα των φορολογουμένων, και όλους τους υπόλοιπους, τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων σε συνθήκες γαλέρας, που αμείβονται με χίλια ευρώ το μήνα και τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω από το κεφάλι τους. Ενδεχομένως, ο Λαζόπουλος να θεωρεί ότι και οι «φτωχοί» δημοσιογράφοι έχουν τη νοοτροπία και την ιδεολογία των «μεγάλων» και θέλουν να γίνουν σαν κι αυτούς. Αλλά κι έτσι να είναι, πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις που αντιστέκονται. Γι’ αυτό είναι μεγάλο λάθος και ακόμη μεγαλύτερη αδικία να τοποθετούνται όλοι στον ίδιο τροβά. Εξάλλου, τίποτα δεν είναι μαύρο-άσπρο. Ακόμη και η ελευθερία του λόγου είναι και θέμα «ποσότητας», αφού το «πόση» ελευθερία έχουμε εξαρτάται από τα χρήματα, τη συμβολική δύναμη και τους πόρους που διαθέτουμε για να απευθυνθούμε σε όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους. «Ένας φτωχός άνθρωπος, όσο έξυπνος και πειστικός κι αν είναι, αληθινά έχει περιορισμένη ελευθερία λόγου»(Χάουαρντ Ζιν). Αντιθέτως, «το άτομο που απολαμβάνει την ελευθερία του Τύπου είναι εκείνο που έχει στην ιδιοκτησία του ένα μέσο ενημέρωσης»(Α. Λίμπλινγκ). Συνεπώς, ας μη βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι τους «πάνω» και τους «κάτω», δημιουργώντας όχι μόνο σύγχυση αλλά και αδικία, αδικώντας πρωτίστως τους «κάτω», καθώς εκείνοι που ωφελούνται –και κρύβονται- από την γενίκευση είναι οι «πάνω»(όχι τόσο οι δημοσιογράφοι όσο οι ιδιοκτήτες. Και για να τελειώνουμε, το πρόβλημα δεν είναι γενικώς οι δημοσιογράφοι, ή γενικώς κάποιοι «κακοί» εκδότες, αλλά εκείνοι οι «50 άνδρες και γυναίκες, επικεφαλής των εταιριών τους(σ.σ. που είναι φίλοι του κ. Λαζόπουλου)», που ελέγχουν πάνω από τις μισές πληροφορίες και ιδέες(Μπεν Μπαγκντικιάν), και τις οποίες είναι ικανοί να τις στέλνουν σε εκατομμύρια ανθρώπους, διαμορφώνοντας το γούστο τους και την εικόνα τους για τον κόσμο, δηλαδή την κουλτούρα και την ιδεολογία τους.