Γιαννιτσά

Ο Πηνειός θολός, κατεβασμένος. Ο θεσσαλικός κάμπος έτοιμος για τη σπορά. Οι σπορείς, όμως, βρίσκονται αλλού. Τους βλέπω από το παράθυρο του τρένου στα Τέμπη, τους συναντώ στο μπλόκο των Γιαννιτσών. Η σπορά δεν γίνεται καρπός χωρίς την αναγνώριση της αξιοπρέπειας εκείνων που ζυμώνουν το χώμα με κόπο και ιδρώτα. Αγώνας εδώ, αγώνας και στην πόλη για τα αυτονόητα. Ο Πάνος μου μιλάει για την Κούνεβα καθώς κάνουμε τον κύκλο για να φτάσουμε το Δυτικό. Σκέφτομαι την καμένη φωνή της συνδικαλίστριας, διαβάζω την ευτυχία της για την αποκάλυψη του αίσχους, βουρκώνουμε. Κλαίω για τη δική μου μικροαστική ευτυχία, για το δόκανο που μιας πιάνει χειροπόδαρα την ψυχή, για την παλινδρόμηση σ’ έναν ζωώδη εγωτισμό, που καταφεύγει για λόγους επιβίωσης σε μικρές και μεγάλες ανηθικότητες. Οι αγρότες εδώ, η Κούνεβα εκεί. Οι εξαιρέσεις, οι υποδειγματικοί, αυτοί που σπρώχνουν τον κόσμο προς τα μπρος, προς τα πάνω, που μας συγκρατούν από την καταβαράθρωση στον πλήρη εξευτελισμό. Πάντα υπάρχει ο Ένας, οι Λίγοι, οι Μειοψηφίες, όσοι δεν καταρρέουν, δεν λυγίζουν, που διατηρούν τη γενναιοδωρία και την αξιοπρέπεια πέρα από τα ένστικτα επιβίωσης και τους νόμους της λογικής της κυρίαρχης κουλτούρας.
Αυτός ο Ένας, η Μία θα είναι το στήριγμα της ανθρώπινης αλληλεγγύης και του κοινωνικού δεσμού σε μία στρατηγική της επιβίωσης της ψυχής και της ανάστασης των νεκρωμένων μας αισθήσεων. Γιατί είναι αυτοί που δεν υποτάσσονται, που δεν αφήνουν το μίσος να στοιχειώσει το νου και το συναίσθημα, αυτοί που θα συντηρήσουν το έδαφος της επανασυμφιλίωσης του Εγώ και του Άλλου για όλους μας. Για να μη χαθεί η ανάγκη της ελευθερίας και η ικανότητα της ψυχής μας να την αναπνέει. Βλέπω αυτή την ανάγκη στο πρόσωπο του Πάνου, στα μάτια της Μαρίας, στη μιλιά του Θέμη, του Χρήστου, όλων εκείνων που ήταν το βράδυ του Σαββάτου στη σύναξη των Γιαννιτσών.