Νέος Διαφωτισμός

«Είναι ο Θεός τους». Η πονεμένη μάνα του ελληνοαυστραλού δημοσιογράφου και συγγραφέα Χ. Νικολαΐδη αναφέρεται(ΝΕΤ) στη φυλάκιση του γιου της για προσβολή του Ταϊλανδού βασιλιά(θεού) και ασυνείδητα νομιμοποιεί αυτούς που φυλάκισαν το παιδί της. Είναι σίγουρο πως και η ίδια είναι πιστή στο δικό της Θεό! Να, λοιπόν, η πίστη, που κάνει το θύμα να συναινεί, οδηγώντας το στην εκούσια υποταγή. Το ίδιο συμβαίνει και στις ΗΠΑ μέσα από το γιγαντιαίο τελετουργικό της ορκωμοσίας Ομπάμα. Οι Αμερικανοί πρέπει να πιστέψουν στο νέο πρόεδρο και όταν πιστέψουν οι «θυσίες» (αυτές που ζήτησε χθες ο Ομπάμα) δεν θα είναι απλώς υποφερτές, αλλά θα υπερ-απολαμβάνονται, θα προκαλούν την ίδια πατριωτική χαρά(πίστη στην Αμερική) όπως εκείνη των πρωτοχριστιανών που κατασπαράζονταν στην αρένα από τα λιοντάρια. Είναι η ίδια πίστη που έκανε την αφροαμερικανή δούλα Ζου (Τρούμαν Καπότε) να βλέπει στο πρόσωπο του βιαστή της τον Χριστό και να τον ερωτεύεται! Αλλά γιατί αυτή η αφύπνιση της πίστης σήμερα; Γιατί αντί ενός διαφωτισμού και εκκοσμίκευσης οδηγούμαστε στην «απεκκοσμίκευση»; Οι πίστεις και θρησκείες(πολιτικές και θρησκευτικές ή και οι δύο μαζί) επανέρχονται για να καλύψουν εκτός από οντολογικά και πολιτικά κενά. Η προσφυγή στην πίστη είναι μια «υποκειμενική τρέλα» (Κίρκεργκωρ), ένας τρόπος αποφυγής της τρέλας. Αλλά είναι και το μελισόκερο, που βάζουν στα αυτιά τους οι άντρες του Οδυσσέα (Έζρα Πάουντ), είναι η άμυνα μπροστά στο ολοκληρωτικό κενό, που δεν αντέχεται. Αντί για την κατάρρευση και το τίποτα που οδηγούν στον ριζικό ψυχωτικό αυτισμό «επιλέγουμε κάτι». Αυτό το κάτι τι, που μπορεί να είναι μία θρησκευτική ή μία πολιτική πίστη, εμποτισμένη με την (υπερ)απόλαυση των βεβαιοτήτων. Μάλιστα, σήμερα, υπάρχουν στον κόσμο περισσότερες χώρες σε πορεία «απεκκοσμίκευσης» παρά το αντίστροφο. Και τούτο γιατί η θρησκεία(Βίβλος) έχει την «πολυσημία που ενώνει» τις φαινομενικές αντιφάσεις, τον Μπους με τον Ομπάμα, που επιτρέπει στους «λάτρεις του Ιησού να παίζουν ταυτόχρονα ή εκ περιτροπής σε πολλά επίπεδα: του ιεροεξεταστή και του μάρτυρα, της πορφύρας και του τζάκετ, του φρανκικού καρδινάλιου και του αντάρτη παπά»(Ντεμπρέ). Γι’ αυτό ένας νέος διαφωτισμός είναι αναγκαίος όσο ποτέ.