Δεν τους θέλουν ούτε ως πελάτες ούτε ως επαναστάτες. Μιλώ για τους νέους, που ο Χρυσοχοΐδης κυνηγά στα Εξάρχεια, ακόμη κι όταν παρακολουθούν παρουσιάσεις βιβλίων, ή για τους νέους, που ο Ραγκούσης στέλνει στο σπίτι τους, για την ακρίβεια στα Εξάρχεια, διακόπτοντας την ξεφτίλα των stages. Παράλογο; Παράλογο και παράδοξο. Μα το πιο ανορθολογικό απ’ όλα είναι όταν τα θύματα, οι νέοι, μετασχηματίζονται σε θύτες από τους τηλεοπτικούς κήνσορες: «Έχεις μπάρμπα στην Κορώνη;» ρωτά ο ένας. «Πόσες κατουρημένες ποδιές φίλησες;» επιμένει ο άλλος. Πολλές κύριε! Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να βρει κανείς δουλειά. Όχι, η απάντηση αυτή δεν δόθηκε από τα παιδιά, γιατί οι νέοι έχουν αξιοπρέπεια. «Ο εργάτης υπονόμων δεν έχει την πολυτέλεια να μην αγγίζει τα σκατά» μου είχε πει ένας 20χρονος παλαιότερα.
Έκανα αυτόν τον πρόλογο για να αναφερθώ στο πρόβλημα των συμβασιούχων –ή των stages-, ένα πρόβλημα που ήταν και είναι κοινωνικό, ηθικό και πολιτικό, αλλά πρωτίστως πρόβλημα δημοκρατίας. Οι εκάστοτε συμβασιούχοι ήταν και είναι οι πελάτες (αντί για πολίτες) των κομμάτων εξουσίας-και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ-, ήταν και είναι οι ανταλλάκτες του πολιτικού τους δικαιώματος της ψήφου με μία θέση εργασίας στο Δημόσιο. Τα πολιτικά κόμματα έπαιξαν και συνεχίζουν να παίζουν αυτό το πελατειακό παιχνίδι, που εξαχρειώνει τον πολίτη, που υποβιβάζει την πολιτική συμμετοχή σε μία κοινή αγοραπωλησία, που καθιστά τη δημοκρατία ένα στημένο παιγνίδι, που διαπαιδαγωγεί την κοινωνία στην οσφυοκαμψία, στο ραγιαδισμό, στην ελάσσονα προσπάθεια, στην κουτοπονηριά των καταφερτζήδων και των λαμόγιων, ενώ καθιστά την αξιοκρατία και την μείζονα προσπάθεια ίδιο των ηλιθίων. Πρέπει να σταματήσει αυτό; Πρέπει. Πως όμως; Ρίχνοντας στην ανεργία χιλιάδες νέους; Όχι. Απλώς καταργώντας το θεσμισμένο πελατειακό σύστημα και εγκαθιστώντας ένα αυστηρό αξιοκρατικό σύστημα.
Αντιθέτως, το να στέλνεις βίαια χιλιάδες νέους στο δρόμο, τους ωθείς να σου απαντήσουν με τη βία. Γιατί η βία των νέων -όσων πετάνε πέτρες κι αυτών που τραγουδάνε, κι εκείνων που δηώνουν- απαντά ad hominem στην κυρίαρχη, στη νόμιμη βία του κράτους Λεβιάθαν, απαντά στην παροξυσμική τρομοκρατία όχι μόνο των «ράμπο», αλλά και της ανεργίας, της βίας όλων εναντίον όλων. Γιατί, παραδόξως, ενώ γίνεται μια τεράστια επιχείρηση εξάλειψης της βίας από τα Εξάρχεια, χιλιάδες νέοι άνεργοι στέλνονται εκεί. Γιατί μόνο εκεί οι νέοι ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους, βρίσκουν συντροφικότητα και αλληλεγγύη, αρνούμενοι μια ζωή που η προοπτική της είναι ο ζωντανός θάνατος της ανεργίας και η ομηρία των stage, εκεί αρνούνται την πολιτική δημοκρατία, που τους αγνοεί, και μια απούσα κοινωνική δημοκρατία που υφίσταται μόνο για τους κομματικούς πελάτες(γιατί εκτός από τους «κάτω» υπάρχουν και οι «πάνω»). Όσο, συνεπώς, η πολιτεία και το κοινωνικό σύστημα θα λειτουργεί απάνθρωπα, τόσο τα Εξάρχεια θα τονώνονται από τη νεανική ανάγκη-άρνηση μιας ολοκληρωτικής κυρίαρχης ιδεολογίας και το περίφημο πνεύμα της εποχής, που ως μόνη αξία της αλήθειας τους προβάλλουν το ιδιωτικό όφελος, τον ατομικισμό, τον κυνισμό, την απανθρωπιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου