Η λίστα της υποκρισίας

Σάλος με τη λίστα(Λαγκάρντ) των 1991 Ελλήνων καταθετών(φοροφυγάδων)της Ελβετίας. Ποιος την κατείχε και ποιος την απέκρυψε; Γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, η οποία την είχε από το 2010, δεν την αξιοποίησε; Και γιατί αυτή βρισκόταν στα χέρια του κ. Βενιζέλου ακόμη κι αν επρόκειτο για αντίγραφο; Αυτά τα ερωτήματα διατυπώνονται με αφορμή την περίεργη διαδρομή της λίστας. Το σημαντικότερο, όμως, κι αυτό που προκαλεί το δημόσιο αίσθημα είναι το επιχείρημα ότι η λίστα δεν μπορεί να αξιοποιηθεί γιατί, όπως ισχυρίζονται, είναι προϊόν μη νόμιμης διαδικασίας(υποκλοπής)! Και επειδή πολύς λόγος γίνεται για την ελβετική τράπεζα, να πληροφορήσουμε πως οι καταθέσεις έχουν γίνει στην τράπεζα HSBC στην Ελβετία, αλλά η έδρα της τράπεζας αυτής είναι στο Citi του Λονδίνου. Όσον αφορά στη λίστα, αυτή περιήλθε στα χέρια των γαλλικών αρχών, όταν στα τέλη του 2008 συνελήφθη το πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος της HSBC Γενεύης, ειδικός στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, Ερβέ Φαλτσιάνι, ο οποίος προσπαθούσε να πουλήσει σε διάφορες χώρες CD με τα ονόματα περισσοτέρων από 24 χιλιάδων μεγαλοκαταθετών, Γάλλων, Ιταλών, Βρετανών, Γερμανών, Ισπανών, Ελλήνων κ.α. Ο Φαλτσιάνι συνελήφθη την 1η Ιουλίου στην Βαρκελώνη όταν με την επίδειξη του διαβατηρίου του οι αρχές είδαν ότι υπάρχει διεθνές ένταλμα σύλληψης εναντίον του. Τα στοιχεία του Φαλτσιάνι καλύπτουν την περίοδο από τον Φεβρουάριο του 1997 έως τον Δεκέμβριο του 2007. Οι λίστες βρέθηκαν στα χέρια της γαλλικής κυβέρνησης καθώς ο Φαλτσιάνι είχε καταφύγει στη νότια Γαλλία, αφού διώκονταν στην Ελβετία. Εκεί οι γαλλικές αρχές προέβησαν σε κατ’ οίκον έρευνα και κατέσχεσαν όλα τα στοιχεία. Έτσι, άνοιξαν πάνω 3.000 υποθέσεις, δημιουργώντας ένταση μεταξύ Ελβετίας και Γαλλίας. Τότε και άλλες χώρες άρχισαν να ζητούν τα στοιχεία που αφορούσαν δικούς τους πολίτες! Τον Μάϊο του 2010 η κυβέρνηση Σαρκοζί έδωσε στην Μαδρίτη τα στοιχεία 659 Ισπανών πολιτών. Μεταξύ αυτών ήταν και ο πατέρας του Προέδρου της τράπεζας Santander ο οποίος συμφώνησε για έναν διακανονισμό με το ισπανικό δημόσιο και πλήρωσε 200 εκατομμύρια ευρώ ώστε να κλείσει η υπόθεση. Στις 26 Οκτωβρίου 2010 ο τότε υπουργός Οικονομικών της Ισπανίας, είπε ότι εξαιτίας της λίστας Φαλτσιάνι έγινε η μεγαλύτερη είσπραξη διαφυγόντων φόρων στην ιστορία του ισπανικού κράτους! Γιατί, όμως, οι Ελβετικές αρχές –αλλά και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες- επιτρέπουν στις τράπεζες να δέχονται προϊόντα εγκλήματος; Όταν, μάλιστα, είναι γνωστό ότι η ίδια