Δύο μέτρα...

Τα παιδιά μας πήραν τα δώρα τους στη γιορτή της ΕΣΗΕΑ, χωρίς κανείς να τους μιλήσει για τα εκατοντάδες παιδιά, πέρα από τη θάλασσα, που αντί για «δώρα» δέχονται σφαίρες, βόμβες φωσφόρου, αργό, βασανιστικό ή ακαριαίο θάνατο. Ευτυχισμένα τα παιδιά μας, αλλά πόσο ευτυχισμένο μπορεί να είναι ένα συναισθηματικά ανάπηρο παιδί; Υπεύθυνοι για την αναπηρία του εμείς, οι γονείς του. Εμείς που εμπιστευόμαστε την καλλιέργεια της ευαισθησίας του στον Σάκη, που του διδάσκουμε τις ανθρώπινες σχέσεις ως δημόσιες, εμπράγματες σχέσεις, ως εμπόριο, ως ανταλλαγή αναγκών και αλληλο-εξυπηρετήσεων! Τι να ξέρουν, λοιπόν, τα παιδιά μας από συμπάθεια, από πόνο, από αγάπη για τον άλλο. Ξεφτιλισμένα μικρά Εγώ τα κάνουμε με το πρώτο τους το γάλα. Αλλά και τα μεγάλα Εγώ βρίσκουν λέξεις για να νομιμοποιήσουν το φόνο, να θολώσουν την αθωότητα και να κρύψουν το στυγνό έγκλημα. Μιλάω για τον φιλόσοφο Αντρέ Γκλύκσμαν και τους συν αυτώ, που χαρακτηρίζουν «εκ φύσεως δυσανάλογη» τη σύγκρουση, άρα και τον θάνατο 850 ανθρώπων. Υπ’ αυτή την οπτική, όμως, γιατί δε είναι νόμιμη και η τρομοκρατία ως η «εκ φύσεως» αντίδραση των αδυνάτων; Δεν περιμένουμε απάντηση ούτε από το Γκλύκσμαν ούτε από τον Ομπάμα που αίφνης δήλωσε «βαθιά ενόχληση» για τον θάνατο των πολιτών της Λωρίδας της Γάζας και του Ισραήλ! Ποιος πέθανε αλήθεια στο Ισραήλ και δεν το μάθαμε; Ή μήπως θυμάται κανείς την αντίδραση του Κλίντον για τον θάνατο 68 ανθρώπων και των 144 τραυματιών στην αγορά του Σαράγεβο, που οδήγησε στη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ το 1996 στην τότε Γιουγκοσλαβία; Τώρα έχουμε 850 νεκρούς και πάνω από 3.000 τραυματίες, αλλά είναι άλλα(πολλά) τα «συμφέροντα που διακυβεύονται» στη Γάζα, όπως είπε ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, και άλλα στα Βαλκάνια. Για μία ακόμα φορά, ακολουθούνται δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ο Ομπάμα ακολουθεί δυστυχώς τα χνάρια των προκατόχων του. Ακόμη και για το αίσχος, την ύβριν απέναντι στα ανθρώπινα διακιώματα, το Γκουαντάναμο, τώρα λέει ότι δεν είχε δει καλά τις δυσκολίες από το κλείσιμό του!