Προμηθείς

«Μες την απάτη ζήσαμε»(Δ. Σαββόπουλος). Ποιοι ζήσαμε; Όλοι ζήσαμε; Όχι κύριε. Τόσο χρόνια άνεργοι, άλλα τόσα χρόνια «γραφικοί», επειδή υποστηρίζαμε την αξιοκρατία και καταγγέλλαμε την βαγαποντιά, πως είναι δυνατόν τώρα να δεχτούμε ότι ανήκουμε στη γενικευμένη απατεωνία που επιχειρεί να κρύψει τους πραγματικούς απατεώνες; Όχι, δεν είναι δυνατόν οι συστημικοί, τα μέλη του κυρίαρχου πολιτικού και πολιτιστικού συστήματος, το οποίο βρίσκεται σε προχωρημένη σηψαιμία, να μας δείχνει τώρα ως τους συνυπαίτιους της σήψης. Δεν είναι δυνατόν η ελίτ των διανοουμένων, αυτών των υπαλλήλων των πνευματικών αφοδευτηρίων και της βιομηχανίας του μίσους, αυτών που κατασκευάζουν την κοινωνική συναίνεση, διαμορφώνοντας την ψυχοσύνθεση του περίφημου «μέσου ανθρώπου», του καταναλωτή-πολίτη των πάνελ που είναι έμπλεος φθόνου, φόβου, εθνικο-ρατσισμού, κομφορμισμού και ακόρεστης επιθυμίας για κέρδος, να μας ζητά τώρα και τα ρέστα. Δεν είναι δυνατόν να επιμένουν να μιλούν με ύφος προφήτη ου μην και επαναστάτη οι καθιστοί γραφιάδες του σεσηπότος συστήματος, που διακήρυτταν και εξακολουθούν να διακηρύττουν ότι οι φτωχοί δεν είναι εκμεταλλευόμενοι, αλλά ξεπερασμένοι και αδέξιοι. Αυτοί που υπηρέτησαν όσο κανείς άλλος τη μικροφυσική της υπακοής, οδηγώντας στο απόλυτο μηδέν την πολιτική, δεν νομιμοποιούνται τώρα να οδύρονται και να μυκτηρίζουν όσους εξεγείρονται φωνάζοντας «να καεί, να καεί το μπορδέλο η Βουλή». Γιατί οι τελευταίοι είναι οι μόνοι ικανοί να επινοήσουν εκ νέου την πολιτική και όχι οι μηχανισμοί και τα δίκτυα των ελίτ που πουλούν την ανία, το φθόνο και τη μνησικακία. Γιατί «Στη μικροπρέπεια του «μέσου ανθρώπου», που είναι ανίκανος να αισθανθεί ενθουσιασμό (...) πρέπει να αντιπαρατεθεί ο συνηθισμένος άνθρωπος που είναι ικανός να αφυπνίσει την πολιτική πράξη, η οποία υπερβαίνει τα όρια κάθε στερεότυπης πράξης»(Ζ. Σατλέ), κάθε στατιστικού υπολογισμού και κάθε πιθανής πρόβλεψης. Η ελπίδα, συνεπώς, βρίσκεται στον ηρωισμό του απλού ανθρώπου που μπορεί να γίνει φορέας του εξαιρετικού, της εξανάστασης, της εξέγερσης. Ο συνηθισμένος αυτός ήρωας της καθημερινότητας γνωρίζει ότι η ελευθερία είναι γεγονός και δεν περιορίζεται σε μια «επιλογή» ούτε κρύβεται πίσω από συμπεράσματα ή πίσω από αυτό που είναι αποδοτικότερο. Αυτός ο καθημερινός ήρωας, απόγονος του Προμηθέα κι όχι του κερδώου Ερμή, μπορεί να σώσει την κοινωνία από τη δειλία και τους εγωισμούς της, επανανακαλύπτοντας τις συλλογικότητες ή δημιουργώντας νέες, εντός ενός πλαισίου άμεσης δημοκρατίας.