τράπεζα, η HSBC, προέβαινε συστηματικά σε τεράστιας έκτασης ξέπλυμα μαύρου χρήματος; Αυτό δεν αναφέρεται σε κάποιο προϊόν υποκλοπής αλλά σε έκθεση του αμερικανικού Κογκρέσου. Η τράπεζα αυτή συγκεκριμένα επέτρεπε σε μεξικανούς εμπόρους ναρκωτικών να ξεπλένουν χρήματα! Αξίζει, επίσης, να αναφέρουμε την άμεση διασύνδεση των μεγάλων τραπεζικών αγορών με τους περίφημους φορολογικούς παραδείσους, που έχουν ως πρώτο μέλημα τη φοροδιαφυγή, η οποία αποκαλείται κομψά «φορολογική βελτιστοποίηση» και αποσκοπεί στην επίτευξη όσο γίνεται μεγαλύτερων κερδών. Οι ίδιες οι τράπεζες συνεπώς αποδέχονται χωρίς κυρώσεις προϊόντα εγκλήματος και συνεργούν στη διάπραξη αδικοπραξιών. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση του αμερικανικού Κογκρέσου, το 2007 και το 2008 το μεξικανικό υποκατάστημα της HSBC μετέφερε 7 δισ. δολάρια στα υποκαταστήματα της τράπεζας στις ΗΠΑ. Η τράπεζα συνέχιζε, δηλαδή, να δέχεται τα κέρδη των μεγαλεμπόρων ναρκωτικών και να τα περνά σε τραπεζικούς λογαριασμούς προκειμένου να κρύψει την παράνομη δραστηριότητα. Με άλλα λόγια νομιμοποιούσε, κοινώς «ξέπλενε» ναρκο-δολάρια! Η HSBC είναι ευρωπαϊκή τράπεζα αλλά η έρευνα και οι αποκαλύψεις έγιναν από τους Αμερικανούς. Για να αποδειχθεί έτσι ότι στην Ευρώπη είμαστε στο έλεος των «τραπεζών». Βέβαια, οι αποκαλύψεις δεν γίνονται γιατί οι Αμερικανοί είναι έντιμοι, αλλά λόγω του οικονομικού πολέμου ΗΠΑ-Ευρώπης. Γιατί αν πραγματικά οι Αμερικανοί (δηλαδή το ΔΝΤ) ήθελαν την πάταξη της φοροδιαφυγής, θα μπορούσαν μαζί με τους Ευρωπαίους να προχωρήσουν στη διαρθρωτική εξυγίανση της χρηματοπιστωτικής και πραγματικής οικονομίας, καταργώντας τους παράδεισους της φοροδιαφυγής, που βρίσκονται στην Ελβετία, στο Λουξεμβούργο, στην Ολλανδία και στην Αυστρία, όπου «παίζουν» οι Γερμανοί, στο Μονακό, όπου «παίζουν» οι Γάλλοι και στο Λιχτενστάιν, όπου «κρύβονται» όλοι. Αξίζει να σημειώσουμε, επίσης, ότι η σημαντικότερη ζώνη φοροδιαφυγής είναι η βρετανική ζώνη που περιλαμβάνει το Σίτι και τις πρώην αποικίες με πρώτο το νησί Κέιμαν. Η αμερικανική ζώνη επικεντρώνεται στη Γουόλ Στριτ, στο Ντελαγουέαρ, στο Γουαϊόμινγκ και στη Φλόριδα καθώς και στα μακρινά προτεκτοράτα. Τέλος, έχουμε τα πολύ μικρά νησάκια στον Ειρηνικό(Βανουάτου, Ναουρού). Σ’ αυτά τα μέρη κρύβεται το πειρατικό κεφάλαιο. Η Ελβετία, συνεπώς, δεν είναι παρά ένα μέρος, όπου κρύβεται το χρήμα και η πολιτική υποκρισία της Μέρκελ, του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ, και των εγχώριων πολιτικών που κορυβαντιούν για τη λίστα Λαγκάρντ, ενώ είναι γνωστό ότι το χρήμα έχει διασπαρεί σε ολόκληρο τον πλανήτη.